برخلاف تصور غلطی که در جوامع رواج یافته است مبنی بر این که جراحی پیوند مو در همه موارد از دست دادن موها کاربردی است و هر فردی به عنوان درمانگر قادر به انجام این تکنیک یعنی پیوند مو خواهد بود، باید گفت پیوند مو یک روش درمانی است و باید ازسوی افراد دوره دیده و باتجربه که مهارت کامل هم دارند، انجام شود.
درباره این که پیوند مو در چه مواردی از طاسی و از دست دادن موها کاربردی است باید گفت که در نوع ریزش موی مردانه که شایع‌ترین علت آن هورمون‌های جنسی (آندروژنیک) است و زمینه‌های وراثتی دارد، جراحی پیوند مو توصیه می‌شود. این طاسی در آقایان دیده شده و در خانم‌ها هم در مواردی قابل رؤیت است.
در مجموع از پیوند مو می‌توان در درمان طاسی‌های ناشی از جراحی، سوختگی، تصادف و جای جوشگاه‌های ناشی از عفونت‌های قدیمی باکتریایی و قارچی موسوم به کچلی استفاده کرد.
نکته حائز اهمیت این است که تشخیص بیماری بر عهده پزشکان متخصص پوست و مو بوده و باید دانست در مواردی که ریزش مو، ناشی از بیماری التهابی فعال در پوست سر و بیماری درمان نشده مشابهی باشد، پیوند مو توصیه نمی‌شود. از این رو بیماران پیش از تصمیم به جراحی پیوند مو، باید حتماً مورد مشاوره متخصص پوست و مو قرار گیرند تا علت ریزش و وضع سلامت پوست ناحیه مورد پیوند، بررسی و تأیید شود. باید دانست که در موارد بروز بیماری و ریزش‌های سکه‌ای و لکه‌ای، پیوند مو معمولاً ناموفق بوده و منجر به عدم رشد موی پیوندی می‌شود، این عارضه درمان داشته و نیاز به پیوند نخواهد داشت.
پیوند موی طبیعی نخستین بار در سال 1939 میلادی از سوی دکتر اکودا (OKUDA) پزشک ژاپنی به جامعه پزشکی معرفی شد و حدود 20 سال بعد از سوی دکتر اورن تریخ آلمانی،عملی شد. در آغاز، این روش خیلی تجربی بود و کاشت مو به صورت دسته‌ای یعنی شامل 15 تا 20 تار مو جدا شده از ناحیه پشت سر انجام می‌شد که ظرف 3 ماه رشد کاملی پیدا می‌کرد.
مشکل اصلی این روش تا چند سال پیش دسته‌ای بودن پیوند بود و از روبه‌رو نمایی شبیه موی عروسک به سر می‌داد، اما در سال‌های اخیر بهره‌گیری از دسته‌های کوچک‌تر مو، موجب حصول نتایج رضایت‌بخش و طبیعی شد.
نکته جالبی که در خلقت انسان وجود دارد این است که در طاسی مردانه، بخشی از موهای پشت سر تا بالای گوش‌ها به طور ژنتیکی از تأثیر هورمون‌ها در امان می‌مانند، به گونه‌ای که حتی در موارد پیشرفته طاسی، موهای ناحیه پشت سر تا بالای گوش‌ها و کنار سر، سالم و بدون ریزش باقی می‌ماند.
دو روش اصلی برای پیوند مو وجود دارد موسوم به FUT و FIT که براساس کمترین آسیب به پیاز مو (فولیکول مو) و میزان موفقیت پیوند تارهای مو متفاوت است.
در روش FUT ذخایر موی بیمار که محدود و باارزش هستند، کمترین آسیب و حداقل تلفات را در حین برداشت متحمل می‌شود. نوار جدا شده از پشت سر به عرض 2/1-1 سانتیمتر و به طول 30-25 سانتیمتر حاوی هزاران تار مو است که در روش مذکور با بهره‌گیری از میکروسکوپ به قطعات 4-1 تار مو و فولیکول همراه آن تقسیم شده و قابل پیوند خواهد بود. بازده کار پیوند در این روش به علت دقت بالا افزایش می‌یابد و تعداد تارهای بیشتری از مو پیوند خواهد شد.
اما در روش FIT موهای ناحیه پشت سر با استفاده از تیغ‌های استوانه‌ای شکل ظریفی به نام پانچ به صورت تک‌تک با بی‌حسی موضعی
از ناحیه پشت سر برداشت شده و به محل طاسی سر پیوند می‌شود. از آنجایی که برداشت بدون دید مستقیم بوده و احتمال قطع و آسیب رسیدن به ریشه و فولیکول‌های مو وجود دارد و حدود 10 تا 25درصد پیاز موهای برداشته شده فاقد ریشه قابل رویش است، این به مهارت و تجربه پزشک جراح بستگی دارد که چه میزان از پیاز موها را زنده جدا کرده و پیوند دهد. در روش اول (FUT) می‌توان بین 2 تا 3 هزار مورد پیوند که در مجموع شامل 4 تا 6 هزار تار مو است را پیوند کرد، اما در روش FIT معمولاً 400 تا 800 مورد پیوند شامل 800 تا 1500 تار مو پیوند می‌شود.
در مواردی که فرد موی مناسب در ناحیه پشت سر ندارد از روش FIT بهره گرفته و پیاز موها از ناحیه‌ای مثل سینه، زیربغل یا اندام برداشته شده و تک‌تک کاشته می‌شود. در مجموع برای پیوند از روش FUT استفاده می‌شود، چرا که دست‌کم اتلاف ذخایر مو و آسیب به فولیکول‌های مو اتفاق می‌افتد که این روش را به روشی انتخابی تبدیل کرده است.
جراحی به شکل متوسط 5 تا 7 ساعت طول می‌کشد. یک تا 2 روز پس از پیوند پانسمان برداشته شده و بیمار قادر به استحمام خواهد بود.
بخیه‌های پشت سر 8 تا 10 روز بعد از عمل خارج می‌شود و موهای پیوند شده 3 تا 4 هفته پس از عمل می‌ریزد تا 8 تا 12 هفته بعد از عمل جای خود را به موهای دائمی و غیرقابل ریزش بدهد.
در این روند 6 تا 12 ماه طول می‌کشد تا موهای پیوند شده کاملاً رشد کرده و ضخیم شود. در صورت نیاز به جراحی دوم باید 6 ماه از زمان جراحی اول گذر کرد.
30145
نظر شما