"چشم زخم، خاصیتی مخرب،ناشی از تاثیرات روانی است.کسی که دارای چنین خاصیتی باشد،انفعالات روحی خود را از طریق نگاه به طرف مقابل انتقال می دهد و موجب گرفتاری و بدحالی او می شود.این گونه افراد عموما دچار بیماری حسادت هستند و این مرض اخلاقی و روانی در آنان به صورت بارزی خودنمایی می کند.در برخی از روایات از جمله به نقل از پیامبر گفته شده چشم زدن صحت دارد.
مفسران قران ذیل آیه67و68 یوسف و51و 52قلم بحث هایی دارند.ابوالفتوح و دیگر مفسران از طوایفی یاد کرده اندکه افراد آن به چشم،شتران سالم و قوی هیکل را به زمین افکنده و به هلاکت می رساندند.ابن خلدون از کسانی یاد کرده که با نگاه شکم گوسفندان را می دریدند و به بعاجان(باتشدیدع به معنی شکم شکافندگان) معروف بودند.
مولانا به تاثیر چشم زخم معتقد بوده ،لکن برای آن تاثیر مطلق قائل نبوده است و دو راه برای رفع آن پیشنهاد داده است:پوشاندن فضائل و محاسن خود و پناه بردن به خداوند و هم نشینی با اهل الله."
(البته من نمی دانم که با این بیان نکردن فضیلت و علم و پیشرفت و موفقیت افراد، تکلیف پیشرفت علمی و رقابت های علمی چه می شود؟انسان ها که نمی توانند به بهانه ی چشم زخم حسودان، همواره موفقیت و کامیابی خود را در زندگی پنهان نگاه دارند.امیدوارم خوانندگان عزیز هم نظر بدهند.)
:میناگر عشق استاد کریم زمانی.نشر نی
نظر شما