احمدی نژاد پیروز انتخابات 92

رقابت یازدهم ریاست جمهوری با دوره های گذشته تفاوت هایی دارد.
این بار رقبا صرفا در دو قطبی چپ و راست تعریف نمی شوند و دیوارهای اصلاح طلب و اصولگرا هم فروریخته است.
فقط تبعات وقایع 88 مرزبندی جدید را شکل داده و بر اساس آن آرایش چهره ها و گروههای سیاسی قابل تحلیل است. انتخابات سال 88 قواعد بازی سیاسی را دگرگون کرد و تغییراتی در فضای سیاسی کشور ایجاد کرد.
اگر تا قبل از آن دو جناح اصلاح طلب و اصولگرا رقبایی سرسخت برای یکدیگر بودند اما پس از آن صف بندی دو جبهه بهم ریخت. راست هایی که چپ کردند و چپ هایی که ردای اپوزسیون پوشیدند بازارگرم‌کن های چند سال اخیر بودند. اینگونه انرژی دو جناح سیاسی بیش تر از آنکه صرف تلاش برای آینده شود صرف نگه داشتن در زمان حال شد تا فرو نیافتند.
اگر در سال های گذشته یکی از دو جناح با توجه به داشته ها و عملکرد رقیب، آینده ای برای خود متصور بود و بر آن اساس فعالیت می کرد اما سردی سیاست در این روزها نشان می دهد که اصلاح طلب و اصولگرا برآوردی از آینده نزدیک یعنی یک شش ماه دیگرشان ندارند. نمی دانند آنها می توانند پیروز رقابت 92 باشند یا سونامی 88 آن ها را با خود خواهد برد.
فکر می کنم برای ساده کردن مساله اگر به شکاف هایی که در چند سال اخیر در جناح بندی های سیاسی کشور ایجاد شد نگاه کنیم موضوع قابل درک خواهد شد.
رقابت های نهم ریاست جمهوری در سال 84 پیروزی خارج از اردوگاه اصلاح طلب و اصولگرا داشت.
رئیس جمهور محترم و مشاوران و نزدیکان ایشان در مواضع مختلف بر این موضوع تاکید داشته اند که آنها نه به مدد رای اصولگرایان که بر اساس انتخاب و اعتماد مردم برگزیده شده اند و حتی اگر اصولگرایان دور دوم انتخابات روی احمدی نژاد به اجماع نمی رسیدند ایشان پیروز رقابت با هاشمی رفسنجانی بود. حامیان رئیس جمهور برای اثبات خود این الگو را برای دور دهم ریاست جمهوری نیز تکرار کردند.
محمود احمدی نژاد اینگونه خود را منهای اصولگرایان تعریف کرد. و با نشان دادن خود در برابر نمادهایی که او برای چپ و راست تراشیده بود، آنگونه عمل کرد که در شعارهای روز های انتخابات بت شکن لقب گرفت.
هرچند این منش خوشایند بسیاری از اصولگرایان نبود اما آنها فکر می کردند می توانند رئیس جمهور جدید را «مدیریت» کنند. این تصور در حالی با خوش خیالی دنبال می شد که آنها از پیش پاسخ خود را در دولت نهم گرفته بودند. ریزش های کابینه اول دولت نهم و سیاست هایی که فقط حلقه اول از آن مطلع بودند نشان داد تاکتیک «مدیریت» افاقه نکرده است تا آنها مجبور شدند در برابر رئیس جمهور «مدارا» پیشه کنند.
اما مدیریت و مدارا فایده ای نداشت و هر روز شکاف میان دولت احمدی نژاد و اصولگرایان بیشتر شد تا جایی که اصولگرایان، اصلاحات را که این روزها به ققنوسی خاموش شبیه است رقیب نمی دانند.
فعالیت های اصولگرایان در آستانه سال 92 نشان می دهد آنها با تصویر مبهمی که از آینده دارند فقط تلاش می کنند بگویند ما هستیم. به سه نامزد جبهه پیروان خط امام و رهبری نگاه کنید. «محمدرضا باهنر، منوچهر متکی و یحیی آل اسحاق» کدامیک در قامت نامزد ریاست جمهوری می توانند حرفی برای گفتن داشته باشند و پس از احمدی نژاد را مدیریت کنند.
آیا در میان اصولگرایان رجل دیگری نیست؟ گفته می شود این سه چهره از میان 25 نامزد گزینش شده اند، آیا این سه نام به معنای تسلیم محض جبهه پیروان خط امام و رهبری در برابر حوادث آینده نیست؟ آیا توانمندترین فرد از میان این سه نفر، حرفی نه در برابر اصلاح طلبان که در برابر ناتوان ترین چهره مورد نظر دولت دارد؟
این حرکت اصولگرایان حتی اگر با هدف گرم کردن فضا و نشان دادن نامزدهای متعدد هم باشد نتیجه ای نخواهد داشت.
اگر اینگونه پیش رود، بر اساس وضع موجود آرایش پنج ضلعی غیرمنتظم اصولگرایی اینگونه خواهد بود:
1-جبهه پیروان خط امام و رهبری
2- ائتلاف خودخوانده 3 نفره که به جای سه تشکل توسط 3 چهره شکل گرفته است
3- جمعیت ایثارگران انقلاب اسلامی و رهپویان انقلاب اسلامی
4-جبهه پایداری
5-جبهه ایستادگی با محوریت محسن رضایی
این رقبا فقط خود را اصلح و ارجح می دانند و بعید است خواسته باشند به نفع ضلع دیگر انصراف دهند.
در چنین وضعی اگر دو تا سه چهره از میان اصلاح طلبان به رقبای نامزدی ریاست جمهوری اضافه شوند و چهره هایی همچون حسن روحانی و فلاحیان را در زمره مستقلین به حساب بیاوریم به عدد 10 نزدیک می شویم. این ترکیب، مطلوب ترین وضعیت برای موفقیت «نامزد حداقلی» دولت است. چرا که هر کدام از نامزدهای ریاست جمهوری با تصاحب برش کوچکی از کیک انتخابات سهم نامزد مورد نظر دولت دهم را بیشتر خواهند کرد.
اگر شرایط اینگونه پیش رود لازم نیست مشایی به عنوان «نامزد حداکثری» وارد کارزار انتخابات شود تا همه اتهامات به دولت دروغ از آب در آید چرا که شانس «نامزد حداقلی» احمدی نژاد بیشتر از 10 نفر دیگر است.