«علی دایی» این نام و تصویر مرتبط با او برای تان تداعی‌کننده چه واژه‌ای است؟
این سؤالی بود که با استقبال غیر قابل باور کاربران خبرآنلاین مواجه شد. در کمتر از چند ساعت، این تجربه نخست برای نظرسنجی درباره چهره‌های روز، دایی توانست نظرات بسیاری از کاربران روزنامه خبر را برای خود ثبت کند. دایی، نامی که سالهاست با فوتبال ایران عجین شده. از سالها قبل این نام جایگاهی ویژه در فوتبال ایران داشته. از بازی‌های مقدماتی جام جهانی 1994 که پدیده شد تا همین امروز. دایی که برند فوتبال ملی ایران خارج از مرزهای سرزمینی مان است. دایی از روز بازی با طحال پاره برابر بحرین که نماد تعصب لقب گرفت تا دایی و شب تلخ بازی با مکزیک که او را نماد غرور، لقب دادند و با موج sms های مخرب از همه روزهای خوبش گذشتند و کمر به قتلش بستند.
دایی و فوتبالش اما پر است از فراز فرود. دایی است و خاطره پیام تبریک محمد خاتمی، دایی است و قول صعود به جام جهانی به محمود احمدی‌نژاد در مقام سرمربی. دایی است و غرور ملی گلزنی به آث میلان. دایی است و رکورد دست نیافتنی 106 گل ملی و دایی است بخشی غیر قابل کتمان از فوتبال ما.
دایی که منتقدانش او را خودخواه می‌خوانند. او را مسبب همه مهاجمین ناکارآمدی می‌دانند که در سالهای حضور انحصاری او در تیم ملی جایی برای رشد نداشتند. در عوض اما دوستدارانش این را یک حسن می‌دانند که او همیشه از همه بهتر بوده و اگر چون اویی ی آمد حتماً می‌توانست جایش را بگیرد، پس دایی بهترین است.
یک سال پس از ناکامی در تیم ملی، به واسطه قهرمانی در جام حذفی او حالا دوباره بتی برای فوتبال ما شده. او که استاد شکستن و دوباره به پا خواستن است. او که البته منقدان بسیاری در میان اهالی فوتبال دارد و حتی محمد مایلی‌کهن به کنایه و بی‌آنکه اسمش را بیاورد جمله‌ای گفته که می‌تواند مقصودش دایی باشد؛ «آنهایی که پارسال دنبال سوراخ موش می‌گشتند حالا رجز می‌خوانند و منت می‌گذارند.»
دایی که تقریباً با همه اهالی فوتبال یا خوب است و یا بد و در میان ستاره‌های فوتبال، کم نیستند آنهایی که این اسطوره و رفتارش را نمی‌پسندند. مثلاً روزگاری علی پروین روزی درباره او می‌گفت: «محبوب نیست، فقط مشهور است» جمله‌ای که بارهای متوالی درباره دایی به عنوان یک روایت مستند، نقل شد.
دایی اما حالا و درست بعد از قهرمانی در جام حذفی برابر پرسپولیس، چهره‌ای است به شدت محبوب. این حکایتی غیر قابل کتمان در آرای ثبت شده از سوی بیش از 7 هزار کاربر «خبرآنلاین» است که 500 کامنت تأیید شده از آنها در ادامه تصویر دایی قرار گرفته است.
دوستداران دایی او را این چنین توصیف می‌کنند: «علی دایی؛ آدمی با غیرت و با شرف که مطمین باشد که هر کسی به جای ایشان بود تا به حال 100 تا مشکل اخلاقی و اعتقادی پیدا کرده بود. او لیاقت الگو و اسطوره بودن را برای همیشه به نامش ثبت کرده است.»
یا برایش می‌نویسند: «تنها فوتبالیست مطرح و صاحب نام ایران در دنیاست. تا او در زمین بود، فوتبال ایران از غیرت و اعتبار برخوردار بود. واقعاً با غیرت، با شهامت، اصیل است.»
و یا چون کاربری اردبیلی از همشهریان کاپیتان سابق تیم ملی درباره‌اش می‌نویسند: «کسی که با گلهاش دوبار ایران را برد جام جهانی از این به بعد سی سال دیگه باید منتظر جام جهانی باشیم.»
او با موفقی اخیر در پرسپولیس این ذهنیت را که بخشی از گناه سقوط در راه رسیدن به جام جهانی را باید بر عهده داشت باشد را برای مردم، کاملاً از یادها برده است و فقط دوستدارانش او را با موفقیت در تیم پرسپولیس می‌شناسند تا جایی که حتی استقلالی‌ها در ستایش از او نظراتی را ثبت کنند؛ «با اینکه استقلالی هستم، باید اعتراف کنم فوتبال ایران را همه جای دنیا به نام او می‌شناسند.»
دایی اما به دلیل رفتار منحصر به فرد خود سبب می‌شود نظرات درباره خصوصیات رفتاری‌اش همراه با نکاتی قابل تأمل باشد. نظراتی از این دست: «باهوش -باپشتکار بالا- مایه افتخار ایران -متعصب - خودخواه -مغرور- کینه ای» یا؛ «کسی که خدا بغلش کرده. . . یک انسان مغرور ولی خیر. . . موفق در فوتبال. . کسی که تا کمیته فنی فیفا برود شایسته احترام هست» و البته گاه کمی کارشناسانه تر: «برکناری اقای دایی از تیم ملی باعث تکمیل و تغییر شخصیت و رفتار و برخورد او با دیگران شد و این تنها نکات مثبت از بر کناری ایشان می‌باشد. اما در مورد شخص دایی من ایشان را به خاطر صداقت و صراحت در کلام و گفتار می‌پسندم و ایشان را بسیار با اراده و مصمم می‌بینم و وفکر می‌کنم بانیان بر کناری ایشان اگر تا به حال به اشتباه شان پی نبرده باشند به زودی متوجه خواهند شد اما از ورزش و فوتبال سیاسی متنفرم متنفر.»
البته در میان آنها که نظر داده‌اند می‌توان منتقدان را هم دید. آنها که درباره او گفته اند: «یک فوتبالیست که نه در دوران بازیکن بودنش محبوب بود و نه اکنون و برعکس قدری هم. . . البته معتمد به نفس هم هست ولی نوع رفتار اجتماعی‌اش اجازه رشد و موفقیت کامل را به او نداده.»
البته حتی منتقدانش هم نمی‌توانند کتمان کنند او شناسه فوبال بین‌المللی ماست؛ « (دایی به خاطر نابودی تیم ملی در جام جهانی2006 و باخت افتضاح به عربستان در ازادی به کل ملت ایران طلبکار است). . . . . . گفتی عربستان یاد سفر عمره پنج، شش سال پیش افتادم وقتی که رفته بودم پارچه کت شلواری برا دوستم بخرم فروشنده با لهجه عربی فارسی گفت قدش چقدره؟ گفتم بلند گفت علی دایی. .!»
دایی در روزهای پس از اخراج، ماه‌ها دور از فوتبال بود و سکوت می‌کرد. او در همه سالهای دوری از پرسپولیس هم بارها با شعارهای تند طرفداران فوتبال هم روبه‌رو شد. با این وجود در تمام برخوردهای متقابلش با مردم، همیشه برای شان جذابیت داشت. خودش در این باره می‌گوید: «هیچ وقت این حرف را که محبوب نیستم را قبول نداشتم. همه ما فوتبالیست‌ها در استادیوم‌ها فحش خورده‌ایم اما همیشه حتی بعد از حذف تیم ملی هم وقتی مردم مرا در خیابان می‌دیدند با گفته‌های شان شرمنده‌ام می‌کردند. اینکه می‌دیدم آنها مرا مقصر نمی‌شناسند و به حقیقت فوتبال آگاه هستند، باعث امیدواری‌ام به آینده می‌شد.»
نظر شما