امیرمحمد سلیمانی: ظهر غم انگیز چهارده آبان ۹۵؛ تاج از سر استقلال افتاد! بزرگ مرد استقلالی ها پس از یک سال مبارزه با سرطان ریه، درگذشت. او یک مدافع بود. در فوتبال، معمولا برای مدافعان ایستاده دست نمی زنند. آن ها با دریبل هایشان تماشاگران را به وجد نمی آورند. مدافعان معمولا مانند هافبک های بازی ساز، پاس های خیره کننده ارسال نمی کنند و مثل دروازه بان ها، توپ های مرگ آور را نجات نمی دهند. اما برای عظیم شدن، به چیزی فراتر از یک فوتبالیست خوب بودن نیاز است.
ششم بهمن ۱۳۲۴ در تهران به دنیا آمد. پدرش تاجری موفق بود و خانواده ای ورزشکار داشت. پسر عمویش، علی در تیم "جعفری" بازی می کرد و برادرش، مهدی کاپیتان تیم "قلهک" بود. در یکی از بازی های تیم "قلهک" یکی از بازیکنان با مصدومیت زمین بازی را ترک کرد. امید قلهکی ها، همان برادر کوچک تر مهدی بود؛ منصور. او ابتدا در آن بازی درخشید و آن چنان به عاشقانه بازی کردن ادامه داد تا به پیراهن دخانیات رسید. هفده ساله بود که راهی دارایی شد. عملکرد مطمئن او در دل خط دفاعی دارایی نه تنها زمینه ساز پیروزی های متعدد دارایی چی ها شد، بلکه در پایان فصل با دریافت چهار گل خورده در دوازده بازی به قهرمانی در جام باشگاه های تهران منجر شد.
کمتر از یک سال بعد، دارایی منحل اعلام شد. علی دانایی فر از پورحیدری، طالبی و افتخاری، بازیکنان سابق دارایی دعوت کرد تا پیراهن تاج را بپوشند. دفاع ضعیف تاجی ها، با حضور منصور و عزت جان ملکی در کناره ها، جانی تازه گرفت. قلیچ خانی و مهدی لواسانی بین آن دو بازی می کردند و جلوتر از این چهار دیوار آبی، کارو حق وردیان، احمد منشی زاده و علی جباری. آن ها رفتند، اما منصور جایی برای رفتن نداشت وقتی قلب و جانش آبی بود.
در سال ۱۳۴۶ همراه با تاج قهرمان آسیا شد. اما دوران اوج منصور خان با بهترین روز های بسیاری از مدافعان به نام ایرانی هم زمان بود. آن گونه که در ده سال حضور در تیم ملی، تنها در سه بازی به میدان رفت. درخشش او در پیراهن آبی ، سرشار از افتخارات دل انگیز بود. قهرمانی جام تخت جمشید، قهرمانی جام باشگاه های ایران، قهرمانی جام باشگاه های آسیا، قهرمانی های متعدد در جام باشگاه های تهران و جام میلز هند تنها بخشی از دوران پر افتخار پورحیدری در تاج را ساختند. پورحیدری کفش هایش را بی سروصدا آویخت و به عنوان مربی به آغوش معشوقش بازگشت. او ۳۹۰ بازی روی نیمکت استقلال نشست و افتخاراتی فراتر از دوران بازیگری اش کسب کرد. قهرمانی در آسیا، سه قهرمانی در باشگاه های تهران، دو قهرمانی در جام حذفی، دو قهرمانی در لیگ قدس و لیگ آزادگان و بار ها صعود به مراحل پایانی جام باشگاه های آسیا، منصور پورحیدری را در تاریخ استقلال جاودانه کرد.
شاید او در کنار ناصر حجازی، دو ستاره واقعی استقلال باشند. او سال ها تلاش کرد تا هویت واقعی استقلال را حفظ کند و تا آخرین روز هایی که جان در بدن داشت، در خدمت رویای کودکی اش بود. مردی که با عصا با همان قدرتی روی زمین چمن آزادی قدم بر می داشت که با کفش هایش می دوید.مردی که تا پایان تاریخ، نام بزرگ استقلال خواهد بود. نشانی شگرف از عشق بی پایان به هویتی دوست داشتنی که در چشم هایش آرامشی بی پایان از خلوص نیت بود. شاید اگر مسیر تاریخ تغییر نمی کرد، منصورخان همان گونه که دوست داشت به عشقش ادامه می داد. اما یک عاشق، فکر سود و ضررش نیست،یک عاشق...
۲۵۶ ۲۵۱
نظر شما