به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، ترینا پارسی در تحلیلی با عنوان «جان بولتون شاید بتواند (لقمه ای چون) کیم جون اونِ کره شمالی را فرو برد، ایران را نه» در مجله فارن پالسی نوشت:
جان بولتون با همکاری پومپئو و نتانیاهو تمام تلاش خود را به کار گرفت تا مانع ملاقات ترامپ و ظریف در اجلاس بیاریتز شود. او حتی استعفا و بلیط پروازش به سمت واشنگتن را آماده کرده بود. ایران در چشم بولتون بسیار متفاوت از کره ی شمالی بود. او خود در نشست با کره شرکت کرد و دست کیم جون اون را فشرد. با این حال، در مورد ایران او حتی توانسته بود پومپئو را نیز متقاعد کند به استعفا کند.
در پشت پرده ی تلاش های بولتون یک واقعیت ژئوپلتیکی وجود داشت که ایالات متحده می بایست نسبت به آن متعهد باشد: دولت نتانیاهو و دستگاه امنیتی اسرائیل.
حساب و کتاب های بولتون نشان می داد که ترامپ هیچ شباهتی به اوباما ندارد. اوباما چندان تمایلی به در نظر گرفتن نگرانی های اسرائیل و عربستان در مذاکرات هسته ای با ایران نداشت. از آن گذشته، اسرائیل هیچ رئیس جمهوری از آمریکا را به یاد نمی آورد که اینچنین پشتش را گرفته باشد.
درک محاسبات نتانیاهو چندان دشوار نیست. دیپلماسی ایرانی- امریکایی نهایتا به توافق منجر می شود، تنش کاهش می یابد بدون اینکه لزوما تنفر ایرانی – اسرائیلی کاهش یافته باشد. آمریکا منابع و تمرکزش را از خاورمیانه و اسرائیل خارج می کند. قدرت مانور اسرائیل در منطقه کاهش و توازن قدرت به هم می ریزد. بنابراین نتانیاهو با اطمینان از اراده ی واشنگتن، از هر تلاشی برای جلوگیری از شروع دیپلماسی فروگذار نکرد.
محاسبات عربستان نیز بسیار مشابه بود. پشتیبانی ایالات متحده از عربستان به این کشور قدرتی می دهد که بدون آن غیر قابل تصور است. بدون آمریکا عربستان مجبور به رویارویی مستقیم با تهران است، اما برخلاف اسرائیل صلاحیت نظامی و سیاسی این کار را ندارد.
برای ایالات متحده چه به رهبری ترامپ و چه به رهبری جو بایدن، هر گونه تلاش برای حل اختلاف با ایران و در عین حال راضی نگه داشتن اسرائیل و عربستان امکان پذیر نیست. محاسبات بولتون ناخواسته نشان می دهند که واشنگتن باید بین منافع خودش در خروج سربازان امریکایی از خاورمیانه و جلوگیری از جنگ ناخواسته با ایران یا راضی نگه داشتن خانواده ی سعودی و نتانیاهو، یکی را انتخاب کند.
منبع: اداره کل رسانه‌های خارجی
310 310
نظر شما