نایب رئیس کمیته ملی المپیک اسپانیا در گفت و گو با خبرآنلاین: کرویف اسپانیا را قهرمان جهان کرد نه دل بوسکه

غزال زیاری ، فرهاد عشوندی : خوزه پرورنا ، رئیس فدراسیون جهانی قایقرانی ، چندی قبل مهمان ایران بود. او در این سفر فرصتی را در اختیار خبرآنلاین گذاشت تا با هم درباره قایقرانی حرف بزنیم. پرورنا اما نه فقط قهرمان و رئیس فدراسیون قایقرانی ست که نایب رئیس کمیته ملی المپیک اسپانیا هم هست و به همین دلیل حرف های خواندنی زیادی برای گفتن داشت. او که از عملکرد احمد دنیامالی و و ورزشکاران کانویینگ ایران رضایت دارد ، در این گفت و گو حرف های جالبی هم از مدیریت ورزشی در اسپانیا داشت درباره قطب جدید ورزش دنیا!

*به نظر شما سطح وکیفیت رقابتهای انتخابی المپیک تهران خوب بود؟
ببینید،به نظر من ایرانی ها برای رسیدن به تراز اول سطح خیلی خوبی دارند و پیشرفت خیلی خوبی در ده سال اخیر که من به این کشور سفر کرده ام داشته اند و فکر می کنم که ایران بتواند دویا سهمیه برای حضور در المپیک بگیرد. البته این نباید برای شما عجیب باشد؛ چون ایتالیا تنها یک سهمیه المپیک در این رشته کسب کرده واسپانیا سه سهمیه المپیک دارد. این بار هم شرایط بازی ها سطح بالایی داشت و ایران سهمیه المپیک بدست آورد البته من می گویم سطح مسابقات بالا بود ولی در میزبانی فکر می کنم ، هنوز اقداماتی هست که باعث شود سطح تان از یک میزبانی بین المللی فاصله داشته باشد.
*سطح کانو و کایاک رانان ایرانی را نسبت به سایر حریفان آسیایی چطور می بینید؟
در آسیا ،چین اندکی ازسایر کشورهای آسیایی جلوتر است و در یک سطح کاملا بالاتر قرار دارد ولی در سطح دوم، کشورهایی مثل ایران، ازبکستان، کره جنوبی و ژاپن، در کنار هم و در یک سطح هستند. در اروپا هم دقیقا همین طور است. آلمان و مجارستان در یک سطح بالاتر از سایر کشورهای اروپایی قرار دارند. البته باید این نکته را به شما بگویم که هر کشوری که دست کم برای یک بار میزبان رقابتهای المپیک بوده، به طور خودکار یک درجه پیشرفت می کند و یک سطح بالاتر از سایر کشورهای دیگر قرار می گیرد.
*این روزها سطح ورزش ایران بالا رفته و ما در المپیک قبلی عملکرد نسبتا خوبی داشته ایم. توصیه شما برای تقویت زیرساخت های ایران برای کسب مدالهای بیشتر المپیک چیست؟
برای کسب مدال ، 4 چیز لازم است: 1- داشتن تجهیزات خوب که ایران از آن بهره مند است. 2- داشتن ساختار و سازماندهی و یک فدراسیون مناسب که گامهای بزرگی را بردارد. 3- داشتن ورزشکارها و مربیان خوب که ایران دراین گزینه هم مشکل خاصی ندارد و گزینه چهارم که مهمترین گزینه هم هست، تلاش، تلاش ، تلاش و صبر است. (او برای تاکید هر چه بیشتر، 3 بار کلمه تلاش را برزبان آورد)
*پس مشکل کار را در کجا می بینید؟
زمانی که ایران کار و فعالیت جدی در زمینه کانویینگ را شروع کرد،معمولا 2 نسل از ورزشکاران می آیند و می روند، بدون آنکه به موفقیتی برسند ولی نسل سوم که از جوانی با آنها کار شده به شکوفایی می رسند و موفقتیهای زیادی را کسب می کنند. ایران اکنون در دوره دوم (نسل دوم) است تا تدریجا بتواند در رقابتهای جهانی به فینال برسد
*ما برای حضور در المپیک مثلا محمدرضا طالبیان را داریم و قهرمانان متعددی داریم. در زمینه کانو و کایاک، این ورزش قدمتی 50 ساله در ایران دارد . فکر می کنید که چرا ما نتوانستیم به آن پیشرفتی که به دنبالش بودیم برسیم؟ فکر می کنید که ما خودمان نخواستیم؟
من در طول ده سال اخیر تغییرات زیادی در رشته کایاک و کانوئینگ در ایران می بینم. قبل از آن تجربه سفر به ایران را نداشتم ولی در این ده سال شاهد این هستم که تلاش زیادی انجام شده. این ورزش تلاش و فداکاری زیادی می خواهد و الان ده سالی است که این تلاشها انجام شده. باید یک نکته مهم را برای ورزش کشور ( و نه فقط کایاک و کانو) به شما بگویم. شما خبرنگاران زمانی که ورزشکاری موفق به کسب مدال یا عنوان قهرمانی نمی شود، همیشه او را به باد سوال می گیرید که چرا و به چه دلیل قهرمانی نیاوردی؟ ولی هیچ وقت از یک دانشجو نمی پرسید که چرا جایزه نوبل را مال خود نکرده؟ این دو مثال کاملا مثل هم است
*با وجودی که ورزش کایاک و کانوئینگ از جمله رشته های جذاب و پرمدال المپیک است ولی این رشته درمیان طرفداران ایرانی جا نیفتاده و همان طور که خودتان هم می بینید، تماشاگر چندانی برای تماشای این رقابتها روی سکوها ننشسته
این مشکلی است که در تمام ورزشهای المپیکی وجود دارد. ببینید، اکنون دو موضوع است که باید روشن شود: 1- ورزشکار باید از نظر روانی آرام و مطمئن باشد و نباید فکر کند که بعد از پایان رقابتهای المپیک و یا جام جهانی از او حمایت نمی شود که برای او به منزله مرگ یک ورزشکار است. نکته دوم این است که کشور باید مطمئن باشد که ورزشکارهای المپیکش حرفه ای هستند و حقوق می گیرند، چون این بازیکنان مشغول رقابت با قهرمانان و حرفه ای های دنیا هستند. رسانه ها و دولت فقط می پرسند که کی مدال المپیک می گیریم ولی چرا کسی سراغ جایزه نوبل را از یک دانشجو نمی گیرد؟
*تجربه فدراسیون ایران را در چه سطحی می دانید؟
این تجربه تدریجا به دست می آید. من در حال حاضر مطمئنم که فدراسیون ایران در مسیر خوبی حرکت می کند و به نتیجه هم خواهد رسید.
*خودتان هم یک ورزشکار در رشته کانو بودید؟
بله.من خودم در رشته کانوئینگ و کایاکینگ فعالیت می کردم و در طول سالهای 1966 تا 1972 در تیم المپیک اسپانیا بودم. من در میان آن سه نسلی که برایتان تشریح کردم، نسل اول بودم و نسل من مسئولیت سنگینی را برای کمک به ورزش نسل دوم داشت.
الان هم عضو هیات اجرایی کمیته المپیک هستم . که این کمیته کلا 110 عضو دارد که سه نفر از آنها از کشور اسپانیاست.
دیگر از تجربیات مدیریتی تان در شاخه ورزش بگوئید
من 16 سال رئیس فدراسیون کانوئینگ بودم و به صورت همزمان برای 14 سال نایب رئیس کمیته المپیک کشورم هم بودم. علاوه بر آن در المپیک 1992 بارسلونا، یکی از نمایندگان هیئت المپیک بودم.
*راستی متولد کجا هستید؟
من؟ متولد مادرید (باخنده می گوید) و طرفدار سرسخت رئال مادرید!
رئال؟ تیم تان که مدام به بارسا می بازد!
البته باید اعتراف کنم که فوتبال بارسلونا با اتکا به آکادمی فوتبالی اش اکنون جلوتر از رئال است. اما به هر حال من که طرفدار تیم شهرم هستم. مهم نیست نتیجه چه باشد. رئال پر افتخار ترین تیم دنیاست( می خندد.)
واقعا تیمی که هدایتش را مورینیو بر عهده دارد یک افتخار است؟
راستش من خودم هم خیلی با مورینیو موافق نیستم اما یک نکته یادتان نرود ، فوتبال یعنی تجارت. بودن مورینیو در رائل یعنی یک منبع لایزال کسب درآمد. آنها تجارت می کنند از کنار نام مورینیو. رفتارهایش شاید مورد پسند نباشد اما بلد هستند چطور از این هیجان ، اسکناس تولید کنند.

تا شما هستید درباره یک مسئله هم سئوال کنیم ،یکی از مشکلات ما اینجا تلفظ نام درست ستاره های اسپانیایی ست؛ مثلا ژاوی!
نام درست این بازیکن شابی است این دقیقا چیزی هست که خود مردم کاتالان به او می گویند اما شما هر طور راحتید صدایش کنید چون پا نمی شود بیاید اینجا و بگوید چرا اینطوری صدایم می کنید!
*خود شما بهتر می دانید که فوتبال اسپانیا این روزهابه شدت پیشرفت کرده و بعد از قهرمانی این تیم دررقابتهای یورو2008 و جام جهانی ، ورزش اسپانیا درسطح اول ورزش دنیاست و همه ، ورزش این کشور را به عنوان الگوی خوبی برای خود قرار می دهند. برای مقامات مسئول ایران چه توصیه ای دارید؟
توصیه ای که به ایرانی ها دارم این است که ورزشکارانش را خاطر جمع و دلگرم کند. در سال 1988 ما این کار را کردیم ولی نتوانستیم هیچ مدالی کسب کنیم ولی در المپیک 1992 بارسلونا، 21 مدال کسب کردیم.باید به جوانان آرامش داد و به آنها کمک کرد
مشکل خیلی از دولتها این است که فقط به تیم های اصلی کمک می کنند. زمانی که تیم اصلی یک کشور در هر ورزشی مسن می شود وکنار می رود، عملا همه چیز تمام می شود. الان شما دقت کنید، فوتبال اسپانیا قهرمان است ولی در تمام رده ها: تیم های پایه ای،تیم زیر 17سال ، زیر 19 سال، زیر20 سال و زیر21 سال..این تیم های پایه ای نه فقط در دنیای فوتبال بلکه در تمامی شاخه های ورزشی هستند و با موفقیت و نتیجه گرفتن این تیمها، هواداران احساس غرور می کنند و بیشتر برای تماشای هر رقابتی می آیند. به عنوان مثال مسابقات کانوئینگ در اسپانیا درحضور 10 هزار تماشاگر برگزار می شود و یا بلیط های مسابقه تنیس نادال در عرض یک ساعت به فروش می رسد. البته اسپانیا برای مقایسه با ایران مثال خوبی نیست؛ چون یک بار میزبان المپیک بوده و همان طور که قبلا گفتم میزبانی این رقابتها خودش به منزله یک امتیاز مثبت برای تیم است
* ورزشکاران صاحب نام اسپانیا کارشان را از کجا شروع می کنند؟
این ورزشکاران در سنین کودکی، ورزششان را در باشگاه ها و تیمهای معمولی که در محله هایشان مستقر است آغاز می کند. تدریجا در صورت پیشرفت به رقابتهای 12 تا 14 ساله ها و رقابتهای محلی می رسند و تدریجا با پیشرفت به عرصه های بالاتر رسیده تا در صورت داشتن توانایی های لازم مبدل به یک ورزشکار تراز اول می شوند
*فکرمی کنید اسپانیادر المپیک لندن چند مدال به دست خواهد آورد.؟
فکر می کنم 17 تا مدال که فکر می کنم 3 تایش طلا باشدنه بیشتر..
پس با این وجود ایران بیشتر از اسپانیا مدال کسب خواهد کرد
می خندد- واقعا رسیدن به یک طلا در المپیک خیلی سخت است ، این را یادت باشد.
فکر می کنید در کدام رشته ها ، طلا می گیرید؟
حدس می زنم این مدالهادر رشته های تنیس، فوتبال وبسکتبال به دست خواهد آمد. اگرچه در کسب مدال طلای بسکتبال مردد هستم، به این خاطر است که تیم ملی آمریکا تیم بسیار پرقدرتی است. من همیشه واقع بین هستم و ترجیح می دهم تا از این بعد به ماجرا نگاه کنم که اگر مدالهای بیشتری گرفتیم خوشحال شوم ...درصورتی که اگر ایده آل گرا باشم و تصور کنم که اسپانیا 40 یا 50 مدال می آورد، در زمان رویارویی با حقیقت تنها آه و حسرت خواهم کشید.می دانم که هر بار مدال گرفتن سخت تر می شود، چون کشورهای بیشتری با ورزشکارهای بیشتری وارد عرصه رقابت می شوند و بهتر است واقع بین باشیم تا کمتر از نظر روانی ضربه بخوریم
درمورد فوتبال اسپانیا برایمان بگوئید. فوتبال اسپانیا فوتبالی هیجان انگیز است و با فوتبال تمام کشورهای دنیا تفاوت دارد
اسپانیا نسل فوتبالی بی نظیری دارد.باید اعتراف کنم که بارسلونا مدرسه فوتبال بسیار خوبی دارد و تیم ملی اسپانیا وابسته به مدرسه فوتبال بارسلوناست. اگر تیم ملی اسپانیا این روزها به نتایج مطلوبی می رسد، این نتیجه فوتبالی است که کرویف 25 سال قبل در بارسلونا بنا گذاشت و گواردیولا آن را بازسازی کرد؛بازیکنانی مثل اینیستا، شابی و مسی هم که از 12 سالگی در آکادمی فوتبال بارسلونا بودند با این تیم رشد و پیشرفت زیادی داشتند. درست است که تیم ملی ما با دل بوسکه قهرمان شد اما این موفقیت مدیون تلاش های کرویف بود که آن مدرسه فوتبال را بنا گذاشت.
به عنوان آخرین سوال.. از ساختار ورزش اسپانیا برایمان بگوئید؟ دولت در کجای ورزش قرار دارد و تزریق پول به ورزش در اسپانیا چطور انجام می شود؟
در اسپانیا تمام باشگاه ها و فدراسیون ها خصوصی اند و پول دولتی می گیرند. هر فدراسیون به طور متوسط با 10 شرکت بزرگ و معروف کشور (از جمله کورته اینگلس که یک فروشگاه زنجیره ای و بزرگ درسرتاسر اسپانیاست) قرارداد دارد و هر یک ازاین شرکت ها مبلغ 10 میلیون یورو به این فدراسیونها می پردازند و نقشی مشابه نقش اسپانسر دارند. حدود 500 ورزشکار هم هستند که این پول ها را دریافت می کنند. این کمپانی ها برای پرستیژ شرکتشان این پول را می پردازند و همه دنیا هم می دانند که مثلا فلان شرکت اسپانسر فلان فدراسیون است.وزارت ورزش هم به چرخش و گردش این پول نظارت می کند
از سوی دیگر فدراسیون هر یک از ورزشها هم از دو جا پول می گیرد:1- از دولت و وزارت ورزش پول می گیرد و این پول را برای کمک به جوانان و آکادمی ها صرف می کند و 2- از کمیته المپیک که این وجه را به تیم المپیک کمک می کند.
4141