مردی که دنیای فوتبال برایش ایستاده دست خواهد زد

احسان خراسانی - خبرگزاری خبر آنلاین؛ وقتی چاکر دیشب سوت پایان بازی لیورپول و دورتموند را به صدا در آورد، هنوز هیچکس کاملا باور نکرده بود که چه اتفاقی افتاده است و هنوز خیلی ها در شوک بودند. مثل خود یورگن کلوپ که شادی اش اصلا مثل قبل نبود و حرکاتش تشکیل شده بود از یک سری رفتار غیر عادی که انگار از کنترل او خارج بود. شب رویایی ای در جهنم آنفیلد رقم خورد. طوری که شاید هیچکس به جز خود کلوپ به آن فکر نمی کرد. درست وقتی که حتی همه بنگاه های شرط بندی که روی صعود لیورپول حساب کرده بودند، زانوی غم بغل گرفته بودند و حاضرین در آنفیلد به فکر این بودند که تشویق کردن بازیکنانشان نه به خاطر صعود به مرحله بعد، بلکه به خاطر تنها یک نمایش آبرومندانه چقدر سخت است، دژان لورن تلافی هر ثانیه روز های مصدومیتش را درآورد و همه را به یک کمای چند دقیقه ای فرستاد. در انگلیس ساعت به وقت محلی نزدیک 10 شب بود و طبیعی بود که هر طرفدار لیورپول از شدت خوشحالی وصف ناشدنی که داشت، از در و دیوار بالا برود. اما در ایران ساعت نزدیک 2 صبح بود و هر طرفدار متعصب لیورپول از ترس اینکه مزاحم خواب کسی نشود، خیلی تند دور خانه می دوید و با دهان بسته فریاد می زد! ترکیب شده این واکنش ها، خوشحالی کلوپ بود که بعد از هر گل یک شکل جدید به خود می گرفت. در لحظه ولی در عین حال به یاد ماندنی. بعد از 25 می 2005 در استانبول این اولین باری بود که لیورپول موفق شد در یک بازی بعد از اینکه با اختلاف 2 گل عقب می افتد، نتیجه را با برد عوض کند و یک شب رویایی دیگر را هم بسازد. حالا شاید تا مدت های طولانی این بازی مرحله یک چهارم نهایی لیگ اروپا، به جای آن فینال باورنکردنی لیگ قهرمانان اروپا که منجر به قهرمانی لیورپول شد، نقل محافل شود. شاید سطح مسابقات خیلی با هم فرق داشته باشد اما در عین حال لیورپول هم کلی با آن لیورپول سال 2005 فرق داشت. تیمی که کلوپ دست و پا کرده بود، نه جرارد را در میانه میدان داشت که شروع کننده تراژیک ترین داستان تاریخ فوتبال لیورپول باشد و نه یرزی دودک را در درون دروازه داشت. لیورپول کلوپ متکی به جوان هایی مثل اوریگی و کوتینیو بود و در درون دروازه هم یک مهره نه چندان مطمئن به نام سایمون مینیوله قرار داشت. اما این کمبود ها باعث نشد که قرمز های مرسی ساید مقابل زردهای پر ستاره وست فالن قدمی پس بگذارند.

اگر به مصاحبه بعد از بازی دیووک اوریگی مهاجم بلژیکی لیورپول که گل اول تیمش را به ثمر رساند دقت کنید، کل داستان 90 دقیقه دیشب را درک خواهید کرد. « کلوپ در بین دو نیمه به ما گفت در نیمه دوم کاری کنید که بعد ها برای نوه هایتان تعریف کنند و یک شب رویایی برای طرفداران بسازید. » این اعتراف اوریگی از همه انچه در رختکن لیورپول اتفاق افتاده بود، بار دیگر کار بزرگ یورگن کلوپ را به رخ همه می کشد. در 8 دقیقه ابتدایی بازی وقتی هنریک میختاریان و اوبامیانگ دورتموند را جلو انداختند، حرکات توماس توخل دیدنی بود. درست بازتاب حرکات یورگن کلوپ در سیگنال ایدونا پارک که این بار در آنفیلد توسط سرمربی دورتموند به اجرا در آمد. اما اینکه پایان کار نبود. نویسنده داستان بازی دیشب همان نویسنده بازی سال 2005 لیورپول - میلان بود و بار دیگر زندگی را به آنفیلیدی ها برگرداند. دقیقه 48 که اوریگی گل اول لیورپول را وارد دروازه دورتموند کرد، معلوم شد که او بیشتر از هر کسی به صحبت های بین دو نیمه کلوپ گوش داده است که انقدر زود به فکر برگرداندن خون دوباره در رگ های لیورپول بود. ولی 10 دقیقه بیشتر نگذشت که مارکو رویس، روی ضعف دفاع آسیب پذیر لیورپول گل سوم دورتموند را هم وارد دروازه کرد. معلوم نیست، شاید بعد از این گل حتی خود کلوپ هم لحظه ای به این فکر کرده باشد که همه چیز تمام شده است. اما مهم این است در هیچ لحظه ای از بازی این را نشان نداد و فقط به فکر انگیزه دادن به بازیکنانش بود. آخر هم این کوه انگیزه و هیجان کار خودش را کرد. مثلا دقیقه 67 کوتینیو دروازه دورتموند را باز کرد اما در بطن این گل وجود کلوپ دیده می شد که انگار کل انرژی اش پشت شوت مهاجم برزیلی تیمش قرار گرفت و به تور دروازه حریف چسبید. وقتی گل سوم لیورپول را ساخو به ثمر رساند، احساس در آنفیلد فوران کرد. 13 دقیقه پایانی با شعار های you'll never walk alone لیورپولی ها، طوری رقم خورد که فوتبال از آن لذت ببرد. گل لورن در واپسین لحظات بازی هم خون را به رگ های لیورپول برگرداند و کار نیمه تمام اوریگی را تمام کرد و هم باعث شد یک خاطره ساخته شود. شاید هر چند وقت یک بار بازی ای انجام شود که بعد از آن ماهیت فوتبال از آن راضی باشد. اما سرنوشت جوری رقم خورده است که انگار قرار است یک طرف این جور بازی های دراماتیک که به هیچ وجه از ذهن ها نمی روند، لیورپول حضور داشته باشد. شاید این همان شیرین ترین بخش فوتبالی برای طرفدارن لیورپول است که در طول این سال ها هر چقدر که قهرمانی ندیدند، در عوض تیمی داشته اند که کمتر کسی از آن بدش می آید.

لیورپول برد و به جمع 4 تیم رسید تا از این به بعد یورگن کلوپ بیشتر از هر چیزی فقط به قهرمانی در اروپا فکر کند. قهرمانی ای که اتفاقا تنها شانس آنها برای حضور در فصل بعد لیگ قهرمانان اروپا است و می تواند باعث شود بار دیگر بخش عمده ای از قاره سبز را رنگ قرمز مرسی ساید تشکیل دهد.

41257