به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، حر بن یزید ریاحی، فرمانده‌ای برجسته در سپاه یزید، در لحظه‌ای سرنوشت‌ساز، راه حق را برگزید. اما چرا او به تنهایی به امام حسین (ع) پیوست و از جایگاه فرماندهی خود برای جذب نیرو استفاده نکرد؟
چرا حر بن یزید ریاحی در کربلا با این که فرمانده سپاه بود، به تنهایی به امام علیه السلام پیوست و از نیروهایش استفاده نکرد؟
پاسخ:
حر بسیار با شخصیت و از بزرگ ترین سرداران سپاه دشمن بود، به حدّی که نامزد امیری کلّ سپاه کربلا بود.
اگر می پرسیدند بعد از عمر بن سعد شخصیت دوم در این لشکر کیست، به طور حتم به حر اشاره می کردند.
برای شخصیت داشتن او همین بس که اولین فرماندهی است که با هزار سوار مأمور دستگیری امام علیه السلام و بردن حضرت نزد عبیدالله بن زیاد است.
به علاوه انسان سلیم النفسی بود که قلباً به خاندان نبوّت ارادت داشت. گفته اند: وقتی از دار الأمارهء کوفه بامأموریت بستن راه بر امام علیه السلام بیرون آمد، ندایی آمد که : ای حر! مژده باد تو را به بهشت!
روشن است که چنین شخصیتی با آن مأموریت فوق العاده و مهمّ و نجابت خانوادگی هرگز از دید تیزبین جاسوسان عبیدالله در امان نخواهد بود و همه حرکاتش تحت نظر جاسوسان ابن مرجانه است.
چنان که می نویسند: وقتی حضرت به نینوا رسید، سوار مسلّحی از جانب کوفه رسید. به مجرد رسیده به حر و همراهانش سلام کرد و به حسین و یارانش توجهی نکرد.
وی نامه ای از جانب عبیدالله به این مضمون به حر داد:
ای حر! حسن را در بیابان بدون آب و فرود آور و کار را بر او تنگ بگیر. به قاصد گفته ام : از تو جدا نشود تا خبرانجام فرمانم را بیاورد.
ثانیاً: معلوم نبود که سپاه حر در صورت پیوستن او به امام علیه السلام از وی اطاعت می کردند، بلکه به احتمال زیاد علناًبا او مخالفت می نمودند.
ثالثاً: تا روز عاشورا باور نمی کرد که عمر بن سعد با امام بجنگد. وقتی فهمید می خواهند با حسین بجنگند، به بهانهء آب دادن اسب خویش، از اردوگاه عمر سعد جدا شد و به کاروان حسین و جبهه حق پیوست.
این در وقتی بود که اختیار سپاهیانش در دستش نبود؛ وانگهی فرصتی برای صحبت کردن و آماده نمودن آن های برای پیوستن به امام نبود.
نظر شما