به هر حال مدیریت جامعه بر دوش دانایان حوزوی و دانشگاهی است و هر دسته نقش به سزایی در پیشرفت و تکامل کشور و علوم و تخصص ها و تعهدهای ملی و دینی دارند.
بی گمان وجه تمایز نظام جمهوری اسلامی از نظام سیاسی - طاغوتی همین آشتی و تفاهم فیضیه و دانشگاه است که به صورت یکی از آرمانهای انقلاب اسلامی ایران تجلی کرده است.
در گذشته با جدایی این دو نهاد و قدرت مردمی از یکدیگر و بدبین سازی هرکدام نسبت به یکدیگر و با رواج تکفیرها و اتهام های بی اساس توانست سلطه استکباری را بر کشور چیرگی فزاینده بخشد. در حقیقت بذر نخستین خیزش و بیدادگری در ایران را باید در تفاهم دو جناح روحانی و دانشگاهی سراغ گرفت که در اندک زمانی معادلات قدرت در منطقه خاورمیانه را به هم زد. امروز فردای روشن و امید بخش نهاد روحانیت اسلام بی شک در گرو حفظ همدلی با دانشگاهیان و دانشجویان متعهد به مبانی انقلاب اسلامی است.
رهبر کبیر انقلاب اسلامی براساس این دیدگاه که از آغاز قیام خود بر آن اصرار داشت و سفارش می فرمود،کوشش هماهنگ روحانی و دانشگاهی را ضروری تر از فعالیتهای دینی-سیاسی کشور می شناسد و هر دو نهاد هم سو با منافع مردم و مصالح نظام اسلامی را به نزدیکی فزون تر در جهت تعلیم و تربیت نیروهای متخصص و کارامد جامعه فرا می خواند.
روحانیت امروز می باید بیش از پیش از موانع موانع وحدت حوزه و دانشگاه کاسته و راهکارهای لازم را عملی سازد تا از این رهگذر بتواند از کوشش های تحقیقی خویش در روند هدایت گری دینی نسل های کشور سود اندوزد و چشم انداز معارف قرآنی را به روی جوانان مشتاق تعالی اندیشه و زندگی بگشاید.
نظر شما