به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، سال 44 بود که رژیم شاه وجود امام خمینی (س) را در ترکیه تاب نیاورد و ایشان را به عراق تبعید کرد. برخلاف تصور شاه و رژیمش، امام در میان استقبال گسترده مردم و علمای عراق در شهرهای مختلف مذهبی این کشور اقامت چند روزه ای داشت و سپس مقیم نجف اشرف شد. رژیم بعث عراق همواره در صدد آسیب زدن و محدود کردن امام بود اما طرفی بر نمی بست چرا که نور خدا خاموش شدنی نیست.
بنا به روایت جماران، اوایل سال 48 بود رژیم بعث عراق در راستای مبارزه با مکتب تشیع در برنامه حساب شده‌ای دست به توطئه علیه مرجعیت شیعه زد و با حیله‌ها و ترفندهای دیکته شده از سوی میشل عفلق انزوای همه جانبه آیت الله العظمی سید محسن حکیم مرجع بزرگ شیعه در نجف را فراهم آورد و ایشان را در منزل خود در کوفه زیر نظر و مورد محاصره قرار داد و تلفن منزل وی را قطع کردند.
در این شرایط و با ایجاد جو رعب و وحشت ایجاد شده که کسی جرأت ملاقات با وی را نداشت، حاج آقا مصطفی خمینی به ملاقات ایشان رفت و با وی دیدار کرد. این دیدار در حوزه نجف اثری بسیار مثبت داشت، ولی خشم مقامات عراق را برانگیخت. آنان به ظاهر برای کسب اجازه از امام برای بازداشت آقا مصطفی به حضور ایشان رسیدند و چون با منطق کوبنده ایشان مواجه شدند، به بازداشت آقا مصطفی و انتقال وی به بغداد در روز 21 خرداد 1348 اقدام کردند.
این عمل که باعث وحشت و اضطراب اطرافیان و دوستان و دیگر افراد در نجف شده بود کوچک ترین تأثیری در روحیه امام نداشت زیرا طبق برنامه هر روزه به موقع سر درس حاضر شدند و در میان تأثر، نگرانی و اضطراب حضار با یک دنیا آرامش، درس و بحث علمی و برنامه نماز و ملاقات و دیگر برنامه‌های عادی روزانه خود را دنبال کردند.
رژیم بعث عراق هم که در تلاش های خود دریافت حاج آقا مصطفی انعطاف ناپذیر است و با تطمیع و تهدید نمی توان او را فریفت، به ناچار آزادش کردند.
۳۱۲۲۲۲
