به سه علت ساده: اول این که خیلی از دوستان مطبوعاتی من ایشان را نمی شناسند. این حرف خیلی برخورنده است،می دانم.اما بی تعارف این ماجرا حقیقت دارد و اگر از من بپرسید که نشناختن خطیب رهبر برای یک همکار مطبوعاتی عیب و عار است با صدای بلند خواهم گفت:بله، عیب و عار است که تو یک ادیب زحمتکش و شریف را نشناسی اما در عوض یک دلقک سراسر عیب را که هنری جز پشتک وارو زدن روی صحنه ندارد بشناسی و از جزئی ترین امور زندگی اش با خبر باشی.
دوم این که بعضی از دوستان آقای خطیب رهبر را می شناسند اما خبر مربوط به ایشان را فاقد ارزش خبری می دانند این را حتی یکی از دوستان مطبوعاتی با جرئت و جسارت اعلام کرده که بله، مگر چه عیبی دارد وقتی خبر درگذشت ایشان ارزش خبری ندارد...به این می گویند عذر بدتر از گناه.یکی نمی داند و بابت ندانستن در خور سرزنش است اما یکی می داند و عامدانه به چنین خبری بی اعتنایی می کند و بعد برای این کار سخیفش دلیل هم می تراشد یعنی به ابتذال و سطحی نگری امتیاز هم می دهد.
سوم این که این ایام،ایام جشنواره فیلم فجر است و هر خبری که به این جشنواره و حواشی آن مربوط نباشد از دید رسانه ها پنهان می ماند.طرزلباس پوشیدن فلان هنر درجه دوی سینما همان قدر برای یک رسانه اصولگرا مهم است که برای یک رسانه اصلاح طلب.
اخبار رسانه ها را دنبال کنید تا حالتان از هرچه هنر و هنرمند به هم بخورد. شکلک در آوردن یک هنرپیشه در تمام رسانه ها بدون استثنا انعکاس یافته، با عکس های بسیار و شرح جزئیات و فیلم. و تنها به این هم بسنده نکردند و یادداشت و تحلیل جامعه شناسانه و نشانه شناسانه و نماد شناسانه و مردم شناسانه و ...کلی چیزهای دیگر هم درباره این حرکت محیرالعقول حضرت استادی نوشته اند تا بر دانش و خرد نداشته ما بیفزایند اما دریغ از یک خط در باره استاد خطیب رهبر تا دست کم چهار نفر بفهمند این بنده خدا که بود و چه کرد. و تازه خدا را شکر که این سینما به تعبیر خیلی از همین رسانه ای ها ورشکسته است و مخاطب ندارد و فقط یک درصد جامعه سینما می روند و من نمی فهمم برای یک چیز بی رونق چرا این قدر خودتان را به در و دیوار می کوبید؟ در این که سینما مهم است هیچ شکی نیست اما سینما، نه طرز لباس پوشیدن یک خانم زیبارو که فقط زیباست و ای کاش دست کم به اندازه نیمی از زیباییش بازیگری می دانست. من هم از اقتضائات کار رسانه چیزهایی می فهمم و به سلیقه و رای مخاطب احترام می گذارم اما این را هم می فهمم که بخشی از این ذائقه را هم اهالی رسانه می سازند. مطمئن باشید اگر آقای خطیب رهبر به یکی از جریان های سیاسی روز و مسلط وابسته بود خبر در گذشتش با سکوت مواجه نمی شد. آقای خطیب رهبر آن قدر از تمنای تجلی فارغ بود که برای پیدا کردن عکسی از او همکاران من در کتاب هفته خبر حسابی به زحمت افتادند. خبر در گذشت او چه در مطبوعات منتشر شود چه منتشر نشود چیزی بر شان و منزلت او افزوده نمی شود این ماییم که با اهمیت دادن به او قدر و مرتبه خود را به نمایش می گذاریم. رسانه ای که ما در آن کار می کنیم آینه ایست از حد فهم و درک ما. خطیب رهبر کار خود را کرد و بار خود را برد و تا نشانی از زبان فارسی باقی است از او و امثال او به نیکی یاد خواهد شد و آثارش زینت بخش کتابخانه مردمان فهیم این سرزمین باقی خواهد ماند اما از دوستان رسانه ای من که یک خواننده بد صدا را از هزار حکیم و فیلسوف و شاعر و نویسنده بیشتر ارج می نهند چه باقی خواهد ماند؟از رسانه هایشان چه باقی خواهد ماند؟ اگر بگویید آن ها که چنین می کنند به فکر همین امروزند و فردا و فرداها در نظرشان هیچ اهمیتی ندارد و به جای خواندن و اندیشیدن می خواهند خوش بگذرانند من دیگر هیچ حرفی برای گفتن ندارم.
نظر شما