خاتمی و ناطق​نوری چطور رقابت کردند و بعد در راس دو قوه قرار گرفتند؟

اختلاف نظرهای سیاسی و مبنایی که در جهان وجود دارد و نوعاً اقلیت و اکثریت پارلمانی و حزبی بر اساس آن شکل می‌گیرد، معمولا به رشد و یا حداقل نظارت دو طرف اقلیت و اکثریت بر یکدیگر منجر می‌شود و پدیده مبارکی است. در تاریخ معاصر ایران نمونه‌اش رابطه مجلس پنجم با دولت اصلاحات بود.
رئیس مجلس در آن دوران رقیب رسمی انتخاباتی رئیس جمهور بود. در دوران انتخابات آقایان ناطق نوری و خاتمی برای اولین بار در تاریخ ریاست جمهوری رقابت کردند. اختلاف نظرها کاملا در دوران انتخابات روشن بود. هواداران با بیشترین قدرت در برابر یکدیگر لشگرکشی کرده بودند. بی اخلاقی‌های فراوانی هم در دوران انتخابات وجود داشت. طبعا اگر جایی برای رو در رو قرار گرفتن شخصی وجود داشت، می‌بایست وقتی پس از انتخابات، یک رقیب رئیس مجلس شده و دیگری رئیس جمهور شد، بیشترین برخوردها و رویارویی‌ها شکل بگیرد. اما شاید یکی از بهترین دوران همکاری مجلس و دولت در دوران مجلس پنجم با دولت اصلاحات وجود داشت.
دلیل این همکاری که کاملا اختلاف نظرهای سیاسی و مبنایی در آن دیده می‌شد، این بود که هم رئیس مجلس از شخصیت و بلوغ سیاسی برخوردار بود و هم رئیس جمهور با شعار قانون‌مندی به قواعد بازی دموکراسی پایبند بود و با تحمل و مدارا به فکر حل مشکلات مردم بودند و بی آنکه هیچ طرف از باورهای خود کوتاه بیایند، زندگی دموکراتیک به نفع مردم را تجربه کردند. در آن دوران نطق‌های مجلس در بسیاری از موارد علیه اصلاحات و شعارهای رئیس جمهور بود. دولت هم بر اساس شعارهای انتخاباتی آقای خاتمی فعالیت می‌کرد.
مجلس و دولت از همه ابزارهای قانونی خود استفاده می‌کردند اما هیچ‌گاه اختلافات ان‌ها به ابتذال کشیده نشد و هیچ‌وقت نه مجلس احساس کرد که از جایگاهش تنزل کرده و نه دولت تلاش کرد که با مجلس درگیر شود. حتی با وجود اختلاف نظر در عرصه فرهنگ و ارشاد، با اینکه عطاءالله مهاجرانی استیضاح شد، اما باز هم توانست از مجلس رای اعتماد مجدد بگیرد. وقتی هم عبدالله نوری استیضاح شد و لب مرز، رای نیاورد؛ دولت بسیار ناراضی بود، اما این کار را حق قانونی مجلس می‌دانست و از ادامه همکاری مجلس و دولت کاسته نشد.
/2929