روایتی از شور و نشاط ایرانی‌ها در سن‌پطرزبورگ

فرهاد عشوندی: تمام دیشب فضای شهر سن‌پطرزبورگ دست ایرانی‌ها بود. همه، از هر جایی که آمده بودند. از آمریکا ، کانادا یا تهران و بوشهر و شیراز یا اصلا همین روسیه ؛بوق و پرچم در دست زده بودند به خیابان تا شادی کنند. تا خود صبح . در ورودی های ورزشگاه هم که دیگر هر آنچه برای شان مانده بود را در این مسیر چند کیلومتری ، هزینه کرده بودند. از هانا کوچولو تا دخترکانی کم سن و سال که یکی شان بوق می زد و بقیه می خواندند ؛ایران هیرو ، مراکش زیر... همگی انگار وقتی بازی شروع شد ، خسته بودند. جو استادیوم برای ایران نبود وقتی بازی شروع شد. این شاید به خاطر شروع توفانی رقیب بود.
//////
سوت که زده شد انگار صاف انداختند مان در بازی ایران و استرالیا یا اصلا بازی 4 سال قبل مان با نیجریه و آرژانتین. تیم باز سورپرایز داشت. احسان حاج صفی بالاخره در تیم ملی دفاع چپ بازی کرد. البته 4 سال با تاخیر. اگر 4 سال قبل کارلوس کی روش بازیکنی که همه فکر می کردند دفاع چپی ایده آل است را آورده بود جلو تا وینگر راست باشد. در شرایطی که همه انتظار داشتند او این بار میانه زمین بازی کند ، شده بود دفاع چپ تیم و دفاع چپ ایده آل سرمربی که باور نیمکت نشینی اش برای مان سخت بود ، رفته بود روی نیمکت. یعنی از ترکیبی که همه انتظار بازی اش را داشتیم فقط میلاد محمدی که یکی از اصلی ها به نظر می رسید کم شده بود. جایش احسان بازی کرد. امید ابراهیمی آمده بود تا 4 سال بعد ، حقش ا از جام جهانی بگیرد و اقلا تا پایان نیمه اول این کار را کرد.
اگر قبل از بازی تمام شهر پر بود از ایرانی ها اما وقتی نوبت به شروع بازی رسید. استادیوم بیشتر به سرخی می زد. فریادهای طرفداران مراکش بود که ریتم غالب شده بود . تمام ساعت هایی که طرفداران ایران در خیابان های سن پطرزبورگ تا خود صبح بوق می زدند و تشویق می کردند ، این مراکشی ها انگار خوابیده بودند و صبح زودتر آمده بودند روی سکوهای شان. خیلی منسجم تر زون هایی خریده بودند که این قدر پخش نباشد وبه چشم بیایند. انرژی شان هم بیشتر از یاران مان بود.
با سوت شروع ، ریختند روی سرمان. حکیم زیاش و یارانش انگار آمده بودند کار را تمام کنند. ایران پر بود از سراسیمگی ولی خب شانس یارمان بود. ترس بود و دلهره ولی توپ ها معجزه آسا دفع شدند. چند باری بیرانوند که این روزهای منتهی به جام جهانی خیلی برایش سخت گذشت در کنار روزبه چشمی که بیشترین فشار را بین ملی پوش ها تجربه کرده بود ستاره دقایق برزخی بودند. آنها به لطف شانس و با از خود گذشتگی تن شان را سد توپ کردند و با توپی که در حوالی دقیقه 15 بعد از چند سیو ، روزبه چشمی از حوالی گل بیرون کشید انگار تیم زنده شد. خودش جان گرفت. باورش شد یکی از بازیکنان در اندازه جهانی است و امید هم وسط زمین جدی تر بازی کرد. وحید امیری هم با تب جام جهانی کنار آمد. سردار بیشتر به هوا پرید و جهانبخش سعی کرد در رقابت با حکیم زیاش ، رقیبش در آژاکس در لیگ هلند ، یک بازنده نباشد.
کی روش که استاد به هم ریختن بازی حریف است، این بار خیلی آرامتر از همیشه داشت برای خود کنار زمین تمرین سورپرایز کردن می کرد. او مدام ذخیره هایش را بلند می کرد سه به سه گرم کنند و جای شان را با گروه بعدی عوض کنند. این رفتار تا پایان نیمه اول ادامه داشت اما روند بازی در وسط زمین از دقیقه 20 به بعد طوری بود که او مطمئن باشد تعویض زود هنگام ندارد.
ایران در 15 دقیقه پایانی نیمه اول تیم برتر بود . روزبه چشمی ، سردار و جهانبخش موقعیت هایی فوق العاده داشتند برای گلزنی و همه را چند بار نیم خیز کردند تا یادمان برود آن دقایق پر استرس نیمه اول فراموش هواداران شود. با این شرایط نیمه اول به پایان رسید و امیدها پا برجا ماند تا طرفدارانی که در شروع بازی با پیش تا پایان گروه آریان رقصیده بودند در بین دونیمه عهمراه با هواداران تیم رقیب ، سرشار از شادی باشند و با ریتم ترانه زیبای جام جهانی ریکی مارتین حرکات ریتمیک روی سکوها داشته باشند.
با شروع نیمه دوم و بعد از موقعیتی که سردار در نیمه اول از دست داده بود ، انگیزه دوباره برگشته بود روی سکوها. هیجان بود که در وجود طرفداران موج می زد. بازی با سوت داور که در نیمه دوم شد ، آنها تشویق های ایران ، ایران شان پر کرد دوباره فضای استادیوم را.
////

نیمه دوم اما قصه فرق داشت. انگار تازه از خواب بیدار شده بودند. شور گرفته بودند. یک سره می زدند. می کوبیدند و از تمام وجودشان فریاد می زدند. آری استادیم باز دست ایرانی ها بود. شاید برای تکل امید بود. شاید برای استقامت سردار. برای بازی خوب روزبه چشمی و شاید هم برای اینکه می دیدند همان طور که کی روش گفته بود ، بچه ها توی زمین داشتند از جان مایه می گذاشتند. آری این همان تیمی است که همه دوست داشتیم به عنوان تیم ملی داشته باشیم. تیمی جسور و سخت کوش. کی روش باز به قولش عمل کرده بود و این نوع بازی خستگی را از تن جماعت روی سکوها هم در کرده بود. دوباره صدای غالب ، صدای بوق های ایرانی بود.
مسعود شجاعی که تعویض شد تا طارمی بیاید ، شوری در ورزشگاه به راه افتاد. حسابی کاپیتان تشویق شد و طارمی انگار در قامت یک ناجی به زمین آمد. دقایقی بعد اما وقتی امید ابراهیمی برای آسیب دیدگی جایش را به مجید حسینی داد ، باز شرایط برگشت به همان دقایق ابتدایی بازی در نیمه اول. امید ما که بیش از امید رقیب ، حکیم زیاش داشت در میانه میدان می درخشید بیرون رفت و جایش را داد به روزبه چشمی. روزبه که کی روش یک تنه پایش ایستاد. کی روش به ناچار ججید حسینی را آورد به دفاع و این باعث شد بازی ریتمش برای لطحظاتی برگردد. دوباره مراکشی ها سکوها را در دست گرفتند و فریاد شنیده شده روی سکوها بودند.کی روش اما مثل یک شطرنج باز پیر مدام با مهره هایش بازی می کرد. او که می خواست پژمان منتظری را قبل از مجید حسینی به زمین ببرد ، به کلی برنامه اش عوض شد. این بار تعویض سومش شد سامان قدوس.
با فریاد سامان را فرا خواند و او رفت توی زمین. آسیب دیدگی جهانبخش و آمدنش به بیرون از زمین برای سرمربی حسابی سر درد آور بود. او باز باید همه چیز را تغییر می داد. طارمی باید می شد وینگر راست. قدوس می رفت چپ و امیری باز به وسط می آمد.
عین جرکات شطرنج داشت همه چیز در زمین عوض می شد و بازیکنان هی می چرخیدند و تغییر جایگاه بازی می دادند. این همه تغییر آن هم در 5 دقیقه پایانی بازی شاید سرگیجه آور بود. کی روش به دنبال بهترین نمایش در این بازی هاست. او و تیمش اقلا در بازی اول با تمام وجود جنگیدند . تا دقیقه 90 . درست مثل بازی با نیجریه. مثل 4 سال قبل.
41 41