ظاهرا سناتورهای تندرو کنگره قدری آرام گرفته اند یا شاید خود را اینگونه نشان میدهند.این به معنای بیکار نشستن مخالفان نیست.آنها به اوباما بدبین واو رافردی ضعیف دانسته و درصدد انتقام از کاخ سفید تا پیش از ماه نوامبر و انتخابات میان دوره ای کنگره هستند.این درگیری ها که بیشتر به یک سرگرمی در آمریکا تبدیل شده رویاروئی این دو نهاد را کم کم به یک مسئله عادی تبدیل کرده است. به همین دلیل به نظر نمیرسد حتی اگر جمهوریخواهان در انتخابات با شکست روبرو شوند(که شخصا فکر نمیکنم اینگونه باشد)باز هم آنها دربرخورد با اوباما تجدید نظر کنند.تا آن زمان فعلا قرار بر این است."به موضوع نگاه نکنید،فقط رئیس جمهور را هدف بگیرید".
سخنان هفته گذشته اوباما و دفاع از سیاست های خارجی دولتش البته نشانی از مصالحه با قانون گذاران در خود نداشت ،آنجا که به مهمترین مسائل مانند ایران ، سوریه و بحران اوکراین و روسیه اشاره و تاکید کرد به آنچه انجام میدهد و نتایج آنها ایمان دارد.
اما دفاع قاطع اوباما از سیاست هایش که منتقدان حرفه ای بسیاری مانند گیتس وزیر سابق دفاع وجان بونررئیس مجلس نمایندگان دارد،شاید لزوما منعکس کننده مقاومت همه جانبه او در برابر فشار های آینده نباشد. هر چند اوباما مایل نیست مانند کودکان مدرسه ای تکلیف درسهایش را ازمعلمان کنگره بگیرد و وقتی به آنها میگوید"من در واقع فکر میکنم برخی از جمهوریخواهان باید خجالت بکشند زیرا واقعیت مسئله اینست چندین سال است آنها کنترل مجلس نمایندگان را در دست دارند و چیز زیادی از خود نشان نداده‌اند" حتما ابزاری برای فشار بر آنها دردست دارد. اما این موجب نمیشود که در تحلیل نهائی رابطه متقابل میان کاخ سفید ونمایندگان مجالس قانون گذاری را برای یک مصالحه بینابینی و احتمالی نادیده بگیریم. می توان بدبین نبود اما محتاطانه باید منتظر ماند و دید آقای رئیس جمهور بر سر کدامیک از برنامه های خود دست به مصالحه و توافق احتمالی خواهد زد.این البته بستگی زیاد به نمراتی دارد که باید تا چند ماه آینده رئیس جمهور در کارنامه اش ثبت کند که بیانگر توان او در مقابله با مخالفانش است. تا آنجا که جمهوریخواهان مربوط میشود آنها از هم اکنون آنچنان سطح انتظارات را بالا برده اند که حداقل نمره قبولی در هر امتحان رئیس جمهور را مترادف با مردودی او دانسته و به چیزی کمتر از +A رضایت نمیدهند.
هنوز معلوم نیست مخالفان داخلی اوباما که به گونه ای وسیع از حمایت همفکران خود در خارج از مرزهای ایالات متحده نیز برخوردارند از کدام سو به او حمله ور خواهند شد، ولی بسیاری از آگاهان و کارشناسان سیاسی معتقدند موضوع ایران،بحران سوریه و منطقه خاورمیانه عربی مسلما یکی از 3 موضع حمله هستند اگر هر سه را یکجا در برابر او قرار ندهند. نه به این معنا که سایر مسائل اهمیتی ندارند بلکه بیشتر از این جهت که این 3 محور ،مجزا یا تلفیقی ،بالقوه امکان ایجاد اتحاد خارجی و منطقه ای بیشتری علیه کاخ سفید را در خود دارند.
اینکه اوبامابرای مدیریت پروژ هایی در دست، دقیقاچه خواهد کرد؟ فعلا که گزاره هائی به جز آنچه تا کنون مطرح کرده ارائه نداده و بیشتر در انتظار بازگشت اولین سود سرمایه گذاری های هنگفت انجام شده خود در مسائلی مهم وبا اولویت مانند پرونده اتمی ایران و مذاکرات 1+5 است.اما بی تردید او با دو مشکل عمده روبروست که حل آنها عملا نه به تهران مربوط میشود و نه حتی به سایر مذاکره کنندکان 1+5.اول ایجاد یک توازن تقاضا با تهران در مذاکرات اتمی برای حصول یک توافق پایدار و اطمینان بخش دو جانبه است که شاید این توازن با خواست های حداکثری کنگره تطابق نداشته وبه تبع آنرا از هیات ایرانی انتظار داشته باشد. دوم راضی کردن کنگره به تایید توافقی ست که حال یا تا20 جولای یعنی سر رسید مهلت 6ماهه به دست می آید یا طی یک مهلت 6 ماهه دوم. تصور میکنم این به دغدغه اصلی اوباما در آینده نزدیک تبدیل خواهد شد.شرایط بعد از توافق مهمتر از ماهیت خود توافق احتمالی در آینده است.اما او چه می تواند بکند؟مسئله این است. matinmos@gmail.com
نظر شما