مرزبان توحید و پاسدار عدالت

این چهره کم نظیر عرصه علم و عمل که افتخار خراسان و حوزه علمیه مشهد بود، ویژگی ها و خصوصیاتی داشت که کمتر با هم در یک نفر جمع می شود. 
از سویی قله علم و دانش بود و با ذکاوت استثنایی و حدت ذهن خود سالها از خرمن دانش بزرگان حوزه خراسان از ادیب نیشابوری تا حاج شیخ مجتبی قزوینی بهره ها برده بود تا جایی که همه اذعان داشتند که اگر در حوزه علمیه بماند از مراجع نامدار شیعه خواهد گردید. 
از سوی دیگر در فضای روشنفکری و ارتباط با نویسندگان و شاعران و هنرمندان روز جامعه فعال و پیشرو بود تا جایی که در سالهای پیش از انقلاب به عنوان یکی از چهره های مطرح فضای فرهنگی و فکری کشور شناخته می شد. 
در همین حال دغدغه های اصیل دینی و مذهبی او چون اخگری فروزان، دل و جانش را روشن می ساخت و خواب و آسایش او را می گرفت، تا آنجا که نخستین رسالت خود را نشر معارف دینی و ابلاغ احادیث و روایات خاندان رسالت می دید.  
در واقع بینی و شناخت مسؤولیت های اجتماعی نیز او استثنایی در میان عالمان دین به شمار می آمد و در فضای کاملا سنتی حوزه ها از دغدغه ها و مسؤولیت هایی سخن می گفت که نه تنها نیم قرن پیش، بلکه حتی امروز هم تازگی دارد؛ او آموزش ادبیات و حتی آشنایی با ادبیات کودک را برای طلاب ضروری می دانست و سخن از وحدت مذاهب اسلامی و توجه به اولویت های جهانی می گفت. 
در جنبه های معنوی و سلوک عرفانی نیز علاوه بر ساده زیستی و زندگی زاهدانه شخصی، تجربه هایی خاص و منحصر به فرد از مقامات معنوی داشت که از نقل و بیان آنها کاملا پرهیز می کرد، چنان که حتی از شناخته شدن و مورد توجه قرار گرفتن در فضای عمومی نیز اجتناب می نمود و از هر گونه مصاحبه و ارتباط رسانه ای نیز امتناع می فرمود. 
توجه او به انسان و حرمان ها و دردهای انسان امروز چنان بود که بارها برای گرسنگی مردم می گریست و با شنیدن خبر گرانی و مشکلات اقتصادی با تمام وجود آزرده و رنجور می شد و حتی به فکر این بود که مثلا خانواده های نیازمند از خوردن گوشت و میوه محرومند!
شاید به جرأت بتوان گفت که در میان شخصیت های علمی و دینی حوزه های علمیه در تاریخ معاصر کمتر کسی را داریم که مانند او جامع بین اندیشه و عمل و دانش و بینش بوده و توانسته باشند هم در ساحت معرفت آموزی و هم در ساحت روشنگری و آگاهی بخشی چنین به جامعه خدمت کنند. 
شاید دوری او از لباس روحانیت و خودداری از ازدواج و تشکیل زندگی خانوادگی هم برای تحقق افزونتر آرمانها و تعهدهایی بود که بر همه زندگی او -از آغاز نوجوانی تا هنگام مرگ- سایه می انداخت.