این سئوالی است که برخورد ملایم رئیس جمهور با سازمان ورزش به ذهن راه می‌یابد. سئوالی که جواد آرین‌منش، نایب رئیس کمیسیون فرهنگی مجلس در پاسخ به آن می‌گوید:« متأسفانه به نظر می‌رسد در مورد سازمان ورزش و سازمان گردشگری، شخص رئیس جمهور برخوردی دوگانه و متفاوت دارند.»
کفاشیان، قبل و بعد از باخت
« اگر تکلیف شود شاید دایی با ما نباشد.» این جمله را کفاشیان زمانی به خبر گفت که هنوز بازی با عربستان را تیم ملی نباخته بود. آن زمان کفاشیان مدام از حمایت قاطع می‌گفت اما وقتی بحث فشار‌های بیرونی آمد سکوت کرد و گفت شاید.
پس از باخت تیم ملی علی دایی درحالی برکنار شد که هنوز کفاشیان از این ماجرا اطلاعی نداشت اما خیلی زود او مجبور به تائید خبر شد. تصمیم به برکناری دایی درحالی گرفته شد که این خبر صبح روز نهم فروردین ابتدا از پایگاه‌های اطلاع‌رسانی منتسب به دولت به صورت شایعه منتشر شد و در نهایت هم این پایگاه رسمی اطلاع‌رسانی دولت بود که بر شایعه مهر تائید زد تا این سوءظن که برکناری سرمربی تیم ملی دولتی بوده است قوت بگیرد.
برکناری دایی پس از باخت برابر عربستان در تهران شاید به اندازه کافی توجیه فنی به همراه داشت اما ترس از یافتن جایگزینی برای او باعث میشد تا فدراسیون فوتبال چنین تصمیمی نگیرد. به همین دلیل هم بود که کفاشیان مدت‌ها قبل هم تاکید داشت که باخت در عربستان هم باعث کنار رفتن دایی نمی‌شود و ما فقط زمانی پا پس می‌کشیم که تکلیف باشد. این گفته او در حمایت از دایی را می‌توان در رفتارش درست پس از مسابقه دید؛شنبه 8/1/88 ساعت 23:30 علی کفاشیان دو ساعت پس از شکست ایران برابر عربستان به همراه دبیرکل فدراسیون فوتبال بر سر میز شام اعضای تیم ملی حاضر می‌شود. سکوت و فضای سنگین اردوی تیم ملی با صحبت‌های رییس فدراسیون فوتبال شکسته می‌شود: «ما هم برابر عربستان و هم مقابل کره‌جنوبی موقعیت‌های گلزنی زیادی داشتیم و همین نشان می‌دهد که تیم ما با برنامه بوده. هنوز کار ما تمام نشده و دو بازی مهم در خارج از خانه مقابل کره جنوبی و کره شمالی داریم و می‌توانیم با گرفتن امتیاز از این دو بازی و همچنین بازی مقابل امارات به جام جهانی صعود کنیم. ما بارها نشان داده‌ایم که در بیرون از خانه بهتر نتیجه می‌گیریم و با همین امید بازی‌های بعدی را انجام می‌دهیم. فدراسیون از شما و کادر فنی حمایت می‌کند و هنوز ما برای صعود به جام جهانی بدون شانس نیستیم.» پس از حمایت رییس، کفاشیان با بدرقه دایی و بازیکنان تیم ملی، رییس و دبیر کل فدراسیون در ساعت 00:30 از هتل آکادمی فوتبال می‌روند.
با این وجود ظهر روز بعد و درحالی که برکناری دایی رسماً اعلام شده، کفاشیان با او تماس می‌گیرد و می‌گوید: «ناچارم به خاطر مردم قطع همکاری کنیم.» و دایی در پاسخ به کنایه می‌گوید: «ناچارید اما نه به خاطر فشار مردم. شما که دیشب می‌گفتید حمایت می‌کنید. چه اتفاقی افتاده؟ چه کسی فشار آورده؟ صادق باشید!»
دایی که قبل از بازی با عربستان با اطمینان می‌گفت زمانی از تیم ملی می‌روم که خودم بخواهم با یک باخت به شرایطی برگشت که درست در روزهای پایان جام جهانی آلمان داشت. منفور و مسبب اصلی باخت. این انتقال مشکلات به سرمربی را میشد در سانسور کنفرانس خبری او و پخش گزارش ناکامی تیم ملی از رسانه ملی به وضوح دید که غیر از دایی، هیچ ناکام دیگری را به مردم معرفی نمی‌کرد.
خشم رئیس‌جمهور
رئیس جمهور در ورزشگاه بود که ایران گل دوم را از عربستان خورد. این اتفاق فریاد خشم رئیس جمهور دوستدار فوتبال را به همراه آورد. نزدیکان به رئیس جمهور در جایگاه ویژه با چشمان خود دیدند که او چگونه به رئیس تشکیلات ورزش اعتراض کرد. به رئیسی که از زمان ورودش به ورزش بودجه‌ای 10 برابر پیشینیان خود در اختیار داشته اما شاید ناکام تر از همه آنان بوده است.
ناکامی در المپیک، سقوط ورزش ملی کشور یعنی کشتی و حالا ناکامی در فوتبالی که روزی او پس از جام جهانی با برکناری محمد دادکان، رئیس وقتش در پیامی خطاب به مردم گفته بود: «برای ارج نهادن به خواست عمومی، به دلیل کسب نتایج ضعیف، رئیس فدراسیون فوتبال را برکنار می‌کنم.»
اتفاقی که در نهایت به تعلیق فوتبال ملی و دوسال نابسامانی محبوب‌ترین ورزش کشور را با خود ارمغان آورد.
علی آبادی که با ورود به ورزش به رغم نا‌آشنایی‌اش می‌کوشید تا مرد همه کاره باشد و مدام با عزل و نصب‌هایش بسیاری از ورزش‌های محبوب کشور چون کشتی، جودو و فوتبال را به همراه آورد. ناکامی در المپیک هنوز به فراموشی سپرده نشده بود که با تکیه بر قدرت بی حد و حصرش توانست رئیس کمیته ملی المپیک شود و بلوای دو شغله‌ها را به راه اندازد تا باز ورزش به چالش کشیده شود اما او امید داشت با موفقیت تیم ملی انتقادها فروکش کنند اما این طور نشد. باخت به عربستان کافی بود تا جمعیت خشمگین نه دایی که رئیس سازمان ورزش و البته مهمان ویژه مسابقه را هم به باد انتقاد بگیرند.
مردان همیشه مورد تایید
محمود احمدی نژاد همواره در دوران چهار ساله ریاست جمهوری‌اش نشان داده برخوردی قاطعانه با بخش‌هایی دارد که نتوانند خواسته‌هایش را جامه عمل بپوشانند. عزل و نصب‌های او در حد وزارتخانه‌های مختلف این حقیقت را به خوبی اثبات می‌کند اما او به رغم همه ناکامی‌های سازمان ورزش حتی پس از ناکامی تیم ملی در برابر این معاونش نرمش به خرج داد. او حتی حاضر به انتقاد از علی‌آبادی نشد و خشمش را نثار دایی و فدراسیون فوتبال کرد. درحالی که اگر هر کسی غیر از علی‌آبادی بود شاید دیگر جایی در کابینه احمدی‌نژاد نداشت.
اما چرا رئیس جمهور تا این حد نسبت به معاونش نرمش دارد در پاسخ به این سئوال یکی از نمایندگان حامی دولت که نمی‌خواهد نامش فاش شود می‌گوید: «خود من هم همیشه این سئوال برایم وجود داشته. البته من خیلی فوتبالی نیستم اما دورادور اتفاقات را می‌شنوم. حتماً باید این سئوال را از ایشان بپرسم. شاید هم از نظر آقای رئیس جمهور عملکرد این معاونت قابل قبول باشد.»
در مقابل این دیدگاه، امیر خادم نماینده پیشین تهران و قهرمان سابق المپیک می‌گوید: «بدون شک سازمان ورزش عملکردی قابل دفاع ندارد. این نهاد غیر از بازی‌های دوحه در دیگر رقابت‌های بزرگ مثل المپیک و جام جهانی و البته کشتی شکست‌هایی تلخ را تجربه کرده است. تجربه نشان داده که رئیس جمهور در چنین مواردی خیلی قاطع برخورد می‌کنند اما در این مورد خاص ایشان حتی انتقاد هم نکرده‌اند.»
اما علت چنین برخوردی چه می‌تواند باشد؟ خادم در این باره می‌گوید: «ایشان همیشه نسبت به دو معاونت میراث فرهنگی و تربیت بدنی خود که از دوستان قدیمی‌اش هستند، نرمشی خاص داشته و فارغ از عملکردشان، از آنها حمایت می‌کند.»
جواد آرین منش نایب رئیس کمیسیون فرهنگی مجلس با تاکید بر این گفته خادم می‌گوید: «در مجموع عملکرد سازمان ورزش که بودجه‌اش رشدی نجومی داشته قابل دفاع و راضی کننده نیست اما تجربه می‌گوید آقای رئیس جمهور همیشه نسبت به دوستانی که در شهرداری و سال‌های قبل از آن ایشان را همراهی می‌کردند و البته شکل رابطه شان، خارج از فضای معمول کاری است، نرمشی خاص دارند.»
اما این برخورد در تضاد با شعارهای دولت عدالت‌محور نیست؟ در پاسخ به این سئوال آرین منش می‌گوید:« به نظر می‌رسد که عملکرد رئیس جمهوری در این موارد دوگانه است و باید همان گونه که در بخش‌های دیگر قاطع عمل می‌کنند با دوستان نزدیکشان برخورد کنند.»
از همه حوادث چند روز اخیر چنین برمی‌آید که سیاستمداران با تردستی از پاسخگویی به افکار عمومی گریخته‌اند.
نظر شما