فرشته‌ای بر روی خاک

آیت‌الله العظمى بهجت (ره) از مفاخر عصر ما بودند و کسانى که کمابیش با ایشان آشنا بودند می‌دانند که ایشان در یک اوج اعلا در علم و معنوّیت قرار داشتند. بنده معتقدم که آقاى بهجت در علم و معنوّیت نظیر نداشت. به تعبیر دیگر، ایشان فرشته روى زمین بودند و از برکات وجود ایشان بسیاری فیض بردند. ایشان در طفولیت هم معنوّیت را احساس می‌کرده است‌ و از جوانى اهل سیر و سلوک بودند. یکى از دوستان ایشان که با هم به درس آقاى قاضى می‌رفتند، می‌گفت: «یک روز آقاى قاضى به موقع سر درس حاضر نمی‌شود، آقاى بهجت می‌گوید: ایشان حال‌شان خوب نیست، و یکایک حالات او را از خانه تا به درس را بیان می‌کند. وقتى آقاى قاضى وارد محل درس می‌شوند، طرف آقاى بهجت می‌روند و می‌فرمایند: «امروز شیرین کارى کردى!»؛ لذا باید از ایشان استفاده می‌‌شد و فقط در جوار ایشان بودن کفایت نمی‌کرد. حضرت آیت‌الله بهاء‌الدینى (قدس سره) می‌فرمودند: به آقاى بهجت گفتم: «شما بیرون بیا» یعنى بروز کن، شما براى حوزه خوب هستى ایشان در جواب گفته بود: «من معذورم.»

اساساً هر کس بیشتر موحّد باشد اخلاقش هم بهتر خواهد بود‌ و گرامی‌ترین افراد نزد خداوند باتقواترین آنان می‌باشد که: (وَ اِنَّ اَکْرَمَکُمْ عِنْدَاللّهِ اَتْقیکُمْ) و آقاى بهجت این گونه بود و به قول علاّمه طباطبایى (قدس سره) ایشان عبد صالح بودند. همیشه به طلاّب و ارادتمندان آقا توصیه می‌کردم ایشان را اذیت نکنند فقط از دور تماشا کنند و از ایشان تقاضاى دعا کنند یک کلام ایشان داشت و آن اینکه معصیت نکنید، آن را گوش کنند که درس اوّل تا آخر همین است.

این گونه بزرگان اهل کیاستند و «اَلْمُؤْمِنُ یَنْظُرُ بِنُورِاللّهِ» و به روح سیاست آشنا و اگر به این عوالم توجّه کنند از همه بیشتر می‌فهمند.

در اوایل ارتباط با آیت‌الله بهجت، مشکلات عدیده‌اى داشتم. با ایشان در میان گذاشتم، فرمودند: «معوذَتَیْنِ»بخوانید. به دستور ایشان مشغول شدم، تا رسیدن به منزل دیدم مشکلاتم برطرف شده است.