چاوز یا کاپریلس:دو چهره ی متفاوت با یک دولت ناآرام

در انتخابات دیروز ونزوئلا اینکه هوگو چاوز چپ گرای سوسیالیست یا انریکه کاپریلس راستگرای تجدیدنظرطلب برنده ی انتخابات شوند،البته مهم و حیاتی برای منطقه ی آمریکای جنوبی و بسیاری از شرکای آنان در سطح جهان است ،اما فراتر از آن موقعیت دشوار قطب بندی شده ی جامعه ی امروز ونزوئلاست.البته پیروزی چاوز استمرار برنامه ی بولیواریسم و سوسیالیسم او در سیاست و به ویژه اقتصاد است.همان حرکت به سمت ملی شدن ،سیستم تعاونی گونه ی او با برداشتی آزاد از برنامه های متنوع و مختلف سوسیالیستی و همگرایی بیشتر با سایر رهبران چپ گرای منطقه.در سیاست خارجی البته استمرار فعال گرایی و ادامه ی گرایش به ایران،روسیه و چین و بلاروس،شاید با چاشنی آشتی طلبانه ای با باراک اوباما که چاوز اگر آمریکایی بود دوست داشت به او رای بدهد.اما انتخاب کاپریلس جوان و 40 ساله که مردم به او لقب لاغراندام داده اند دگرگونی های ژرفی در منطقه و روابطش با کشورهایی خواهد گذاشت که الان بهترین رابطه با ونزوئلا را دارند.کاپریلس دقیقا اشاره به ختم خشونت و ایجاد امنیت برای مردم و توازن بین برنامه های اجتماعی با افزایش خصوصی سازی کرد.امری که امروزه میراث لولا داسیلوای برزیلی و مدل اوست که حتی در ونزوئلا هم شهرتش بسیار پیچیده است.استناد به چپ مدرن نوعی استراتژی جدید اپوزیسیون قدرتمند از لحاظ مالی و رسانه ای داخلی است که ایالات متحده هم از آن حمایت می کند.تا حالا این ادبیات وجود نداشته یا کم رنگ وجود داشته است که راست گراهای معتدل و محافظه کار از ادبیات چپ برای برنده شدن در انتخابات استفاده کنند،اما این امر در آمریکای لاتین دارد اتفاق می افتد.امری که شاید سیاست های آتی کشورها را با ترکیبی از همه ی اندیشه ها تشکیل دهد.استناد مکرر کاپریلس تهیج افکار عمومی برای سمت و سو دادن به افکار عمومی ونزوئلاست که چرا نفت خود را ارزان یا به قیمت ترجیحی به کشورهای منطقه برای اهداف سیاسی می فروشند، یا معادن طلا رابرای استخراج به چین می سپارند.او حتی بسیار شفاف از کاهش روابط با ایران سخن گفت. اما آنچه بسیار نگران کننده تر است قطب بندی بسیار شدید راستگراها و چپ گرایان در سال های آتی برای هر یک ازاین دو است که قدرت سیاسی را درونزوئلا به دست گیرند.اگر چاوز مجددا پیروز شود،با اپوزیسیون قوی مواجه خواهد شد که ممکن است ناآرامی و آشوب را به لایه های اجتماعی در سطوح مختلف بکشانند،امری که نشان داده اند توانایی انجام آن را دارند و البته چاوز هم تجربه ایجاد آرامش در کشور را داشته است ، چاوز ممکن است برای ایجاد امنیت دست به سرکوب پلیسی بزند و همین کار دستاویزی برای اپوزیسیون خواهد شد که به شدت علیه او به عنوان مخالف دمکراسی فضاسازی کنند. بر همین منوال اگر کاپریلس پیروز انتخابات باشد چاوز در حدود 14 سال حکمرانی به حدی از محبوبیت داخلی بین طبقه متوسط یا محرومان و فقرا برخوردار هست که آن ها بتوانند با مخالفت های مکرر چالشی مستقیم برای کاپریلس باشند ،به علاوه اینکه حمایت های منطقه ای از چاوز نیز به دلیل قرابت ایدئولوژیک محل تامل خواهدداشت .لذا در هردو شکل قضیه ،جامعه ی آینده ونزوئلا دچار چالش های متعدد سیاسی و امنیتی از سوی رقبا برای کسب قدرت سیاسی خواهد بود.