بحث شیرین کیفیت

این بحث را دیروز با مهدی مهدوی‌کیا هم داشتیم؛ ستاره‌ای که خودش روزگاری یکی از معیارهای تشخیص افزایش کیفیت فوتبال ایران بود، حالا به وضوح می‌گوید «متأسفم، پرسپولیس زمانی به اروپا بازیکن صادر می‌کرد و حالا بازیکنانی را وارد می‌کند که سکونشین و نیمکت‌نشین هستند!» حق با کیاست، کار ما از صادرات بازیکن به اروپا، به واردات بنجل‌های خارجی کشیده و میزان بهره‌ای که از بازیکنان خارجی می‌بریم، به زحمت یک‌دهم پولی می‌شود که به آنها می‌دهیم. مشکل هم فقط مربوط به پرسپولیس نیست اما مشکل را چگونه باید حل کرد؟ چه مرجعی باید این کیفیت را کنترل کند؟ لطفاً نگویید قابل کنترل نیست... مگر کنفدراسیون فوتبال آسیا، در سطحی مشابه، به راحتی و با تعیین یک ضرب‌الاجل کوتاه‌مدت، مدرک مربیان تیم‌هایی که در لیگ قهرمانان آسیا شرکت می‌کنند را کنترل نکرد؟ به همین سادگی و با داشتن یک برنامه اصولی و تعیین ساختار درست و ساز و کار مناسب می‌توان کیفیت بازیکنانی که با شناسنامه خارجی به ایران می‌آیند را کنترل کرد. می‌توان مثلاً برای ورود فوتبالیست‌های خارجی شرط ملی‌پوش بودن و یا تجربه بازی در لیگ‌های سطح بالا را گذاشت. می‌توان فیلترهایی را در نظر گرفت که هر بازیکنی به صرف فرستادن یک فیلم 5 دقیقه‌ای از بازی‌های خودش وارد لیگ ایران نشود. می‌دانیم پول باشگاه‌های ما به خرید بازیکن ملی‌پوش خارجی درجه یک و حرفه‌ای نمی‌رسد اما چه اصراری است حتماً خارجی بخریم؟ وقتی بازیکن خارجی به فوتبال ما می‌آید، حضورش باید از لحاظ کیفی چیزی به فوتبال ما اضافه کند و از لحاظ هیجان و جذابیت هم، جلوه‌های ویژه بصری به فوتبال ما ببخشد وگرنه روی سکو نشستن و روی نیمکت لم دادن را که جوانان خودمان هم بلدند. بندگان خدا دلار هم نمی‌خواهند، به همین حقوق‌های یک خط در میان و چک‌های برگشتی و دریافت نیمی از مبلغ قراردادشان قانع هستند. تازه به فیفا هم شکایت نمی‌کنند!

^{* این یادداشت در سرمقاله سه‌شنبه ۶ مهر روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.}