صلح جو: پایان بندی از معضلات فیلم کوتاه است/سینمای مستند سرشار از امید است

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، جلسه نقد و بررسی آثار مسابقه روز اول با حضور طهماسب صلح جو در پنجمین جشنواره فیلم کوتاه حسنات اصفهان برگزار شد.

صلح جو در این جلسه درباره فیلم «آنجا که همه چیز تمام است» مختار عبدالهی که در بخش تجربه نخست جشنواره حاضر بود، گفت: ساخت این فیلم به صورت پلان سکانس در یک بیمارستان با میزانسن های متغیر سخت است.

وی افزود: مرگ باعث می شود پدر در این فیلم از حقیقت سردربیاورد. این فیلم از نظر قاب بندی دچار مشکل است، گرچه فیلمبرداری آن دشوار بوده است. متن این کار خوب نوشته شده و آدم ها را خوب می شناسیم.

عبدالهی هم درباره این فیلم گفت: یک ماه در یک شهرستان دورافتاده با بضاعت بازیگر کم تمرین کردیم و پلان سکانس انتخاب شد، چون در کل فیلم با pov یک روح روبرو هستیم و این ساختار دوربین روی دست را می طلبید.

صلح جو درباره فیلم «کودکان ابری» هم بیان کرد: این فیلم سهل ممتنع بود و در یک فضای ساده با ساختار واقع گرا دنیای فانتزی ذهن کودکان را روایت می کرد.

وی افزود: همراهی شخصیت اصلی با شخصیت مکمل باعث باورپذیری این فیلم شد، چرا که دو شخصیت کامل کننده ذهنیت همدیگر هستند و این به فیلم قدرت دراماتیک می دهد، به ویژه که پایان آن براساس تخیلات کودکانه است.

منتقد پیشکسوت سینمای ایران اظهار کرد: شخصیت پردازی این فیلم دقیق و براساس رویاهای انسان بود و شخصیت به کمک تخیل خود با مشکلات زندگی مقابله می کرد. اندازه قاب ها درست انتخاب شده بود و ذهنیت درونی و بیرونی آدم ها در آن هماهنگ بود.

وی درباره فیلم «چهارضلعی» هم بیان کرد: در این فیلم با گرافیک خوب کار شده بود، زاویه دوربین overhead بود، وضعیت عصر دیجیتال را به خوبی بیان می کرد و در آن از عنصر چهارضلعی درست، خلاقانه و معنادار استفاده می شد.

صلح جودرباره فیلم «اندوه» نجیبه حقانی هم گفت: این فیلم یک تک پلان 7 دقیقه ای است و تاریکی اتاق و شعله های آتش فضای روحی شخصیت آن را به خوبی نشان می دهد.

حقانی هم درباره این فیلم گفت: من مهاجر هستم و با نامه نگاری با نوار کاست در دهه 60 در دوران کودکی ام آشنا هستم.

وی افزود: این فیلم را براساس داستان اندوه محمد جواد خاوری ساختم. مشکلاتی به خاطر نداشتن تجهیزات کافی داشتیم، ولی می خواستم از زندگی تلخی بگویم که در آن نمی شد مشکلات را حل کرد. قرار نیست فیلم دکوپاژ زیبا داشته باشد، ولی حرفی در آن بیان نشود.

صلح جو درباره فیلم های کوتاه گفت: این نوع سینما سه جریان داستانی، مستند و انیمیشن دارد. در فیلم های داستانی جشنواره که واقعیت از ذهن خیال پرداز فیلمساز بیان می شود، تلخی و بدبینی حاکم است، ولی مستندها که به اصل واقعیت نزدیک هستند، پر از انرژی و نیروی امید هستند که این دوگانگی برای من عجیب است.

وی ادامه داد: برخی انیمیشن های ساده جشنواره خلاقانه بود. انیمیشن «صدای جاده» سعی می کند یک مضمون خانوادگی را با خط های ساده بیان کند.

منتقد پیشکسوت سینمای ایران اضافه می کند: فیلم «پایش» به مقوله خانواده می پردازد و ساختار روایی خوبی دارد و در آن موقعیت های مختلف به تدریج روایت می شود. پلانی هم که در آن از pov دختربچه دعوای پدر و مادر را می بینیم، پلان خوبی است، چون فیلم با این دختر شروع و پایان می یابد و پایان باز خوبی دارد.

صلح جو گفت: پایان باز با پایان رهاشده و بی پایان تفاوت دارد. در خیلی فیلم های کوتاه پایان را رها می کنند و می گویند پایان باز است، در حالی که پایان باز دخالت دادن تماشاگر است تا یک از چند موقعیت را برای پایان انتخاب کند.

وی افزود: به جز بعضی فیلم های داستانی سینمای حرفه ای ما اغلب فیلم ها پایان رهاشده دارند و یکی از معضلات فیلم کوتاه معضل پایان بندی است. فیلم «جدایی نادر از سیمین» اصغر فرهادی با یک سوال به پایان می رسد که برای آن 4 جواب وجود دارد و تماشاگر وارد درام می شود و جواب را انتخاب می کند.