وضعیتی در جامعه ایران رقم خورده است که افراطی گری، ادبیات توهین و تحقیر و تحمیل با انقلابی گری و انقلابی بودن و دفاع از ارزش های انقلاب مترادف شده است. دهه هاست عده ای که متصل به جریان هایی مشخص و نهادهای خاص هم هستند، با عناوین مختلفی همچون لباس شخصی و... اقدام به هر تندروی و افراط و اقدامات تخریبی و توهین آمیز می شوند و پس از مدتی هیچ کس نیز با آنان برخوردی نمی کند. شعار مرگ بر روحانی در ۲۲ بهمن خودسرانه و اتفاقی بود؟
این روند آنقدر در جامعه تکرار شده است که این جمله از زبان و ذهن بسیاری می توان دریافت: انقلابی گری مساوی افراطی گری ست.
در سالیان اخیر جریان های شکست خورده در انتخابات برای تخریب دولت مستقر و منتخب مردم، تلاش تلاش های پیدا و پنهان خود را بر آن داشتند تا به این سخن صادق زیباکلام جامعه عمل بپوشانند که: من به رئیس جمهور توهین میکنم، پس انقلابی هستم.
در کشورما به حدی التهاب سیاسی بر چگونگی گفتمان جریان هایی خواه مدیر و خواه افراد عادی، اثر گذارده است که بیانات ما نشانه‌ای از هیجان، اقدامات ما نشانه‌ای از اهداف مخرب و به نوعی حذف رقیب از گردونه قدرت به هر وسیله و سازوکار ممکن شده است.
ماجرای اخیری که در حواشی راهپیمایی 22 بهمن ماه اتفاق افتاد و طی آن برخی با شعارهایی به توهین و تهدید رئیس‌جمهور پرداختند در گذشته نیز سابقه داشته و واقعا نمی‌دانیم که چرا مسئولان کشور نمی‌خواهند با استفاده از آسیب شناسی علمی علت این شیوه واکنشی در میادین ورزشی، اجتماعی و سیاسی را شناسایی کنند.
به چه میزان باید هزینه این نوع فرهنگ غیرقابل مهار را بپردازیم؟
افرادی که محرک این نوع ادبیات هستند به خوبی می‌دانند که از لحاظ بدآموزی و الگوگذاری ممکن است این شیوه مورد استفاده رقیب نیز قرار گیرد و طرفداران آنها در اولین فرصت ممکن مبادرت به تقابل و پاسخگویی نمایند. اگر واقعا ما مسلمان و دلسوز این کشور و مردمیم باید در تمام سکنات و رفتارها به‌گونه‌ای عمل کنیم که طرفداران ما از ما الگوهای مثبت دریافت کنند و تحریک افراد به توهین، تخریب، دادن شعارهای غیر متجانس با فرهنگ و ارزش‌های اخلاقی و دینی مانند نشستن بر شاخ و بریدن بن است.
یادداشت های زیر از چهره های فعال در گروه نخبگان خبرآنلاین با اشاره به چنین فضایی به نقد و بررسی این موضوع پرداخته است.
دکتر صادق زیبا کلام، استاد علوم سیاسی دانشگاه، در یادداشتی نوشته است: من توهین میکنم پس انقلابی هستم
دکتر محمود سریع القلم، مولف، محقق و استاد دانشگاه، در یادداشتی سی علّت را در پاسخ به این موضوع که «چرا مراقب آنچه می گوییم نیستیم» مطرح کرده است.
دکتر علی نجفی توانا، حقوقدان، در یادداشت خود به موضوع توهین به رئیس جمهور پرداخته است: تهدید و تخریب رئیس‌جمهور قابل تعقیب است
رضا تاجگر، حقوقدان نیز موضوع توهین به رئیس جمهور را با نگاهی به قوانین ایران مطرح کرده است: چرا یکی ترمز قطار توهین را نمی کشد!؟
جواد آرین‌منش، عضو حزب موتلفه و نماینده اسبق مجلس در یادداشتی به موضوع نقش قانون و دستگاه قضایی در مساله توهین به مقامات اشاره کرده است.
میرزاعلی آیت‌اللهی، منتقد مسائل اجتماعی، این موضوع " آرمانگرایی در سطح افراطی" را از منظر جامعه شناسی بررسی کرده است.
/6262
نظر شما