ذوالفقار دانشی: اشیای نورانی ناشناس در آسمان مناطق مرزی دیده شده‌اند، اجسامی پرنده با چراغ‌های گردان یا چشمک‌زن موجب وحشت در نواحی مرزی شده‌اند... خبرهایی از این دست هرازگاهی در پایگاه‌های خبررسانی منتشر می‌شود و کنجکاوی بسیاری از مردم را برمی‌انگیزد. کافی است تصویر یا فیلمی از این اجرام پرنده ناشناس نیز منتشر شود تا این ماجرا به‌سرعت به تیتر اول خبرهای کشور تبدیل شود و در کانون توجه مردم قرار گیرد.
این ماجرا منحصر به کشور ما نیست و در دیگر نقاط زمین نیز گزارش‌های گوناگونی از مشاهده چنین اجرامی منتشر می‌شود. البته سال‌هاست که تب به‌اصطلاح بشقاب‌پرنده‌ها در بیشتر کشورهای زمین خاموش شده است، اما در کشور ما بنا به دلایل مختلفی چنین ماجرایی هنوز وجود دارد و افراد ناآگاه در برخی رسانه‌های جمعی به این موضوع نیز دامن می‌زنند.
برخی تصور می‌کنند این اجرام نورانی ناشناس، سفینه‌هایی هستند که موجودات هوشمند فرازمینی برای حمل‌ونقل و بررسی سیاره زمین استفاده می‌کنند. برخی دیگر، این‌ها را ابزارهای شناسایی و جاسوسی فوق‌سری قدرت‌های بیگانه می‌دانند که در پوشش وسیله‌ای ناشناخته به اهداف خود دست یابند. برخی دیگر، این‌ها را همان تجهیزات معمولی مانند هواپیماهای کنترل از راه‌دور یا بالن‌های شناسایی یا ماهواره‌های جاسوسی می‌دانند که به دلیل عدم شناخت مردم، با اشیای غیرطبیعی و بشقاب‌پرنده‌ها اشتباه گرفته می‌شوند.
اگر دقیق‌تر به گزارش‌های رسیده از مشاهده اجرام پرنده ناشناس بنگریم، نکات جالبی را متوجه می‌شویم. مثلا این‌که هیچ فرد تحصیل‌کرده یا کارشناسی را نمی‌یابید که دیدن اجرام پرنده ناشناس را گزارش کرده باشد؛ یا این‌که آمار گزارش‌های این‌چنینی همزمان با رویدادهای نجومی همانند اوج روشنایی سیاره ناهید به اوج می‌رسد. نیاز نیست گزارش‌های جهانی را بررسی کنیم تا متوجه این تطابق شویم. بررسی تاریخ گزارش مشاهده اجرام نورانی ناشناس در کشور ما نیز نشان می‌دهد که تقریبا هر 18 تا 20 ماه یک‌بار، آمار این گزارش‌ها در سراسر کشور به‌اوج می‌رسد و این، همان فاصله زمانی بین درخشندگی سیاره ناهید در آسمان شامگاهی است. بهار 1383 اوج این رویدادها بود که سیاره ناهید به فاصله بسیار نزدیکی از زمین رسید و با روشنایی بسیار زیادی در آسمان شب می‌درخشید.
این شب‌ها نیز می‌توانید سیاره زیبای ناهید را در آسمان شامگاهی، پس‌از غروب آفتاب در افق جنوب غربی ببینید که هر شب درخشان‌تر ظاهر می‌شود. اما آن‌چه این شب‌ها این منظره را زیباتر می‌سازد، حضور سیاره پرنور مشتری در نزدیکی سیاره ناهید است که در سمت راست آن و اندکی کم‌نورتر دیده می‌شود. چنین منظره‌ای در آسمان زمین فراوان روی نمی‌دهد، به همین دلیل است که وقتی مردم این دو سیاره درخشان را در نزدیکی یکدیگر می‌بینند؛ شگفت‌زده می‌شوند و آنها را جسمی ناشناس می‌انگارند.
کافی است شرایط جوی اندکی نامساعد باشد، مثلا هوا کمی ابری باشد یا بادهای شدیدی در لایه‌های فوقانی زمین بوزد تا هاله‌ای در اطراف این اجرام نورانی تشکیل شود و نورهای متغیر یا چند رنگی از این اجرام را ببینیم.
دانشمندان بارها گزارش‌های مردمی را از تماشای این اجرام پرنده ناشناس بررسی کرده‌اند و هیچ‌گاه نتوانسته‌اند مدرکی دال بر حقیقی بودن این پدیده‌ها بیابند. جالب‌تر این است که تقریبا برای تمام گزارش‌های رسیده از مشاهده اجرام عجیب و غریب نورانی در آسمان، دلایل و پدیده‌های طبیعی یافت شده است. این بدان معنی است که اغلب مردم، پدیده‌های جوی و رویداهای طبیعی و حتی ماهواره‌های بزرگ اطراف زمین را به راحتی به پای اجرام نورانی ناشناس می‌نویسند.
بسیاری از مردم به آسمان بالای سرشان توجهی نمی‌کنند و به همین دلیل است که وقتی جسمی پرنور را تصادفی در آسمان می‌بینند؛ آن را شیئی ناشناس تصور می‌کنند. اما کافی است هر شب پس از غروب آفتاب دقایقی به آسمان بنگرید تا انبوهی از اجرام نورانی را ببینید. ماهواره‌ها، ایستگاه فضایی، هواپیماهای مختلف و اگر خوش‌شانس باشید چند شهاب درخشان، اجرامی هستند که می‌توانید از تماشای آنها لذت ببرید. اما اگر برای اولین بار جسمی نورانی در آسمان دیدید، با بررسی چند موضوع ساده می‌توانید ماهیت این جسم را تشخیص دهید.
آیا این جسم به سرعت در آسمان جابجا می‌شود یا حرکت آن هماهنگ با ستارگان است؟ اگر حرکت جسم هماهنگ با ستارگان است و موقعیت آن نسبت به دیگر ستارگان تغییر نمی‌کند، این جسم قطعا یک ستاره پرنور یا یکی از سیارات درخشان منظومه شمسی است. اما اگر جابجایی جسم نسبتا سریع است، می‌تواند ماهواره‌ای در مدار زمین یا هواپیمایی درون جو باشد. ایستگاه فضایی بین‌المللی یا تلسکوپ فضایی هابل ماهواره‌هایی هستند که با درخشندگی تقریبا ثابت و نسبتا زیادی به آرامی در آسمان جابجا می‌شوند. ماهواره‌های مخابراتی ایریدیوم در زمان کوتاهی به درخشندگی بسیار زیادی می‌رسند و به همان سرعت کم‌نور می‌شوند. پایگاه‌های اطلاع‌رسانی فراوانی در شبکه اینترنت وجود دارد که می‌توانید زمان مشاهده این ماهواره‌های پرنور را در آنها بیابید. اگر سرعت حرکت جسم بسیار بسیار سریع باشد، به‌طوری که در عرض دو سه ثانیه مسافتی طولانی در آسمان طی کند، به احتمال زیاد سقوط شهابی درخشان را دیده‌اید. شهاب‌ها خرده‌سنگ‌هایی هستند که با سرعت در جو زمین سقوط می‌کنند، به دمای بالایی می‌رسند و از خود نور منتشر می‌کنند.
آیا جسم درخشندگی یکسانی دارد یا نور آن متغیر است؟ اجرام سماوی معمولا درخشندگی و رنگ ثابتی دارند، اما ماهواره‌ها و هم‌چنین هواپیماها درخشندگی متغیری دارند. اگر شرایط جوی مساعد باشد، تغییر رنگ به‌ندرت روی می‌دهد. اما اگر هوا ابری باشد یا بادهای شدیدی بوزد، معمولا تغییر رنگ این اجرام دیده می‌شود. در حضور ابرهای رقیق، هاله‌ای رنگی در اطراف اجرام پرنور تشکیل می‌شود و افراد ناآشنا را فریب می‌دهد.
اما آنها که فکر می‌کنند این اجرام نورانی ناشناس، ابزارهای جاسوسی قدرت‌های بیگانه هستند؛ کافی است به یک پرسش بیاندیشند. چرا در شب‌های معمولی خبری از این اجرام نیست، اما همین‌که اجرام آسمانی به وضعیت درخشانی می‌رسند، سر و کله این ابزارهای جاسوسی هم پیدا می‌شود؟ آیا اوضاع کواکب زمان شناسایی و گردآوری اطلاعات را تعیین می‌کنند؟
نظر شما