مهدی خاکی‌فیروز: هفته گذشته، بار دیگر یکی از جدال‌های مکرر سیاستمداران در حوزه شهری به رسانه های گروهی کشیده شد. شش روز پیش گروهی از ماموران سازمان زیباسازی شهر تهران، بیلبوردهای حاوی تصویر رییس جمهوری را از سطح شهر تهران جمع آوری کردند.
یک روز بعد، سید ضیاءالدین نورالدینی مدیر کل روابط عمومی وزارت نفت که از دوستان نزدیک احمدی نژاد به شمار می آید، در گفت و گو با خبرگزاری رسمی دولت (ایرنا) و شبکه خبری وزارت نفت (شانا) گفت: «از روز گذشته مطلع شدیم مدیریت شهری تهران به‌ناگاه اقدام به جمع‌آوری تصاویر رییس جمهور از سطح شهر کرد. یک اراده سیاسی پشت این کار وجود داشته است» طبق آمار اعلام‌شده وزارت نفت، حدود 70 تابلوی تبلیغاتی ستاد بزرگداشت یکصد سالگی صنعت نفت، بیش از 20 روز بود که در نقاط مختلف شهر نصب شده بود.
جمع‌آوری ناگهانی تعدادی از آنها، نمی تواند یک تصمیم ساده اداری در سطوح پایین شهرداری تهران تلقی شود. به ویژه آن که هم مسوولان شهرداری و هم وزارت نفت می‌گویند فقط بیلبوردهایی جمع‌آوری شده‌اند که حاوی تصاویر رییس جمهوری بوده است.
همان روز حجت الله ملاصالحی رییس سازمان زیباسازی شهرداری تهران در پاسخ به اظهارات نورالدینی گفت: «پیمانکار این بیلبوردها مطابق مجوز صادره از وزارت ارشاد عمل نکرده است. مجوز آنها فقط برای بیلبوردهایی است که عکس رییس جمهوری در آنها نیست»
اگر عکس رییس‌جمهور نبود ...
سخنان ملاصالحی این پرسش را به ذهن متبادر می کند که «آیا وزارت نفت خود را ملزم به رعایت محدودیت‌های قانونی در شهر نمی‌داند؟» یا این‌که در مقابل، این پرسش نورالدینی مطرح می‌شود که «آیا نمایش تصاویری از رییس جمهوری در هنگام بازدید یا افتتاح یک طرح بزرگ نفتی، برای مدیریت شهری قابل تحمل نیست؟»
احمدی نژاد چند روز پس از آن که به ساختمان پاستور راه یافت، دستور داد از تکثیر و نصب تصویر او در اداره های دولتی خودداری شود. اما هیچ گاه منعی برای نصب تصاویر خود در معابر شهری قائل نشد؛ حتی اگر این تصاویر، در آستانه دهمین انتخابات ریاست جمهوری به میدان آمده باشد و به قولی به تایید مسوولان مربوطه نیز نرسیده باشد.
در بیلبوردهای مورد اشاره وزارت نفت، تصاویری بزرگ از رییس دولت نهم در کنار تصویری کوچک و مبهم از یک پالایشگاه گازی به چشم می خورد. مدیر کل روابط عمومی وزارت نفت، نصب این بیلبوردها را «نمایش تصاویری از تاسیسات عظیم نفتی» یا «نمادهای یکصد سالگی نفت در شهر تهران» می‌داند.
اگر رقابت انتخاباتی نبود ...
اگرچه در چند ماه اخیر، اختلاف دولت و شهرداری تهران، که تقریبا به طور کامل جنبه سیاسی پیدا کرده است، به اوج خود رسید و آخرین جلوه آن هم برگزاری نمایشگاه‌های فروش بهاره، بدون هماهنگی با شهرداری از سوی وزارت بازرگانی بود اما با نزدیک شدن به زمان انتخابات، این رقابت سیاسی منجر به اختلال در اداره امور شهر شده است. جای خوشحالی بود اگر اختلاف دولت و شهرداری تهران به مسایلی همچون نصب یا جمع آوری بیلبوردهای تبلیغاتی محدود می‌شد. اما اینطور نیست و در چند سال اخیر بارها دود ناهماهنگی این 2 نهاد به چشم پایتخت نشینان رفته است. بخش‌هایی از این ناهماهنگی‌ها تا به امروز برای شهروندان علنی شده است.
تحویل ندادن اتوبوس های سهم هر شهر به تهران از سوی دولت، از جمله دلایلی است که شهرداری تهران با استناد به آن، دولت را مقصر اصلی آلودگی هوا و ضعف سیستم حمل و نقل عمومی می‌داند.
چندی پیش بود که جر و بحث بین رییس دولت و شهردار تهران در یکی از جلسه‌های شورای‌عالی ترافیک، مانع توافق برای توسعه و اصلاح ساختار حملونقل شهر تهران شد. بودجه‌های دولتی متروی تهران بارها به موضوع جدال رسانه ای مسوولان دولت و شهرداری تهران تبدیل شده است. توقف چند روزه عملیات جمع آوری زباله تهران که به اعلام شهرداری تهران «در پی عدم تخصیص سهمیه بنزین به آنها» در سال گذشته رخ داد، به این زودی از یاد ساکنان تهران فراموش نمی شود. همچنین می‌توان به سطح پایین همکاری‌ها و روابط توأم با چالش وزارت نفت و شهرداری تهران برای توسعه جایگاه‌های عرضه سی.ان.جی اشاره کرد.
هرچند بخش مهمی از ناسازگاری دولت و شهرداری ها به شهر تهران اختصاص دارد، اما این مشکل به تهران محدود نمی شود و دامنه آن به شهرهای اصفهان، مشهد، تبریز و بوشهر نیز کشیده شده و ساکنان این شهرها نیز شاهد اختلاف بی ثمر و بلکه مضر دستگاه های دولتی و شهرداری‌ها هستند.
اگر حقوق مردم بر منافع شخصی اولویت داشت ...
محمود احمدی‌نژاد در دوره مدیریت سه ساله‌اش بر شهرداری تهران همواره از همکاری نکردن دولت هشتم با محموعه شهرداری انتقاد می‌کرد اما با رفتن او به اتاق ریاست‌جمهوری، این‌بار شهرداران تهران و دیگر شهرهای بزرگ کشور هستند که انتقادهای مشابهی به دولت نهم دارند.
مرگ خاموش سالیانه 10 هزار تهرانی به دلیل آلودگی هوا، موضوعی نیست که بتوان آن را بازیچه جدال‌های سیاسی کرد. دغدغه‌های شهروندی پایتخت‌نشین‌ها با درگیری‌های سیاسی رفع نمی‌شود و گره کور مشکلاتی همچون آلودگی هوا، ترافیک سنگین، توسعه ناموزون شهر، کمبود وسایل حملونقل عمومی و از این قبیل، در دعواهای سیاسی حل نمی‌شود.
نظر شما