به گزارش خبرآنلاین متن جوابیه پرویز کرمی به این شرح است:
«در خانمان خرابی خود سعی می کند / چون غنچه هر که دم ز دل شاد می زند
صائب به پای خویش زند تیشه بی خبر / آن بی ادب که خنده به استاد می زند
طنز پرداز تیز فهم نازک دل ناشکیبا که دستی بر آتش شعر هم دارد ناباورانه در ارتباط با سخنرانی وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی با مطایبت، دست به تحریف و برداشتهای کج منشانهزده است و از همان آغاز، مفرد مطلع کلام را به نثر نوشته و با اینکه باور نداریم از تعابیر شاعرانه بیاطلاع باشد، فیروزهای نگاهترین را به سخره گرفته است در حالی که میداند نیشابور شهر فیروزهای و پس از آن نقل تاریخی حمله مغول را بیقید ضمیر انگاشته و تخم تردید کاشته که ضمائر و افعال و حروف ربطش را مخاطب پیدا کند که بعید است خودش از یافتن آن عاجز باشد.
وی در نوشتار خود بدیهیترین مطالب را که از فرط روشنی نیازی به توضیح نداشته است با تجاهل در سبد نقدی بازاری گذاشته است تا شاید خریداری پیدا کند.
شاید فراموش کرده است که سخنران گاهی از ابزاری غیر از کلام میتواند استفاده کند! نحوه ادای کلمات، مکثها، توجه دادنها و توضیحات حین سخنرانی از بخشهایی است که به فن بیان بر میگردد. جملهای که به ماقبل اشاره دارد به عبارت بعدی متصل کردن، خلاف سلامت است! عجب مرد هنرمندی است! انصاف را که سرخوشی هم عالمی دارد! خداوند این دل خوش را از او نگیرد.
گفته است که شادترین لحظات عمرش را در جشنواره فیلم فجر سپری کرده است! گرچه این عبارت کلیشهای و تکراری وی که در اغلب نوشتههایش به چشم میخورد و در واقع از شنیدن بسیاری از سخنرانیها و مصاحبهها «شادترین لحظات عمرش را تجربه میکند» و سرخوشانه قلمهای نامتعهدانه میزند، از سکه افتاده و رنگ باخته اما بد نیست که هر از گاهی نرخی تعیین کند که دل خوش سیری چند؟!
در محفل بزرگداشت فردوسی بزرگ و به مناسبت هزارمین سال پایان سرایش شاهنامه که تقریبا تمامی اعضای پیوسته فرهنگستان هنر و فردوسی پژوهان حضور داشتهاند آیا آوردن عبارات تکراری و شیوه بیان بیروح ، مناسب آن همایش بود؟ طبیعی است که وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی به اقتضای مجلس میبایست زبانآوری کند. در همین جلسه بزرگداشت حکیم عمر خیام نیشابوری پرداختن به زمینه های اقلیمی پرورش مردان بزرگ و این عبارت «دامان خاک به اقتضای جوهرش ، فرزند می پرورد»
با استعانت از کلام خداوند تبارک و تعالی از «البلد الطیب یخرج نباته باذن ربه»
و توجه دادن نیشابوریان به جوهر اندیشمند پرور شهر ولایت و هدایت (یعنی نیشابور) ایجاد عرق و تعصب و حمیت مینماید؛ و گرنه چه کسی است که نداند عمر خیام، نیشابوری است و رباعیاتش مشهور است؟!
چرا مخاطب را داناتر از خود نمیدانی؟ چرا این فرهیختگان را اندیشمندتر از آن نمیبینی که مشتاقند شیوههای دیگری از سخنرانی را تجربه کنند - تو سر خوشانه شادیهای جدید را تجربه کن و بگذار مخاطب فرهیخته شیوههای بیان جدید را تجربه کنند! خلایق هر چه لایق!»
نظر شما