برخی حاکمان عرب تصور می‌کنند که آن‌چه «اسلام افراطی» می‌خوانند و مقاومت مسلحانه دربرابر تجاوز اسرائیل با میل و اراده و تحکم حاکمان عرب از تکاپو باز می‌ایستد. چنین گمانی نشانه‌ی ساده‌دلی و کوته‌بینی و یا خودخدای‌پنداری است. مگر این جنبش‌ها و مقاومت‌ها از آغاز با اراده و فرمان دیگران راه افتاده بوده که حالا با اراده و فرمان دیگران فرو بنشیند؟
به‌ویژه پس از رخ‌داد ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، زمینه‌ها و انگیزه‌های برآمدن آن‌چه «تروریسم اسلامی» و «افراطی‌گری اسلامی» خوانده می‌شود، موضوع مطالعات معتبری در دانشگاه‌ها و مراکز پژوهشی آمریکا و اروپا بوده است. در این مطالعات روشن شده است که ترکیبی از غصب و قساوت و تحقیر و تحمیل و تبعیض و نیاز به قهرمانْ و التیام هویت مجروحِ رانده‌شدگان و زندانیان و آوارگانِ مادام‌العمر مهم‌ترین نیروی برانگیزاننده‌ی گروه‌های ستیزه‌جوی عرب و/یا مسلمان پس از تأسیس رژیم اسرائیلْ تا امروز بوده است.
چه بدانند و چه ندانند، چه خوش بدارند و چه ناخوش بشمارند، همین چندثانیه ویدیو از صحنه‌ی مقاومتِ دست‌خالی یحیی سنوار که نشان می‌داد او دیروز دست‌تنها و مجروح، در حالی که یک دستش را از کف داده بود، با دست دیگرش و با ته‌مانده‌ی توانش در آخرین لحظات زندگی، تکه چوبی را به سوی پهپاد دشمن پرتاب می‌کند، باز هزاران جوان عاصی عرب را در سراسر منطقه به مبارزه‌ی مسلحانه تا پای جان با اسرائیل و حامیان منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای‌اش برخواهد انگیخت.
بازگشت زندگی عادی به کشورهای عربی منطقه در کنار تداوم غصب و قتل و تحقیر و جنایت و قساوت سودای محال است.
منبع: کانال تلگرامی نویسنده
216216
نظر شما