"قانون بازی" دست طالبان است

ایران دیپلماتیک: اینگونه به نظر می رسد مهمترین اتفاقی که در جریان تلاش های غرب و دولت افغانستان خود را نشان می دهد این است که «قانون بازی» را جریان افراط تعریف می کند و نه دیگر طرف های بازی. آمریکایی ها - ازآنجایی که منافع محورند و رفتار ایدئولوژیک ندارند- برای برون رفت از وضع موجود و کم کردن هزینه هایشان و باتوجه به نزدیکی انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، به دنبال کوتاه ترین راه برای برون رفت از وضع موجود هستند.

آمریکایی ها اینگونه تصور می کردند که برای رسیدن به این هدف با عبور از اسلام آباد و کابل، تعامل و مشروعیت بخشیدن به جریان افراط را در دستور کار خود قرار دادند و در این مسیر جوبایدن معاون رئیس جمهوری آمریکا صراحتا اعلام کرد که طالبان، دشمن امریکا نیست. بعد از به رسمیت شناختن جریان افراط آمریکایی ها بحث راه اندازی دفتر طالبان در قطر را مورد تائید قرار دادند و قول هایی هم به این جریان برای آزادی زندانیشان داده شد.

با ادامه وضعیت کنونی اینگونه به نظر می رسد که مرحله بعدی تعامل آمریکایی ها با جریان افراط، واگذاری جغرافیا به آنها باشد. شرایط به گونه ای است که همه طرف های درگیر بحران افغانستان به دنبال نوعی «رقابت» برای گفت و گو با جریان افراط هستند. نکته اینجاست که دولت افغانستان هم براین باور است که از سوی آمریکایی ها به نوعی دور زده شده است. به همین دلیل هم هست که به موازات گفت و گوهایی که هم اکنون بین جریان افراط و آمریکایی ها در جریان است، بحث گفت و گوی حاکمیت کابل با جریان افراط در عربستان مطرح شده است. برخی کارشناسان افغان معتقدند برنده پرونده گفت و گو با طالبان، جریان افراط است و بازنده بزرگ آن هم مردم افغانستان چرا که هرمذاکره ای برای رسیدن به یک راهکار صلح منطقی باید بین الافغانی، در چارچوب قانون اساسی افغانستان و در کشور افغانستان برگزار شود.

باید پرسید چه اتفاقی افتاده که ده سال و اندی پس از اشغال افغانستان توسط نیروهای خارجی، بازهم برای صلح باید به جای دیگری رفت؟ سازمان ملل باید در این میان همانند گذشته نقش محوری خود را ایفا کند و دلیل ندارد کشور ثالثی که از قضا موفقیت چندانی هم در میانجی گری های بین المللی ندارد، وارد این پرونده شود. درباره میزبانی قطری ها هم باید گفت که مذاکراتی از حدود 10 ماه پیش برای میزبانی دفتر طالبان در قطر در جریان بوده است. برخی ها معتقدند این هم بخشی از راهبردهای منطقه ای آمریکاست که در هر پرونده نقش یم کشور را برجسته می کند و با بازیگران متفاوتی در عرصه حاضر می شود. اینگونه است که بنده معتقدم تحولاتی که در پیش است چندان مثبت نیست و نمی توان به آن خوشبین بود.