محبوبه عمیدی: در بیماری ام.اس این سلول‌های ایمنی بدن فرد هستند که به غلاف میلین که سلول‌های عصبی بدن او را احاطه کرده، حمله می‌کنند و در نهایت با تخریب این بخش که نورون‌ها را ایزوله می‌کند، مانع از ارسال درست پیام‌های الکتریکی می‌شوند. نتیجه این تخریب می‌تواند از بی‌حس شدن ماهیچه‌ها در فرد تا فلج یا از دست دادن قدرت بینایی او ادامه پیدا کند.
ام.اس در حدود 80درصد از قربانیان خود روندی پیش‌رونده را طی می‌کند و اغلب برای سرکوب حملات آن از داروهایی استفاده می‌شود که سیستم ایمنی بدن فرد را تضعیف می‌کنند و می‌توانند او را با احتمال بیشتری در معرض خطر ابتلا به عفونت‌ها یا حتی بیماری‌های صعب‌العلاجی مانند سرطان قرار دهند.
بیماری‌های دیگری مانند دیابت نوع 1، انواع آلرژی غذایی و حساسیت‌های تنفسی مانند آسم نیز مانند ام.اس از جمله بیماری‌های خودایمنی هستند که به دلیل تخریب سلول‌های خودی توسط سلول‌های ایمنی که دیگر آنها را نمی‌شناسند، ایجاد می شوند. شاید تلاش محققان دانشگاه نورث وسترن بتواند درمان مشابهی برای تمام این بیماری‌ها ارائه کند.
به گزارش ساینس دیلی، استفان میلر و همکاران او در دانشکده پزشکی دانشگاه نورث وسترن پس از اتصال پادگن میلین به نانوذرات زیست‌تجزیه‌پذیری که توسط یکی از اساتید شیمی و مهندسی زیست‌شناختی این دانشگاه از موادی که مورد تأیید اف.دی.ای (سازمان غذا و داروی ایالات متحده) است تهیه شده، این ذرات را به صورت وریدی به موش‌ها تزریق کردند. این نانوذرات همراه با جریان خون وارد طحال که در بدن مسئولیت پاکسازی و حذف سلول‌های خونی مرده را به عهده دارد، شده و توسط ماکروفاژها مانند هر سلول خونی دیگری که عمرش به پایان رسیده بلعیده شدند. در مرحله بعد ماکروفاژها پادگن متصل به آنها را مانند تکه‌ای از سلول‌های خونی مرده به سلول‌های ایمنی T نشان دادند تا مانع از حمله این سلول‌ها به سلول‌های خودی شوند. در نتیجه سلول‌های T که میلین را تا پیش از این مهاجم فرض می‌کردند، یاد گرفتند که باید حمله به غلاف آن را متوقف کنند.
این نانوذرات از پلیمری به نام پلی‌لاکتید کو-گلیکولید ساخته شده که از ترکیب اسیدلاکتیک و گلیکولیک‌اسید (که به شکل طبیعی در بدن وجود دارند) تشکیل شده است. این محققان از نانوذراتی با ابعاد گوناگون برای حمل پادگن میلین به بدن موش‌ها استفاده کردند. تحقیقات آنها نشان می‌داد ذراتی با قطر 500 نانومتر بهترین پاسخ را از سیستم ایمنی بدن موش‌ها دریافت می‌کنند.
میلر می‌گوید: «با استفاده از این روش موفق شدیم برای 100 روز در موش‌هایی که دچار ام.اس بودند، حملات این بیماری را متوقف کنیم، این زمان برای یک انسان معادل چندین سال زندگی است».
او و همکارانش تلاش برای توقف آلرژی‌ها و همچنین تخریب سلول‌های سازنده انسولین را در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 آغاز کرده‌اند. روش آنها انتخابی است و بر خلاف روش‌های پیشین تنها بافت هدف را نشانه می‌رود؛ اما از یک طرف عمر سلول‌های T که برای شناسایی این سلول‌ها آموزش دیده‌اند، کوتاه است و از سوی دیگر این روش در بهترین حالت تنها می‌تواند از تخریب بیشتر بافت‌ها جلوگیری کند. در نتیجه شیوه کنونی اگر در آزمون‌های بالینی موفقیت‌آمیز باشد، برای توقف بیماری به تکرار تزریق‌ها نیاز خواهد داشت و از سوی دیگر نمی‌تواند آسیب‌های پیشین را جبران کند.
53273
نظر شما