«من مصاحبه نمی‌کنم.» این اولین جمله وزیر کار سابق دولت بعد از حضور در اتاقش است که عنوان می‌کند. او که این روزها عزلت‌نشینی را در پیش گرفته است و شاید هم انتظار برای پستی جدید. مردی که هرچند چهار سال سیاست نقد در مقابل رئیس دولت و کابینه را داشت اما نتوانست در روز تودیع حرفش را بزند و تاکنون نیز هرچند فرصتی برای سخن گفتن نداشته اما مصاحبه کردن را هم به سختی می‌پذیرد
او که نمی‌خواست سخن بگوید به هر حال آرام آرام گفت؛ از فعالیت حال حاضرش تا شروط برای وزیرشدنش که محقق نشدند. از دیدگاهش در مورد اعتصاب و سندیکا و نقدینگی گرفته تا اختلافاتش در کابینه.
جهرمی در مورد علت انصراف ایران از ریاست اجلاس امسال سازمان بین‌المللی کار و حرف‌هایی که در مورد نامشخص بودن سرنوشت بودجه بن‌های کارگری در وزارت کار دولت نهم این روزها مطرح هستند هم که تاکنون به صورت شفاف توضیحاتی نداده بود سخن گفت و از اینها مهمتر دیدگاه و آخرین اطلاعاتش در مورد اصلاح قانون کار را هم مطرح کرد.
انتقاد از واردات بی‌رویه و توجه نکردن به اعتراض‌هایش به دلیل اینکه برخی از وزرا از کلاس درس به وزارت رسیده بودند، در کنار برخی سیاست‌های دولت از جمله توزیع رایگان سیب‌زمینی و اثر آنچنانی نداشتن سفرهای استانی نیز از جمله ناگفته‌های دیگر مانده در دل وزیر کار دولت نهم بود.
اومعتقد است که تا آنجایی که وظیفه داریم باید حرف خودمان را بزنیم، پیگیری و دنبال کنیم و نظرات کارشناسی خود را بدهیم ولی اگر به نتیجه نرسید نباید دیگر خودمان را مقصر بدانیم.
او در پاسخ به سئوالی در باره اینکه چرا مجموعه دولت به نظرات وی توجه نکردن می گوید:برای آنها اولویتهای دیگری مهم بوده.
متن کامل این گفتگو را با عنوان ناگفته‌های جهرمی از دولت احمدی‌نژاد بخوانید.
نظر شما