خبرگزاری خبرآنلاین؛ «بر اساس نسبت تولید ناخالص ملی باید در المپیک پهل و نهم می شدیم»این نقل قول از وزیر ورزش حرف و حدیث های بسیاری را به همراه داشت. پرسش های متعددی ایجاد کرد و انتقادهای زیادی را برای وزارت ورزش به همراه آورد. حالا دکتر رضا شجیع، یکی از مشاوران محمود گودرزی ، وزیر ورزش درباره این قیاس و جملات مرد شماره یک ورزش کشورمان به خبرآنلاین توضیحاتی داده است.
*آقای وزیر به تازگی در سخنانشان در جمع روسای فدراسیون های ورزشی فرمودند اگر به نسبت میزان تولید ناخالص داخلی قرار بود مدال بیاوریم، باید چهل و نهم می شدیم، شما به عنوان کسی که در استخراج این جدول نقش داشتید ممنون می شویم استدلال تان از طرح موضوع از سوی آقای وزیر را توضیح دهید؟
ابتدا باید عرض کنم که نکته ای که از سوی جناب وزیر مطرح شده، مبنای آن مقایسه کشورها بر اساس استانداردهای جهانی است و عملاً نهادهایی وجود دارند که اطلاعات اینچنینی را بر اساس شاخص های معتبر و اطلاعات رسمی که از کشورهای حاضر در المپیک وجود دارد ارایه می کنند. پس مبنای آن، آمار نهادهای رسمی بین المللی است که اتفاقاً به راحتی می تواند در دسترس همگان قرار گیرد. این بدان معناست که برای رسیدن به چنین مبنایی، از منابع غیرمعتبر استفاده نشده است. نکته دیگر اینکه این اعداد صرفاً اطلاعات هستند و این ما هستیم که می توانیم با مقایسه داده ها، تحلیل های متنوعی از وضعیت کاروان ایران در المپیک بدست آوریم. بنابراین اطلاعات مذکور در مورد همه کشورها و از جمله ایران وجود داشته وآقای وزیر از این اطلاعات برای ارزیابی کلان کاروان ایران در المپیک 2016 استفاده کردند. اما در مورد تحلیل این داده ها باید به این نکته اشاره کنم که آنچه از سوی وزیر محترم مطرح شده، نسبت مدال به تولید ناخالص داخلی است. تولید ناخالص داخلی یک شاخص مهم اقتصادی است که عوامل مهمی نظیر سرمایه گذاری، صادرات و واردات یک کشور و همچنین ارزش کالاها و خدمات در یک بازه زمانی مشخص را در بر می گیرد. پیش فرضی وجود دارد مبنی بر اینکه باید بین این شاخص مهم اقتصادی و توفیق در رویداد بزرگی چون المپیک رابطه وجود داشته باشد. بر این اساس با توجه به وضعیت تولید ناخالص داخلی کشور و تحریم های اقتصادی که کشورهای در سال های اخیر با آن روبرو بوده می توان چنین استنباط کرد که رتبه ایران در المپیک ریو بر اساس این شاخص مهم اقتصادی مطلوب بوده است. اما تحلیل مهم تر این است که دولت و اصولاً دولت ها با اختصاص بودجه اقتصادی ویژه برای بازی های المپیک در طی بازه زمانی 3 تا 4 ساله، به نوعی کمبودهای مالی و اقتصادی را جبران می کنند.
*بعد از انتشار این گفته، از نظر بسیاری از منتقدان آقای وزیر برای توجیه نتایج ناکام کاروان المپیک ایران چنین قیاسی را استفاده کرده اند. آیا اینگونه است؟
خیر، به نظرم با توجه به پیام مسرت بخش مقام معظم رهبری و همینطور پیام امید بخش رییس جمهور محترم، استفاده از واژه ناکامی برای این دوره از المپیک صحیح نباشد. به هر حال این دوره هم با دستاوردهای خوبی همراه بود و کسانی که صاحب نظر در حوزه ورزش قهرمانی هستند بر این نکته اذعان دارند که توفیق در رویدادی مثل المپیک به سال ها تلاش و برنامه ریزی در ورزش قهرمانی بستگی دارد. بر این اساس آقای وزیر به هیچ عنوان این تحلیل را برای توجیه موضوعی خاصی ارایه نکردند. موضوع این بود که آقای وزیر مشخصاً از ورزشکاران، روسای فدارسیون ها، مربیان و مدیران ورزش تشکر کردند که علی رغم مشکلات اقتصادی و کمبودهای مالی بسیار، در کسب نتیجه موفق بودند و این تلاش آنها به کسب رتبه اول در بین کشورهای منطقه و کشورهای اسلامی منجر شد.
*اصولا دانستن اینکه ما نسبت به سهم تولید ناخالص ملی کشورمان بهتر نتیجه گرفته ایم در پژوهش های علمی برای بهبود روند نتیجه گیری در المپیک های آتی چه کمکی به ما می کند؟
مهمترین نتیجه آن این است که برای موفقیت در المپیک صرف داشتن برنامه ریزی بلند مدت کافی نیست، بلکه سرمایه گذاری اقتصادی ساختارمند در بخش ورزش، نیروی انسانی مترقی و همچنین زیرساخت های به روز ورزشی است که می تواند موفقیت پایدار یک کشور در بازی های المپیک را منجر شود. همین تحلیل ها به ما نشان می دهند که الزاماً کشورها موفق در المپیک کشورهای با سهم تولید ناخالص ملی بالا و یا پرجمعیت نیستند. شما در همین دوره شاهد بودید که کشوری مثل هند با آن گستره جمعیت بسیار ناموفق بود و یا کشورهای ثروتمند بسیاری هم بودند که به مراتب رتبه های خوبی کسب نکردند. بنابراین بهترین نتیجه چنین تحلیل هایی این است که برای موفقیت پایدار در ورزش قهرمانی باید سرمایه گذاری بلند مدت و هدفمندی از سوی دولت صورت گیرد و اینکه ما فکر کنیم با بودجه فعلی وزارت ورزش و جوانان و همچنین 4000 پروژه نیمه تمام موجود، می توانیم شاهد معجزه باشیم کمی دور از انتظار است.
*اگر این آمار ارائه شده و تحلیل آقای وزیر را اصلا به عنوان یک پارادیم نقدناپذیر بپذیریم، آیا در ادوار گذشته المپیک ها این نسبت وجود داشته یا این بار چنین جهشی داشته ایم؟ به نظر می رسد در همه ادوار گذشته چنین تناسبی وجود داشته و اتفاق جدیدی نیست که اینگونه به عنوان یک عامل موفقیت برجسته شود.
همانطور که گفتم در همه ادوار چنین اطلاعاتی از سوی نهادهای معتبر بین المللی منتشر می شود. موضوع در اینجا داشتن یا نداشتن اطلاعات نیست، موضوع تحلیل هایی است که از اطلاعات انجام می شود و اتفاقاً این هوشمندی یک سازمان را می رساند که بتواند از اطلاعات موجود برای ارزیابی خود در سطحی کلان استفاده کند. قطعاً در ادوار مختلف این آمار وجود داشته و اتفاقاً نمودارهای تطبیقی آن هم از المپیک 2008 تا کنون موجود است. موضوع این است که نباید نسبت به این آمار و اطلاعات معتبر بی تفاوت بود و اتفاقاً باید از آن¬ها در جهت بهبود شرایط و تصمیم گیری بهتر استفاده کرد.
*اساسا آیا آماری دارید که هر مدال چه میزان برای جمهوری اسلامی هزینه داشته و نسبت هزینه های یک المپین در دیگر نقاط دنیا چقدر است؟
کشورها معمولاً اطلاعات دقیقی در رابطه با میزان هزینه کرد خود برای بازی های المپیک ارایه نمی دهند. اما بر اساس آمار موجود، از سال 93 رقمی در حدود 200 میلیارد تومان در قالب کمک به فدراسیون های المپیکی هزینه شده است. با یک نسبت ساده می توان به عدد 25 میلیارد تومان برای هر مدال رسید. اما مقایسه این عدد با کشورهای دیگر است که می تواند تحلیل بهتری به ما ارایه کند. میزان هزینه کرد انگلیس برای المپیک از سال 2013 چیزی در حدود 1400 میلیارد تومان و برای استرالیا رقمی در حدود 1200 میلیارد تومان است یعنی حدود 6 تا 7 برابر هزینه ای که ایران برای حضور در المپیک کرده است. یعنی هر مدال برای انگلیس حدود 21 میلیارد تومان و برای استرالیا 41 میلیارد تومان هزینه در بر داشته است. در رابطه با دیگر کشورها چون اطلاعات دقیقی در دسترس نیست نمی توان تحلیلی ارایه داد.
*اگر این حقیقت در آمارهای بدست آمده را بپذیریم که اساسا ارتباطی معنادار بین نسبت رسیدن مدال المپیک و تولید ناخالص ملی نیست، برای رسیدن به یک روند قهرمان سازی پایدار ، نیاز به چه ابزارهایی داریم؟ آیا الگویی در این باره ترسیم کرده اید؟
مقوله سرمایه گذاری در حوزه ورزش قهرمانی و آماده سازی یک نخبه ورزشی از مرحله استعدایابی تا حضور در المپیک، فرایندی طولانی است و اگر با نگاه کوتاه مدت و خرد به آن نگاه کنیم به همین نتیجه ای می رسیم که شما رسیدید. اما با تحلیل کلان اقتصادی، شک نداشته باشید که بین قهرمانی پایدار کشورها و زیرساخت های اقتصادی آن ها ارتباط وجود دارد. حضور 8 قدرت برتر صنعتی در رتبه اول تا هشتم المپیک بیانگر این مهم است که برای موفقیت پایدار در المپیک، زیرساخت اقتصادی و اختصاص بودجه پایدار به ورزش، مهم تر از تولید ناخالص داخلی است. در پاسخ به سئوال شما باید به این نکته اشاره کنم که مهمترین الگو در این زمینه تخصیص بودجه ورزش قهرمانی و عمرانی بخش ورزش بر مبنای طرح آمایش ورزش قهرمانی است. یعنی به جای اینکه یک استان همزمان بر روی 40 تا 50 رشته سرمایه گذاری کنند، هر استان با توجه به استعدادهای ورزشی، انسانی و سرزمینی خود بر روی رشته های ورزشی خاص متمرکز شده و به مثلاً به جای اینکه ما در همه استان ها پیست استاندارد دوچرخه سواری داشته باشیم و یا فرایند استعدادیابی در گستره ای ملی انجام شود، این سرمایه گذاری صرفاً در استان هایی که احتمال کشف و پرورش دوچرخه سوار نخبه وجود دارد صورت گیرد. به این صورت است که می توان به طور بهینه منابع را مدیریت کرد و قهرمانان رشته های المپیکی را در مسیر صحیح هدایت و مورد حمایت قرار داد. خبر خوب اینکه طرح آمایش ورزش قهرمانی از سوی حوزه معاونت ورزش قهرمانی انجام شده و به زودی به عنوان نقشه راه برای موفقیت بیشتر در المپیک آتی از سوی وزیر ورزش و جوانان ابلاغ می شود.
41258
نظر شما