انتشار تنها چند خبر در مورد کاهش کسب‌وکارها و کمبود ماسک کافی بود تا چندین صاحب‌خانه و صاحب مغازه و پاساژدار اجاره یک ماه خود را به مستأجران ببخشند و هر کس به‌اندازه توان و بضاعت خود در خانه ماسک بدوزد و یا آموزش درست کردن ماسک و دستکش در خانه را به اشتراک بگذارد، حتی عده‌ای با تغییر خط تولید بنگاه اقتصادی خود، تولید ماسک، الکل و شوینده‌های ضدعفونی‌کننده را در دستور کار خود قرار دهند.
با توجه به اینکه همه‌گیری کرونا پیش‌ازاین سابقه نداشته و جامعه بشری با یک سناریو آخرالزمانی مواجه شد به اعتقاد برخی، این مردم بودند که بحران را مدیریت کرده و دولت را از سردرگمی ناشناخته بودن تبعات و اثرات کرونا بر جان مردم خارج کردند.
این مردم بودند که تمام توصیه‌های کارشناسان را جدی گرفتند، بهداشت عمومی را ارتقا داده و در برخی شهرها به‌صورت خودجوش به ضدعفونی خیابان‌ها و عابر بانک‌ها روی آوردند.
کارشناسانی هستند که اعتقاددارند، مدیریتی که برای بحران کرونا در کشور ما پیاده می‌شود، چنانچه در کشورهای دیگر به اجرا در بیایید، مطمئناً جواب مناسبی دریافت نمی‌کند، بی‌تعارف مدیریت بحران در کشور را مدیون ابتکار عمل و تأثیرگذاری مردم هستیم.
نمی‌توان منکر این واقعیت شد که نظام مدیریتی ما شکننده است، اما مردم حداقل‌ها را تقویت کردند و با رعایت مسائل مختلف بهداشتی و توصیه‌هایی که ارائه شد، توانستند بحران را مدیریت کنند. به همین جهت نقش مدیریتی مردم بسیار پررنگ است و نباید به‌راحتی از کنار آن گذشت.
مرتضی افقه استاد دانشگاه اقتصاد شهید چمران اهواز گفت: «به‌رغم غیرمنتظره بودن و گستردگی بحران شیوع کرونا، ازیک‌طرف، و کمبودها و نارسایی‌های مالی و لجستیک، ایران به‌خصوص وزارت بهداشت و درمان، ازجمله کشورهایی بود که در چگونگی مقابله با شیوع بیماری، اقدامات وسیع همراه با جان‌فشانی کادر درمان انجام داد. به‌علاوه، همراهی اکثریت مردم حتی روستاییان، و نیز مراکز علمی و دانشگاهی و به‌خصوص نهادهای مردمی و سازمان‌های مردم‌نهاد (سمن‌ها) در کمک به نهادها و سازمان‌های ذی‌ربط، نمود بسیار برجسته‌ای داشت.»
وی ادامه داد: «همین امر باعث شد که این بحران تا اندازه قابل قبولی در کشور مدیریت شود. با همه محدودیت‌های موجود در کشور، دولت توانست مانع از قحطی ناشی از نگرانی مردم از شیوع کرونا و کمبود کالاهای موردنیاز شود. از همان ابتدا معلوم بود که برای کشور، امکان قرنطینه کامل شبیه آنچه در بسیاری از کشورها انجام شد، وجود ندارد، زیرا مشکلات درآمدی ناشی از تحریم‌ها از یک‌سو، و فقدان پویایی، کارایی و تحرک لازم در ساختار نیروی انسانی و امکانات لجستیک در دستگاه‌های حاکمیتی (شامل هر سه قوه و سایر نهادهای ارتزاق کننده از بودجه)، قادر به تهیه و توزیع مایحتاج انبوه خانوارهایی که به دلیل قرنطینه احتمالی سراسری در خانه مانده‌اند را نداشت.»
افقه عنوان کرد: «اتفاقاً وجود مشکلاتی تا این حد شکننده در کشور، اگرچه فشارهایی به ملت و کشور وارد آورده، اما شاید بهترین فرصت باشد تا بستر فکری لازم برای ایجاد تحولات واقعی و ریشه‌ای در همه ساختارهای حکومتی فراهم شود تا بتوان ارکان اقتصاد را در مقابل اتفاقات و حوادث احتمالی آتی تقویت کرد.»
استاد دانشگاه اقتصاد شهید چمران اهواز توضیح داد: «به اعتقاد نگارنده باید ایستاد و برای دقایقی برای مردم ایران کف زد؛ به نظر می‌رسد برای بازتاب مشارکت‌های مردمی ساخت چندین فیلم سینمایی و چندین فیلم مستند نیاز است تا همراهی و روح تعاون در مردم ایران را به تصویر کشیده و فرهنگ فداکاری و ایثار در کشورمان را به رخ جهانیان بکشد.»
افقه خاطرنشان کرد: «به خصوصی دولت‌هایی که بودجه عظیمی برای ایجاد تفرقه میان دولت و ملت ایران تخصیص داده‌اند با دیدن روح همبستگی در ایران، فهم متقابل مردم و حکومت، خودباوری ایرانیان، بازسازی اعتماد عمومی نسبت به حاکمیت، تبدیل بحران اجتماعی به همراهی اجتماعی و هزاران نکته مثبت دیگر _ که بودجه جداگانه برای استخراج این اطلاعات نیاز دارند_ تغییر برنامه داده و بیش از این بر طبل شکاف میان حکومت و مردم نکوبند.»
۶۴۵۷
نظر شما