به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین استان سمنان ،دختری که با یک راکت ساده آغاز کرد و به نخستین بدمینتون‌باز ایرانی در المپیک بدل شد. روزی که او در توکیو ۲۰۲۰ به میدان رفت، تاریخ بدمینتون ایران ورق خورد؛ چرا که هیچ‌گاه پیش از او پرچم ایران در این رشته در المپیک بالا نرفته بود.
اما قصه آقایی در همین‌جا متوقف نشد. امروز، او مربی تیم ملی جوانان بانوان است و در اردوی سمنان، دخترانی را آموزش می‌دهد که می‌توانند راه او را ادامه دهند. این گفت‌وگو که با همت مصطفی پهلوان رئیس هیات بدمینتون استان سمنان انجام شد، سفری است به اعماق زندگی ورزشی او؛ از روزهای سخت کودکی تا لحظه ورود به دهکده المپیک، از اشک‌ها و لبخندها تا امیدهایی که در دل شاگردانش زنده می‌کند.
» اولین بار چه زمانی و چگونه با بدمینتون آشنا شدید؟
- توسط کادو تولدی که در سن ۷ سالگی از پدر و مادرم گرفتم؛ یک جفت راکت بدمینتون اسباب‌بازی بسیار زیبا بود و از آنجا به بدمینتون علاقه‌مند شدم.
» چه چیزی باعث شد در این رشته بمانید، با وجود اینکه خیلی‌ها آن را ورزش کمتر شناخته‌شده‌ای می‌دانستند؟
- من از زمانی که بدمینتون را شروع کردم به شدت عاشق این رشته شدم و هر روز از خانواده می‌خواستم که با من بازی کنند.
» لحظه‌ای که سهمیه المپیک گرفتید، دقیقاً چه احساسی داشتید؟
- بهترین لحظه عمرم بود. رویایی که سال‌ها براش زحمت کشیده بودم، حالا به واقعیت پیوسته بود. من ۱۰ سال هر شب به فکر المپیک می‌خوابیدم و هر صبح برای آن تلاش می‌کردم.
»حضور در المپیک چه تفاوتی با دیگر مسابقات بین‌المللی داشت؟
- المپیک بزرگ‌ترین رویداد ورزشی جهان و آرزوی هر ورزشکاری است. من تصویر حضور در المپیک را آنقدر در ذهنم ساخته بودم که حس می‌کردم قبلاً اینجا بوده‌ام.
»در زمین المپیک، فشار بیشتر از طرف حریف بود یا انتظارات ملی؟
- چون من اولین دختر بدمینتونیست ایرانی در المپیک بودم، فشار ملی نبود و هر لحظه برایم پر از حس افتخار بود. اما فشار حریفان بسیار سرسخت و بهترین‌های دنیا بودند.
» مهم‌ترین درسی که المپیک به شما داد چه بود؟
پاسخ: با صبر و پشتکار می‌توان غیرممکن‌ها را ممکن کرد. المپیک برای من مواجهه با سخت‌ترین چالش‌ها بود و خدا را شکر توانستم بر آن‌ها غلبه کنم.
- آیا فکر می‌کنید تاریخ‌سازی شما مسیر بانوان دیگر را هموار کرد؟
پاسخ: قطعاً. بعد از حضور من در المپیک، تعداد زیادی دختر نونهال و نوجوان به بدمینتون علاقه‌مند شدند و در کلاس‌ها شرکت کردند.
»سخت‌ترین روز تمرین شما چه روزی بود؟
- جمعه‌ها. چون مربی عزیزم، خانم جلالیان، مهم‌ترین تمرینات را در این روز برگزار می‌کردند و جدا شدن از خانواده سخت بود.
» تا به حال به نقطه‌ای رسیدید که بخواهید ورزش را رها کنید؟
- بله، چندین بار. ورزش حرفه‌ای پر از فشار روحی و آسیب است. بعد از باخت‌ها، گاهی دوست نداشتم ادامه دهم، اما خانواده همیشه پشتیبان من بودند.
»چه چیزی بیش از همه به شما انگیزه می‌داد؟
- تاریخ‌سازی. دوست داشتم کاری انجام دهم که قبلاً انجام نشده، مدال بزرگ کسب کنم یا سهمیه المپیک بگیرم.
»حمایت‌ها و موانع مدیریتی در دوران قهرمانی چطور بود؟
- مشکلات زیادی بود؛ از جمله نبود اسپانسر و کمبود مسابقات بین‌المللی. اما با حمایت فدراسیون توانستم به المپیک برسم.
» اگر به گذشته برگردید، چه چیزی را تغییر می‌دهید؟
- بیشتر به خودم فکر می‌کردم. در دوران بازیکنی، دیگران را همیشه اولویت می‌دادم و گاهی از خودم زیاد گذشتم، اما پشیمان نیستم.
» امروز که مربی تیم ملی جوانان هستید، بزرگ‌ترین دغدغه شما چیست؟
- موفقیت بازیکنانم. مربیگری سخت‌تر از بازیکنی است چون با ذهن و بدن چندین نفر سروکار دارم.
» تفاوت نسل فعلی بازیکنان با نسل شما چیست؟
- نسل امروزی مستقل‌تر و جسورتر است اما بعضی وقت‌ها بی‌دقت‌تر و آسوده‌تر. این تفاوت‌ها از جنبه‌های مختلف خوب و بد هستند.
»در اردو در سمنان روی چه تمرکز دارید؟
- آمادگی نهایی بدنی، تاکتیکی و ذهنی برای مسابقات.
»آیا استعدادهای خاصی در میان بازیکنان جوان دیده‌اید؟
- بله، تمامی بازیکنان مستعد و با پتانسیل بالا هستند و می‌توانند افتخارآفرینی کنند.
» نقش روانشناسی ورزشی در کار با نوجوانان چقدر است؟
- بسیار زیاد. خانم دکتر مخدور روانشناس تیم هستند و تأثیر زیادی روی عملکرد بچه‌ها دارند.
»سخت‌ترین بخش مربیگری با دختران چیست؟
- برای من هیچ سختی نداشته و همیشه با لذت با دختران کار می‌کنم.
» یک مربی خوب باید بیشتر معلم باشد یا روانشناس؟
- باید راهنما، مشاور، معلم، سازمان‌دهنده و همراه خوب بازیکن باشد.
» آیا برنامه‌ای برای کشف استعدادهای بومی دارید؟
- دوست دارم، اما فعلاً تمرکز روی تیم ملی است، اما در آینده حتما این کار را خواهم کرد.
»چشم‌انداز تیم ملی جوانان بانوان چیست؟
- حضور در المپیک جوانان، قهرمانی جهانی جوانان و کسب رنکینگ زیر ۳۰ جهان.
»شما برای دختران ایرانی الگو هستید، این مسئولیت سنگین نیست؟
- قطعا. همیشه سعی کرده‌ام الگوی خوبی باشم و قدم‌هایم را با استدلال بردارم.
» توصیه شما به دخترانی که می‌خواهند ورزش و درس را ترکیب کنند چیست؟
- ورزش حرفه‌ای به تقویت ذهن و روح کمک می‌کند و باعث برنامه‌ریزی دقیق‌تر در زندگی می‌شود.
» ورزش بانوان در ایران امروز را چطور می‌بینید؟
- امروزه درخشان است. دختران ما در مسابقات مختلف افتخارآفرینی می‌کنند و آینده روشن است.
» مهم‌ترین نیاز ورزش بانوان ایران چیست؟
- رسانه‌ای شدن و حضور بیشتر در مجامع مختلف که انگیزه‌بخش باشد.
» آیا دوست دارید در مدیریت ورزش بانوان هم فعالیت کنید؟
- اگر بتوانم تأثیرگذار باشم، حتما.
» خارج از زمین بدمینتون چه علایقی دارید؟
- اهل خانواده، طبیعت و معاشرت با عزیزانم هستم.
» آخرین کتاب یا فیلمی که دیدید چه بود؟
- چند روز پیش سریال «شکارگاه» را تمام کردم که یکی از قشنگ‌ترین سریال‌های ایران بود.
» سبک موسیقی مورد علاقه شما چیست؟
- رضا بهرام و شعر و آهنگ‌هایش را خیلی می‌پسندم.
» وقتی خسته‌اید، چه چیزی آرامتان می‌کند؟
- حضور کنار خانواده و دوستانم.
» اهل سفر هستید؟
- به ۴۴ کشور سفر کردم؛ شرق آسیا مثل کره جنوبی و ژاپن را بیشتر دوست دارم.
» اگر فیلم زندگی شما ساخته شود، چه کسی نقش‌تان را بازی کند؟
- هنوز فکر نکرده‌ام.
» در زندگی روزمره رقابتی هستید؟
- نه، عاشق پیشرفت هستم اما رقابت را فقط در زمین بدمینتون تجربه می‌کنم.
» آیا روزی از ورزش فاصله می‌گیرید؟
- شاید به هنرهای دیگر بپردازم، ولی علاقه‌ام به ورزش و مدیریت یک مجموعه بزرگ همچنان باقی است.
» هدف بلندمدت شما در مربیگری چیست؟
- پرورش نسل جدید ثریاها و حمایت از نوجوانان با استعداد.
» برنامه‌ای برای تأسیس آکادمی دارید؟
- بله، احداث آکادمی و مدرسه بدمینتون ثریا آقایی یکی از مهم‌ترین آرزوهایم است.
»آرزوی شما برای آینده بدمینتون ایران چیست؟
- درخشش بازیکنان ایرانی در مسابقات بزرگ مثل المپیک، قهرمانی جهان و بازی‌های آسیایی.
» اگر شاگردانتان به المپیک برسند، چه احساسی دارید؟
- بهترین لحظه زندگی‌ام خواهد بود؛ هیچ لذتی بالاتر از موفقیت شاگردان نیست.
»دوست دارید بیشتر به عنوان «اولین المپیکی» شناخته شوید یا «مربی سازنده نسل جدید»؟
- هر دو؛ اما اولویت مهم‌تر مربیگری و ساخت نسل جدید است.
» اگر مسیر زندگی ورزشی‌تان را در یک جمله خلاصه کنید، آن جمله چیست؟
پاسخ: و چنین بود سرانجام صبر…
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین استان سمنان ،ثریا آقایی تنها یک نام در تاریخ ورزش ایران نیست؛ او نماد صبر، پشتکار و تاریخ‌سازی است. دختری که با یک راکت تولدی راه افتاد، ده سال برای المپیک جنگید، نخستین بانوی المپیکی بدمینتون ایران شد و امروز مربی نسلی تازه از دختران پرشور و جسور است. او به‌خوبی می‌داند که مسیر دشوار است، اما باور دارد که «غیرممکن‌ها ممکن می‌شوند»؛ همان‌طور که خودش روزی غیرممکن را ممکن کرد.
نظر شما