عادل فردوسی پور زمانی که برنامه ۹۰ را اجرا می کرد، از اهالی فوتبال توقع داشت تا در کمال صداقت و صراحت در برنامه حاضر شوند و پاسخ هایی کامل و جامع به سوال های مطرح شده توسط او بدهند. این رویه بسیار رویه پسندیده و قابل دفاعی از سوی مجری یکی از چالشی ترین برنامه های تلویزیون بود و همین رویکرد باعث می شد تا بسیاری از حقایق و پشت پرده های فوتبال ایران در برنامه دوشنبه شب عادل افشا شوند.
حال اما حدود سه سال است که فردوسی پور از شبکه سه رانده شده و دیگر خبری از برنامه ۹۰ نیست. در این میان، عادل هرکجا که حضور پیدا می کند، اگر خبرنگاری آن جا حضور داشته باشد، از او درباره احتمال حضور دوباره اش در تلویزیون برای اجرا یا گزارش فوتبال سوال می کند.
عادل این مسئله را به خوبی می داند و با علم به این موضوع در مناسبت هایی مختلف نظیر مسابقات فوتبال تیم رسانه، اکران فیلم های سینمایی و... حاضر به گفت و گو با خبرنگاران می شود اما وقتی از او درباره همان مسئله مهمی که همه انتظارش را دارند پرسش می کنند، سعی می کند با خنده و شوخی و گفتن جوابی نظیر«دیگه چه خبر؟» بحث را به انحراف بکشاند.
این که عادل فردوسی پور ترجیح بدهد سیاست سکوت در خصوص اتفاقات شبکه سه پیشه کند، حق طبیعی اوست اما بد نیست این نکته را به محبوب ترین چهره سالیان اخیر تلویزیون یادآور شد این گونه پاسخ های یک کلمه ای و غیرمرتبط با موضوع، شاید در ابتدا کمی برای مخاطبان و هواداران او جذاب بود، اما تکرار چندباره آن توسط عادل، دیگر آن جذابیت و دلنشینی همیشگی را ندارد و بیشتر این مسئله را در ذهن متبادر می کند که فردوسی پور به هر بهانه ای در حال حاضر دوست دارد که سوژه سوال خبرنگاران شود ولو این که خودش می داند قرار نیست به سوالات مهم و کلیدی آن ها جوابی بدهد. او احتمالا دوست دارد هر چند وقت یک بار با چنین شیوه بی خطری نام خود را در اذهان و خبرگزاری ها و افکار عمومی زنده نگه دارد تا از آفت فراموش شدن در فضای پرغوغای رسانه مصون بماند.
اتخاذ این شیوه هم مثل همان سیاست سکوت، حق طبیعی عادل است و از این نظر هیچ خرده ای بر او نمی توان گرفت اما می توان این سوال را مطرح کرد که اگر مهمانان برنامه اش، در پاسخ به سوالات مهم او، خنده ای می کردند و پاسخ می دادند:«چه خبر؟» خود او در جایگاه مجری و مخاطب چه احساسی پیدا می کرد؟
۲۵۴ ۲۵۱
نظر شما