گزارش خبرنگار اعزامی خبرآنلاین به بازی های یورو 2012: کاش لهستان حذف نمی شد/خداحافظ سفید و قرمز دوست داشتنی

خبرآنلاین: لحظه تلخی بود و البته تماشایی. تمشای اشک های لهستانی ها در ورزشگاه میونیسیپال شهر وروسلاو و البته اشک های بازیکنان این تیم. مردم لهستان خودشان هم می دانستند که تیم کشورشان آنقدرها قوی نیست، با آنها که صحبت می کردی و از قدرت تیم ملی شان می پرسیدی تقریبا همه شان می گفتند تیم ما بیشتر می بازد تا اینکه برنده باشد اما در این بازیها امیدواریم. بله آنها امیدوار بودند تا همین بازی آخر. لهستان باید می برد، آنها از دو بازی گذشته خود تنها دو امتیاز گرفته بودند. با وجودی که شایستگی برد در هر دو دیدار را داشتند. اما بی دقت بودند و در نهایت نیز تاوان سنگینی بابت بی دقتی شان در بازیهای گذشته دادند. مردم لهستان عاشقانه تیمشان را حمایت می کردند و برای موفقیت آن نگران بودند. آنهااز سراسر لهستان روانه شهر وروسلاو شده بودند، شهری زیبا با هوایی مطبوع در جنوب شرقی لهستان. لهستانی ها آمده بودند تا تیم ملی کشورشان را تنها نگذارند. ورزشگاه میونیسیپال وروسلاو تنها 40 هزار را پذیرا بود که طبق قانون پنج شش هزار نفر هم باید سهم چکی ها می شد. اما اگر این ورزشگاه صدهزار نفر هم گنجایش داشت بدون شک شنبه شب، یک جای خالی را هم به خود نمی دید. شعار معروف «پولسکا، بیائو چِروونی» به معنی «لهستان، سفید و قرمز» سراسر شهر وروسلاو را پر کرده بود.حدود 400 کیلومتر آن طرف تر در شهر ورشو هم بیش از 100 هزار نفر در مرکز شهر جمع شده بودند و برای تیمشان از راه دور انرژی مثبت ارسال می کردند. این اتفاق در تمام شهرهای لهستان افتاده بود. اما جمهوری چک، حریف سختی برای لهستان بود. در نهایت هم چک برنده شد و لهستان شکست خورد اما لهستانی ها همچنان عاشقانه تیم کشورشان را تشویق کردند، انرژی مردم لهستان بی نهایت بود اما انرژی تیم ملی این کشور درون زمین چندان زیاد نبود. لهستان باخت اما مردم حاضر در ورشگاه ایستادند وتیمشان راتشویق کردند و سرود ملی کشورشان را خواندند، برای بازیکنانشان که در این سه بازی حکم قهرمان را برایشان داشتند یکپارچه دست زدند، آنها بازیکنان تیم ملی چک را هم با تشویق بدرفه کردند، کاملا محترمانه و متمدنانه. هرچند که بابت شکست تیمشان اشک می ریختند. حساب هولیگان ها را همیشه باید از مردم جدا کرد. هولیگانهای روس در بازی مقابل لهستان آشوب به پا کردند اما هواداران واقعی روس هنگام پخش سرود ملی لهستان کلاه از سر برداشتند و متمدنانه ایستادند. در مورد لهستانی ها هم همینطور بود. رفتار متمدنانه هزاران هزار لهستانی ها را نمی توان با بدرفتاریهای تعدادی هولیگان زیر سئوال برد.
گلی که «پتر ییراچک» زد پایان رویاهای ملتی بود که امیدشان این بود که تیم معمولی شان، نمایشی فراتر از معمول داشته باشد. لهستانی ها زخم های تاریخی زیادی را بر پیکره کشور و ملت خود دیده اند و خیلی وقت نیست که طعم استقلال و آرامش را کشیده اند. برای آنها پرچم و نام کشورشان معانی خاصی دارد. ورزشگاه وروسلاو خالی شد و صندلی های سبز آن یکی یکی مشخص شد. اما خاطره یک روز دراماتیک و به یاد ماندنی در این ورزشگاه و روی این صندلی ها برای همیشه ثبت شد. لهستان با هر کمبودی که داشت و دارد میزبانی شایسته برای یورو 2012 بود و هنوز هم هست اما از حالا به بعد آنها فقط باید میزبانی کنند و دیگر نمی توانند به حماسه آفرینی تیم معمولی شان دلخوش باشند. ا دیدن حجم عظیم انرزی لهستانی ها در سراسر این کشور و در تک تک کوچه و خیابان ها و به خصوص در این بازی آخر، شاید هر بیننده ای را به این فکر وا دارد: ای کاش لهستان حذف نمی شد.
4141