حاج محمد کبابی ، هالیوود و جناب دکتر ظریف

کبابی او رستوران نیست کیترینگ است اما با تمام این حسن ها کمی بی نظم است و به دلیل حجم بالای سفارش معمولا کبابی اش در حوالی ظهر و یا هنگام شام مملو از جمعیت است چرا که پیکهایش جوابگوی تقاضا ها نیستند.
از قضا دیشب که برای غذا گرفتن طبق معمول به حاج محمد مراجعه کردم دیدم پیرمرد از شکایت همصنف هایش در محله می نالد؛ شاکیان به صنف مراجعه کرده اند و گفته اند که حاج محمد بی نظم است رستورانش کثیف است و .. دهها بهانه.
اما ته همه این بهانه ها را که بکاوی به یکی از دردهای اجتماعی- تاریخی کشورمان می رسی و آن عدم تحمل فرد موفق در جامعه ایرانی است.
سینمای آمریکا و فرهنگ آمریکایی در داخل کشور ما دشمنان و منتقدان  به حق زیادی دارد و البته علاقه مندانش هم کم نیستند اما به نظر نگارنده سینمای آمریکا یک فرهنگ ارزشمند در خود نهفته که نه به آشکار دارد که از دلایل مهم فرهنگ سازی اجتماعی در آن دیار است و آن ،فرهنگ موفقیت است.
اگر با دقت به آثار هالیوودی بنگرید میبنید که بسیاری از آنان  علیرغم تمام مشکلاتی که ممکن است از لحاظ فرهنگی برای یک انسان شرقی داشته باشند ، پیرامون تلاش تا رسیدن به موفقیت است. قصد ردیف کردن اسامی فیلمها را ندارم که کم هم نیستند اما تنها یک قیاس با سینمای داخلی و آثار تصویری وطنی که مملو از شکست ،ماتم ،خیانت، قتل ، جنایت و اشراف اطلاعاتی پلیس است ،مشخص می کند که سینمای هالیوود حتی در آثار جنایی خود در ستایش فرهنگ موفقیت است و در خلال پلان به پلان فیلمهای خود میل معطوف به موفقیت را به مخاطبش القا می کند ،چنان که بعد از دیدن هر فیلم از این نوع مخاطب احساس می کند چیزی به روح وی افزوده شده است بالعکس آثار وطنی که روح را می تراشد و وجدان را آزرده می کند.
این فرهنگ باعث می شود که در جامعه آمریکایی و یا دیگر کشورهای پیشرفته اروپایی فرد موفق پیش از آنکه مورد حسادت و دشمنی و میل معطوف به حذف قرار بگیرد ، مورد تقلید واقع می شود ، بت می شود از راکی و مایکل جکسون بگیر تا بیل گیتس و زاکربرگ. گرچه ممکن است در مورد موفقیت هایشان بلوف هم بزنند.
القصه فرقی نمی کند در جامعه ما حاج محمد کبابی باشی یا دکتر ظریف ، فرقی نمی کند تختی باشی یا علی دایی،پرویز دهداری باشی یا کارلوس کیروش ...چون همیشه کسانی هستند که به جای تقلید از تو در برداشتن گامهای موفقیت ، می خواهند که تو را پایین بکشند ، نیستت کنند ، نابودت کنند که نباشی که عدم صلاحیت ، تنبلی و نداشتن فرهنگ تلاش در آنها دیده نشود.
این درد ، از بزرگترین عارضه های تاریخی ملت ایران است که فرد موفق به جای مورد تقلید واقع شدن مورد هجمه واقع می شود و چنین جامعه ای هیچ گاه موفقیت را خروجی نمی دهد چرا که همواره شکست خوردن موجب خوشحالیست.
برای نگارنده فارغ از هر دیدگاه سیاسی شخصی ای که دارم بسیار عجیب است که موفقیت دکتر ظریف و تیم سیاست خارجی دکتر روحانی در حل مشکل هسته ای و بسته شدن عنقریب پرونده pmd در شورای حکام ،چه طور از طرف رقبا به عنوان فرصتی برای تقلید و به دست آوردن مقبولیت بین مردم، به پرونده ای برای گرفتن ایراد و حسادت سیاسی تبدیل شده است .
البته با نگاهی به تاریخ به خود را دلداری می دهم که؛ غصه نخور! این درد تاریخی ماست.....درد تاریخی.