آن سالها برای جذابیت و لذت خودمان، پخش مستقیم رادیو را وِل می کردیم و می چسبیدیم به بازی که با تاخیر از تلویزیون پخش می شد!
مثلا بازی ایران و عربستان تمام شده بود و باخته بودیم اما ما در عالم خود و تلویزیون امیدوار به پیروزی بودیم چون هنوز نیم ساعت از بازی باقی مانده بود در حالی که بازی تمام شده بود!
حالا اما و در ماجرای برنامه شب یلدا و توضیحات مسوولین شبکه چهار و شبکه دو و توضیحات رشید کاکاوند و منصور ضابطیان متوجه شده ام که ما آن سال ها ناخواسته از تکنیک «زنده نمایی» استفاده می کردیم!
همان تکنیکی که منصور ضابطیان می گوید:« برای برنامه هایی که جنبه خبری ندارد و قرار نیست در آن خبری ارائه شود، مثل همین حافظ خوانی تکنیک زنده نمایی یک تکنیک خیلی عادی است که ما هم از آن استفاده کردیم.»
واقعیتش حضور زنده رشید کاکاوند در دو برنامه همزمان شب یلدا در دسته سوتی های بزرگ تلویزیون محسوب نمی شود، رسانه ملی سوتی های بس بزرگ تری داشته مثل پخش همان فیلم +18 از شبکه کیش یا ترجمه های اشتباه مترجمین رسانه ملی در پخش زنده مصاحبه های مهم و...
اگر قرار بر خلق سوتی باشد به نظر من توضیحات عجیب و غریب و متناقض پس از این اتفاق، سوتی به مراتب بزرگ تری است.
کاش رشید کاکاوند و منصور ضابطیان بی خیال توضیحات بعد از آن برنامه شب یلدا می شدند و چیزی درباره مسایل رخ داده نمی گفتند.
این عزیزان باقی مانده مجریان با سواد و محبوب و متین تلویزیون هستند که با این کارها خاطرات خوبشان کمرنگ می شود.
ما به انواع سوتی های تلویزیون عادت کرده ایم. اصلا سوتی از این بزرگتر که پربیننده ترین برنامه بیست سال اخیرتلویزیون- برنامه نود- را به ناگاه تعطیل می کنند و حتی میز خاطره انگیز برنامه عادل فردوسی پور را به آهن قراضه فروشی، می فروشند تا بعدا سر از یک بساط هندوانه فروشی درآورد و روی آن هم بنویسند:«هندوانه به شرط چاقو»!
این قصه البته که سر دراز دارد....
* کارشناس ارشد علوم ارتباطات،شاخه رسانه/دانشگاه پیام نور اصفهان
نظر شما