ناکارآمدی شیوه های سنتی برای مقابله با تهاجم فرهنگی

این پژوهشگر تاریخ معاصر در بخشی از یادداشت می نویسد:
«ما در دورة پهلوی در مقابل فشارهای درونی ایستادگی به خرج دادیم. در همان دوران زایش ادب پایداری نیز شروع شد و به تناسب رویکرد ادیبان و هنرمندان به این موضوع، رشد کرد و بالید. ما در مواجهه با تهاجم بیرونی(جنگ هشت ساله) دست به دفاع زدیم و در این بحران تحمیل شده توانستیم ادبیات پایداری را به گسترش چشمگیری برسانیم. آثار آفریده شده از این رهگذر در تاریخ ایران قابل مقایسه با هیچ دورة بحران زده دیگری نیست. هم‌اینک این زمینه‌ها برای بروز و گسترش ادب و هنر پایداری از بین رفته است. البته گروه‌هایی برای نگهداشت این ثروت تلاش می‌کنند - که باید نیز چنین کنند- ولی زمینه‌های بروز بیشتر این گونه ادبی امروز مفقود است. اما نمی‌توان باور کرد که در غیاب آن پدیده‌ها، کشور با بحران‌های جدید تحمیل شده مواجه نیست.»
این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در ادامه نوشته است:
«عمده‌ترین این بحران‌ها پس از خروج سربلند از جنگ هشت ساله، نام «تهاجم فرهنگی» گرفت. این هجوم با هر تعبیری که یاد شود یک واقعیت است و صاحب صورتی جدید در سلطه‌خواهی قدرت‌ها. ما هنوز نتوانسته‌ایم ابزار و شیوه پایداری در برابر این هجوم را شناسایی کنیم. به همین جهت برای روبه‌رو شدن با این چهرة جدید از صورت‌های سنتی و شناخته شده مقاومت استفاده می‌کنیم. قطعاً عدم موفقیت ما را در مقابله با این بحران جدید، باید در موضوع یاد شده جست‌وجو کرد. همچنین است داستان سترون شدن ادب و هنر پایداری. ناشناخته بودن صورت تهاجم، ادیبان ما را از شناسایی صورت مقاومت باز داشته است. وقتی شیوه‌های سنتی برای مقابله با چهرة پنهان تهاجم جدید کاربردی نداشته باشد، اصرار بر استفاده از آنها عجیب است. اگر هر روز چندین اعلامیه علیه این هجوم‌های پنهان صادر شود، اگر روزانه تظاهرات و گردهم‌آیی‌هایی در این مورد برپا شود، اگر هزاران پارچه نوشته از در و دیوار و سینه ساختمان‌ها آویزان شود و در محکومیت این تهاجم جمله‌هایی با خود داشته باشد و... گامی مؤثر برای مقابله با این پدیده نو برداشته نخواهد شد.»
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.