ویژه نامه خبرآنلاین در روز هشتم مهمانی به عاشقان بندگی تقدیم می شود.
سخنانی برای شنیدن در روزهای مهمانی
علاج ما اصلاح نفس است / تا ما اصلاح نشده ایم، جامعه اصلاح نمی شود
فایلی که در ابتدای مطلب می شنوید، سخنان آیت الله بهجت (که روانش شاد باد) درباره اصلاح نفس خود و رهایی از بدی های درون و بازگشت به سوی خدا است. ایشان می فرماید: «علاج ما اصلاح نفس است در همه مراحل. تا خودمان را اصلاح نکنیم و با خدا ارتباط نداشته باشیم کارمان درست نمی شود. و تا خودمان را اصلاح نکنیم نمی توانیم جامعه را اصلاح کنیم.»
نجوای روز هشتم مهمانی
خداوندا رسیدگی به یتیمان را روزی ام کن!
هشت روز است که میهمان بهترین میزبان هستیم. پیامبر خدا در نجوای عاشقانه این روز می گوید: «خدایا در این روز ترحم بر یتیمان و طعام دادن به آنها را روزیم کن!» نجوای امروز را اینجا بشنوید.
نزدیک شدن به اخلاق الهی در روزهای مهمانی
آیا در روزه هایمان آثار روزه را می بینیم؟ / عشق و تفکر را در روزه خود جاری کنیم / بگذاریم دین ما را به وحدت و همدلی برساند
امام موسی صدر در پیامی به مناسبت فرارسیدن ماه مبارک رمضان در سال ۱۳۵۰ شمسی چنین می گوید: «مؤمنان! دگر بار، رمضان مبارک فرا رسیده است؛ با شب های الهام بخش، روزهای آموزنده و فضای آکنده از شمیم خاطرات و عبرت‌هایش که مایۀ جدیت و نظم است.
دگر بار، روزه می‌گیریم، شب زنده داری می‌کنیم، شعایر را دو چندان می‌کنیم و سرانجام عید را با شادمانی و خشنودی جشن می‌گیریم و پس از آن به زندگی عادی باز می‌گردیم. بدین سان سالها تکرار و بر حجم خاطرات افزوده می‌شود.
اما بیم آن میرود که روزه به عادتی بیروح و شعایر آن به سنت هایی سرگرم کننده بدل و ماه رمضان از همۀ معانی اصیلی‌اش تهی شده باشد. با نگاهی سریع در مییابیم که این مشکل، یعنی مشکل و مسئلۀ روزه و رمضان، مسئلۀ همه عبادات و همۀ مناسبتهاست. این آفت به همۀ عبادات و ایام راه یافته و اماکن مقدس و شعایر دینی و همۀ آموزه های آسمانی را در برگرفته است.
آیا نقش راهبری دین در هدایت آدمی به آخر رسیده است؟ و به آیینها و خاطرات و تجمل بدل شده است؟ یا اینکه اساساً آموزه های دینی برای تخدیر آدمی آمده اند و از آنجا که سختی‌ها فرا گیریند این آموزهها نیز همۀ زندگی آدمی را فرا گرفته اند. آیا اکنون که آدمی بر بسیاری از مشکلات و سختیهایش چیره گشته، باید از نقش دین بکاهیم؟
ای مؤمنان! آیا در روزههامان آثار روزه را می‌بینیم؟ و در نمازمان عروج آن را؟ آیا در فطر و قربان معانی این اعیاد و کارکردشان را حس می‌کنیم؟ آیا شعایر در ما فعل و انفعال و اماکن مقدس در ما اثر دارد؟
این‌ها تجارب تلخ و دردآور ما در متن واقعیت تلخ و درد آور ماست. پس بار دگر با نگاهی واقع بینانه، همه‌جانبه و با شجاعت و بینش آموزه‌های دینمان را ارزیابی کنیم، شاید راهی نو بپیماییم و در آنها زندگی بدمیم، و از هستی خود به دین و آموزه های والایش ببخشیم تا جایگاه رفیع و فراگیر خود را باز یابد. بگذاریم دین ابعاد وجودی ما را فرا‌تر ببرد و کثرتمان را وحدت بخشد و تشتتمان را به همدلی بدل کند.
ای مؤمنان! هرگاه اندیشۀ دینی و آموزه‌هایش در همۀ ابعاد زندگیمان؛ در خانه، در بازار، در دفتر کار، و در عرصه‌های حیات ما حضور داشته باشد، هرگاه حصار‌ها را از احساس دینی در بند در عبادتگاهها، برداریم، و بگذاریم این احساس به کلیت حیاتمان راه یابد، به زندگیمان پا نهد، تا اختیار ما به دست او باشد و اثر گذارد و هدایت کند، هرگاه به او فرصت دهیم و نخواهیم که با منزوی کردن او از نقشش بکاهیم و او را از میان ببریم، تنها در این صورت است که آثار این گنج گرانمایه را در زندگی و در ساختن تمدن خود می‌بینیم.
مؤمنان! روزۀ ماه رمضان و دیگر عبادات و شعایر دینی تنها فعالیتی جسمانی نیستند، بلکه حرکاتی سرچشمه گرفته از عقل و دل‌اند که به قالب حس در می‌آیند و با آن در میآمیزند، از همین رو هرگاه به دور از دخالت عقل و دل انجام گیرند، اعمالی خشک، کم رنگ و تقلیدگونه‌اند که ما را به خود مشغول می‌کنند، ولی تأثیری نمی‌گذارند.
بر ماست تا در این تجربۀ تازه و این ماه مبارک و در روزه اش، عقل و دل را در کنار جسم فعال کنیم. باید تفکر و تأمل کنیم، باید عشق بورزیم و حساس باشیم. باید این عشق و آن تأمل را در متن روزۀ خود جاری سازیم.
پیامبر فرمودند: «تفکر ساعه خیر من عباده سبعین سنه» (یک ساعت تفکر، بر‌تر از هفتاد سال عبادت است.) امام صادق نیز فرموده اند: «هل الدین الا الحب؟» (آیا دین جز محبت است؟) این چنین روزۀ زنده‌ای، سپر آتش است و یکی از ارکان اسلام، مهمانی خداوند است و تکریم انسان. قدر انسان است و قَدَر او. فقط در این صورت است که رمضان شرایط و فضایی را فراهم می‌کند که در آن انسان گرامی ساخته می‌شود، انسانی که فاتح مکه است و پیروز بدر و سازندۀ تاریخ. این چنین رمضانی ماه الفت و همدردی با دیگران و فصل فراموشی کینهها و اتحاد صفوف است. ماه وحدت کلمه و وحدت دلها و ماه رستاخیز دوبارۀ امت است.»
زمزمه هایی از زبور اهل بیت برای نجوا در روزهای مهمانی
یاری ام کن که از شک در دین و کج روی در توحید دور بمانم!
امام سجاد (ع) در دعای چهل و چهارم صحیفه سجادیه در دعای ورود به ماه رمضان می فرماید: «خداوندا ما را موفق کن که در این ماه با انجام دادن کارهای نیک و پسندیده خود را به تو نزدیک تر سازیم، اعمالی که با آنها گناهانمان را بیامرزی و ما را از شروع به ناشایست ها نگاه داری، تا هیچ یک از فرشتگان تو بیش از طاعت های گوناگون ما نزد تو طاعت نیاورند و در انواع سبب های تقرب به پای ما نرسند.
خدایا بر محمد و خاندانش درود فرست و چنان کن که ما از کج روی در مسئله توحید تو و کوتاهی در بزرگداشت تو و شک در دین تو و گم کردن راه تو و غفلت گذاری از حرمت گزاری تو و فریب خوردن از دشمن تو، شیطان رانده شده، برکنار مانیم.»
سخنانی ناب از مولا علی برای تفکر در روزهای مهمانی
خدا چه افرادی را دشمن خود می داند؟
امیرمومنان علی (ع) در خطبه 17 نهج البلاغه می فرماید: «خداوند دو کس را بیش از همه دشمن می دارد، کسی که خداوند او را به حال خویش واگذاشته و او را از راه راست منحرف شده و دلش شیفته سخنانی است که بدعت آور است و به گمراهی فرا می خواند. چنین انسانی فتنه ای برای فتنه جویان است. او راه روشن پیشینیان را نیافته و آنان را که در زمان حیات یا پس از مرگش از وی دنباله روی می کنند گمراه می سازد. او هم بار گناه دیگران را بر دوش می کشد و هم در گرو خطاهای خویش است.
و دیگری کسی است که انبوهی از نادانی را در خود فراهم ساخته و در میان مردم نادان برای فریب دادنشان به هر سوی می شتابد. در تاریکی های فتنه می تازد و آنچه را در صلح نامه آمده نمی بیند. انسان نماها او را دانشمند می خوانند در حالی که چنین نیست. از آغاز به انباشتن چیزهایی پرداخته که اندکش بهتر از بسیار است، تا آنگاه که از آب متعفن سیراب شد و معلومات بیهوده را روی هم انباشت.»
*****
روزه دل و جسمتان مقبول ...
/6262
نظر شما