وقتی «سِند» می‌شود، فرستاده نمی‌شود!

ابوالحسن نجفی نوشته بود: «مفاهیمی هست که به‌ازای آنها لفظی در زبان یافت نمی‌شود؛ مانند اصطلاحات مربوط به علوم و فنون جدید. این اصطلاحات را باید یا از زبان‌های دیگر به‌وام گرفت یا، با توجه به روح زبان فارسی، لفظی برای آنها ساخت. اما مفاهیمی نیز هست که به یافته‌های جدید مربوط نمی‌شود و پیشاپیش مسلم است که زبان فارسی، با سابقهٔ هزارساله‌اش، منطقاً نمی‌تواند لفظی یا تعبیری برای بیان آنها نداشته باشد.»

این روزها روند کار وارونه شده است. هر جا که نگاه می‌کنی واژه‌هایی می‌بینی که معادل‌ بیگانه‌اش رواج داده می‌شود. از منوهایی که خیار را «کیوکامبر» کرده‌اند تا پیام‌هایی که «سِند»‌ می‌شوند و فرستادنشان به صرفه نیست. 

می‌گویند، پیشرفت فناوری و دست بالای زبان انگلیسی در آن باعث ورود واژه‌هایش به زبان‌های دیگر از جمله فارسی می‌شود. باشد، اما واژه‌هایی که در فارسی نیست یا نمی‌توان مشابهش را پیدا کرد. نه اینکه واژه‌های بیگانه را با سلام و صلوات جایگزین واژه‌های پرکاربرد زبان خودمان کنیم. 

شاید برخی کسب‌وکارها برای جلب مشتری از این شیوه ناپسند استفاده می‌کنند. آن‌ هم مشخص نیست واقعا باعث رونق کارشان می‌شود یا آن‌ها نیز بدون آگاهی بر این موج ویرانگر سوار شده‌اند.

مردمی که در گفتگوهای روزمره یا نوشته‌های شخصی این کار را می‌کنیم، چطور؟ ما دنبال چه هستیم؟

۲۴۱۲۴۱