تاریخ‌نگاری به مثابه مهندسی ساختمان

این پ‍ژوهشگر و مورخ تاریخ معاصر ایران در مطلب خود نوشته است:
«عرصه تاریخ‌پژوهی و تاریخ‌نگاری از چنان وسعتی برخوردار است که اجازه حضور استعدادهای گونه‌گون را در مساحت خود می‌دهد.
بی‌جا نیست اگر این عرصه را به ساخت و ساز یک بنا تشبیه کنیم. همان طور که مواد و مصالح، و مهندس و طراح، هر یک به فراخور تأثیر و دانش خود، از ملزومات آغاز و انجام یک ساختمان به شمار می‌روند، در اینجا نیز اسناد و مدارک، و مورخ و پژوهشگر از ضروریات امر تاریخ‌نگاری هستند. حال اگر ادعا شود که تدوین تاریخ معاصر ایران به درستی بنا شده و هر کسی که از برون و درون، این سازه را بنگرد می‌تواند به «عین» به آنچه گذشته است پی ببرد، باید ثابت شود که طراحی، پایه‌ریزی، اسلوب ساخت و چینش اطلاعات و در نهایت پرداخت آن، با روشمندی و هوشیاری اعمال شده است. و اگر معلوم شود نگارش تاریخ معاصر ایران به جایی نرسیده که آن را به عنوان بنایی کامل شناسایی کنیم، باید گفت در مواد اولیه، طراحی و کوشندگی، نقص و کمبود وجود داشته است.»
عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در ادامه مطلب خود می‌نویسد:
«اگر نام کسان و افرادی که در دهه گذشته مقاله‌ها و کتاب‌های تاریخی را امضا کرده‌اند، احصاء کنیم و چنانچه مواد و منابعی که در همین زمان از اسناد و خاطرات گرفته تا ترجمه‌ها و تألیف‌ها را ردیف نماییم، می‌توانیم بگوییم که نیروی انسانی علاقه‌مند و مصالح کافی برای تدوین تاریخ معاصر ایران فراهم است؛ اما وجود این دو اسباب، می‌تواند علت نهایی برای بنای این ساختمان باشد؟ آیا طراحی و مهندسی که عامل مهم این سازه است در مساحت پژوهش‌های تاریخی دیده می‌شود؟ آیا در میان استعدادهای گوناگون این عرصه نظریه‌پردازان روشمندی که توان طراحی هندسه تاریخ معاصر ایران را داشته باشند، حاضر هستند؟ آیا سازمان‌ها و مراکز علمی کشور در میان تولید خیل علاقه‌مندان به تاریخ، توان آفریدن مهندسان علم تاریخ را هم داشته‌اند؟»
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.