او این روزها تمام وقت خود را صرف ترجمه می‌کند و این کار را مهم‌ترین دغدغه خود می‌داند. پژمان از جمله مترجمانی است که باحوصله و پشتکار ترجمه‌هاى سالم و تأثیرگذارى از خود ارائه کرده است. او مترجمى است که خود را در برابر یک کلمه هم مسئول مى‌داند و اگر در یک واژه یا جمله شک داشته باشد براى فهم و درک آن روزها و ماه‌ها وقت صرف مى‌کند و آثارى را ترجمه مى‌کند که خودش شیفته آنهاست.
او که در کارنامه خود تاکنون ترجمه والس خداحافظى اثر میلان کوندرا، بهار رم اثر امانوئل روبلس، باخت پنهان اثر گراهام گرین، مارى اثر ولادیمیر ناباکف، همه نام‌ها اثر ژوزه ساراماگو، سال مرگ ریکاردوریش و تاریخ محاصره لیسبون اثر ژوزه ساراماگو، موز وحشى اثر ژوزه مارودواسکونسلوس، تولدى دیگر اثر مارى داریوسک، من و پلاترو اثر خوآن رامون خیمنس، بوى خوش عشق اثر گى یرمو آریاگاو... را دارد، این روزها در انتظار انتشار نمایشنامه "درجست وجوی زمان از دست رفته" نوشته "هارولد پینتر" است. این نمایشنامه در حدود 2 سال در انتظار کسب مجوز بود و قرار است همزمان با نمایشگاه از سوی نشر هرمس منتشر شود.
عباس پژمان در گفت وگو با خبر درباره این اثر گفت: نمایشنامه "در جست وجوی زمان از دست رفته" بر‌مبنای رمان 7 جلدی "در جستوجوی زمان از دست رفته" اثر مارسل پروست نوشته شده است و در سال 2000 نیز توسط 2 تن از کارگردانان برجسته انگلیسی در لندن به روی صحنه رفته است. پیش ازاین پینتر این رمان را در سال 1970 تبدیل به فیلمنامه کرده بود، اما هرگز فیلمی بر اساس آن هرگز ساخته نشد. رمان "در جستوجوی زمان از دست رفته" یکی از قله‌های رمان در طول تاریخ رمان‌نویسی جهان است. پینتر این کتاب را با حفظ ساختار تلخیص کرده به صورت نمایشنامه بازنویسی کرده است.
وی با اشاره به ایجاز پینتر در خلاصه‌نویسی گفت: پروست یکی از نویسندگان پرگو است و مثلاً در توصیف یک مهمانی حداقل 200 صفحه نوشته اما پینتر با اختصار و ایجازی که در کارش دارد مثلاً یک فصل یا یک صحنه طولانی را در یک دیالوگ خلاصه کرده است. رمان "در جستوجوی زمان از دست‌رفته" یکی از رمان‌هایی است که در آن با تعدد شخصیت روبه‌رو هستیم، اما به گفته پژمان، پینتر در این نمایشنامه تمام شخصیت‌های مهم رمان را با خود همراه کرده است و در عین اقتباس کامل از این رمان، نمایشنامه مستقلی را خلق کرده است که ساختار رمان "در جستوجوی زمان از دست رفته" را برای مخاطب تداعی می‌کند ودیالوگ‌ها نیز از متن رمان انتخاب شده‌اند. نمایشنامه "در جست وجوی زمان از دست رفته" نیز تنها اثر اقتباسی "هارولد پینتر" محسوب می‌شود.
این برای نخستین بار است که "پژمان" نمایشنامه ترجمه می‌کند: او می‌گوید دیگر پس از این قصد ندارد که نمایشنامه ترجمه کند. در روزهای پایانی سال نیز رمان "کناپه قرمز" نوشته میشل لبر، نویسنده فرانسوی با ترجمه عباس پژمان توسط نشر چشمه راهی بازار کتاب شد. به گفته مترجم سال مرگ ریکاردوریش نوشته ژوزه ساراماگو، نویسنده کتاب "کناپه قرمز" در سال 2007 به دلیل نوشتن این کتاب نامش در میان نامزدهای جایزه کنگور قرار گرفت. موضوع این رمان عاشقانه است و نویسنده در قالب این رمان که شکل سفرنامه به خود گرفته است، مخاطب را به سفری به شوروی سال‌های دور، سال‌های جنگ و مبارزه دعوت می‌کند. شیوه روایتی این رمان تلفیقی از سبک‌های مختلف است که با بیانی بسیار موجز در 120صفحه به نگارش در‌آمده است.
این مترجم که روز دوشنبه 24 فروردین ماه دومین دوره کارگاه ترجمه‌اش در سرای عالی ترجمه در سرای اهل قلم آغاز می‌شود، می‌گوید: در این کارگاه قریب به 25 تن از مترجمان جوانی که حداقل به یک زبان تسلط دارند، حضور دارند و در خلال بحث‌های تئوری و عملی به بررسی ترجمه‌های آنها خواهیم پرداخت. این دوره 10 جلسه خواهد بود و در هر جلسه مترجمان باید یک داستان را ترجمه و در کارگاه ارائه کنند.
پژمان از سال 1356 ترجمه از زبان انگلیسی را آغاز کرده و در مقطعی 4 ساله به عنوان مترجم رسمی با ماهنامه پزشکی "نسخه" همکاری می‌کرد. او در سال 1356 زمانی که مشغول تحصیل در رشته پزشکی بود در بخش قلب بیمارستان امام خمینی با "مهدی اخوان ثالث" آشنا شد و همین آشنایی زمینه آشنایی او را با رضا سید‌حسینی و شفیعی کدکنی فراهم کرد و به قول خودش از آن زمان راهی نو در زندگی‌اش به‌وجود آمد. پژمان که ترجمه کتاب را از سال 1374 با ترجمه رمان "والس خداحافظی" اثر "میلان کوندرا" آغازکرده و تاکنون 17 عنوان کتاب درکارنامه خود دارد و می‌گوید: من ابتدا ترجمه را از زبان انگلیسی آغازکردم، اما در سال 1364 فراگیری زبان فرانسه را آغاز کردم و در تمام این سال‌ها از این 2 زبان دست به ترجمه زدم هر چند که به‌مرور زبان اسپانیایی و پرتغالی را هم به تنهایی وخود جوش فرا‌گرفتم.
این مترجم که به گفته بسیاری از اهالی کتاب و ادبیات تسلط کامل بر کارش دارد، تاکنون آثاری را هم از زبان دوم به فارسی برگردانده است اما به دلیل اهمیتی که به کارش می‌دهد، هنگام ترجمه به متن اصلی و چندمنبع مختلف توجه می‌کند تا ترجمه درست و پاکیزه‌ای را به دست مخاطب برساند. پژمان ترجمه را، آمیزه‌اى از هنر و فن می‌داند و معتقد است، قسمتى از آن را با آموزش می‌توان آموخت.
او می‌گوید: اما آنچه در ترجمه اصل است خلاقیت مترجم و هنر ترجمه اوست. بخش مهم ترجمه به استعداد و ذوق هنرى مترجم و گنجینه ادبى، هنرى او بستگى دارد، این بخشى است که نمى‌توان آن را به کسى آموزش داد.
پژمان ازجمله مترجمانی است که دوست دارد برای نخستین بار یک نویسنده را به‌فارسی‌زبانان معرفی کند، او درباره شیوه انتخاب کتاب برای ترجمه می‌گوید: وقتى قرار است اثرى را ترجمه کنم به دنبال شهرت و اهمیت آن اثر نیستم، دوست دارم کارهایى را انتخاب کنم که قبل از ترجمه مورد علاقه‌ام باشد و خودم آن را درک کرده باشم، اگر از ترجمه‌اى راضى نباشم حتى اگر در یک جمله آن شک داشته باشم رضایت نمى‌دهم آن اثر به مردم عرضه شود. زیرا مترجم موظف به حفظ ارزش کلمات از نظر نویسنده است و باید به این عهد وفاکند.
نظر شما