این صعود مقتدرانه را از ملت نگیرید

دو تا ایرانی که اتفاقا فوتبالیست هستند و استثنائا لژیونر (بازیکنانی که در خارج از کشور بازی می کنند) و شور یا خوشبختانه عضو تیم ملی فوتبال مملکت، در راستای عمل به مفاد قرارداد خود با باشگاه متبوع، در مقابل یک باشگاه ورزشی از رژیم جعلی صهیونیستی بازی کرده و اتفاقات متنوعی را برای ملت، کشور، فدراسیون و ... در حال رقم زدنند.

اینکه جمهوری اسلامی ذاتا موجودیتی به نام اسرائیل را قبول ندارد، موضوعیست مربوط به عالی ترین ارکان حکومتی که اتفاقا ریشه در ظالم ستیزی و حمایت از مظلومیت ملتی است که سالهاست فجیع ترین جنایات را تجربه می کنند، اما روش های مبارزه با چنین موجود دهشتناکی- که از حسن قضا اخیرا مادر خودش (کشورهای اروپایی) هم با تمام سانسورها و ترس حاکم بر ملتشان، از برخی جنایاتش اظهار انزجار می کنند- می تواند به گونه ای باشد که هم ساتور نهادهای بین المللی را بر ما فرود نیاورد و هم چه بسا اثر بهتر و ماندگار تری در راه مبارزه با آنها فراهم آورد. باید قبول کرد که در نظام بین الملل، برخی موارد چاره ای جز پذیرش ندارد، هر چند که از داخل و با مخالفتهای سنگین جناح ها و برخی از اقشار مواجه شود، هنوز سایه تبعات اقدام خودسرانه ی برخی از دلواپسان در تسخیر سفارتخانه ی عربستان سعودی را بر منافع ملی کشورمان حس می کنیم.

الان درست بعد از نزدیک نیم قرن تیم فوتبال کشورمان بدون اما و اگر و با شایستگی و بدون دخالت سایر نتایج رقبا به عنوان اولین تیم از قاره پهناور آسیا وارد رقابتهای جام جهانی شده، و درست در همین زمان توطئه ها برای حذف کشورمان از این جام مهم و تاثیر گذار بخاطر رفتار این دو -که فعلا قصد نقدش را نداریم- آغاز شده است. همان فشارهایی که نمونه اش بازی نکردن با تیم های عربستانی در خاک دو کشور است که فقط هزینه برایمان ایجاد کرده و اتفاقا نتیجه هم از این هزینه ها نگرفته ایم.

نگاه ایدوئولوژیک به مقوله ی ورزش نمی تواند نگاه منصفانه و معقولی باشد، اگر با این دید می خواهیم همچنان به چنین مواردی بنگریم، باید قبلش فکر علاج باشیم. نمی توانیم بازیکن بفرستیم و بازیکن را در کشور دیگر بخاطر وفای به عهدش تنها بگذاریم و بترسیم از اینکه نکند این مراقبت از تبعه ی کشورمان بهانه دست برخی نهاد ها و تندروی ها بدهد. اینکه ملت ما با اسرائیل هرگز کنار نمی آید، بعد سیاسی ندارد بلکه بعد فرهنگی و مذهبی دارد و تاریخ اینگونه نشان داده که ملت ها در این دو مقوله همواره در آزادی بهتر تصمیم گرفته و اقدام نموده اند تا با جبر و فشار.

ممکن است برخی هم بگویند اصلا مهم نیست تیم ملی یا کل تیمهای ورزشی به هیچ رقابتی بخاطر فشار بر آرمانهای نظام، اعزام نشوند، اما باید یادآورشان شد که با این نگاه ابزارهای مهمی را برای نشان دادن حقانیتمان از بین می بریم و تعصب و رفتارهای شتابزده همواره عاملی برای پشیمانی های شاید جبران ناپذیر نیز باشد که هست. فشار دلارهای عربی و رفتارهای سیاست زده حاکمان ورزشی دنیا که اتفاقا سایرین را بخاطر همین رفتارها مجازات می کنند همچنان باقیست، ولی باید با حفظ ارزشها و آرمانها از تنگناها عبور کنیم و این اصل هنر مسئولان است.

بغض ملت برای این مبارزه نباید دائم به اشک بدل شود، این بغض باید بغض بماند تا کارایی داشته باشد. این بغض باید داغ بماند و آزاد، نباید مدام مورد تهدید قرار بگیرد، نباید وسیله ای شود برای تضییع حقوق ملت، نباید کلیشه ای شود. رفتار این دو ایرانی شاید اذیت کننده باشد اما حاصل یک رفتار نباید دامنگیر سایرین شود، نظام قانون گذاری و نظارت باید به گونه ای عمل کند که هم شان و آرمانهای ملت حفظ شود و هم دستاوردهایشان. هم اقتدار نظام محفوظ بماند هم روشهای مبارزه تاثیر گذارتر.