این استاد دانشگاه در گفت و گو با خبرآنلاین، گفت: با تقسیم بندی دوران حیات جمهوری اسلامی به چهار دوره متفاوت، گفت: من دهه اول انقلاب را دهه گفتمان انقلاب اسلامی با تمایل به نقد درون گفتمانی، دوره سازندگی را دوره عملگرایی و دوره اصلاحات را دوره غلبه نقد برون گفتمانی و حرکت به سمت نوعی اباحه گرایی دولتی و البته در ادامه دوره سازندگی (و البته به صورت واکنشی) می دانم. دوره کنونی را نیز دوره اصول گرایی توده وار می دانم.
افروغ افزود: در بین گفتمان های این چهار دوره، شاید گفتمانی که بیشترین نزدیکی را به انقلاب اسلامی از حیث مبانی و اهداف داشت، به رغم شرایط ناگوار دهه 60، همان گفتمان دهه اول باشد. اما در دورهای بعدی تا حدودی از اهداف انقلاب اسلامی فاصله گرفتیم.
وی مشخصات فاصله گرفتن از گفتمان انقلاب اسلامی در دوران سازندگی را چنین برشمرد: در دوره سازندگی، اهداف کیفی تحت تاثیر اهداف کمی قرار گرفت. وجه حقانی نظام تحت الشعاع وجه مقبولیت و کارآمدی و وجه حقیقت گرایانه نظام تا حدی تابع وجه مصلحت اندیشی آن قرار گرفت. فرهنگ توسعه بر توسعه فرهنگی غلبه می کند و ما با توسعه ای شتابان، یکسویه و غیرفرهنگی روبرو می شویم.
وی درباره علت پیدایش دولت های خاتمی و احمدی نژاد گفت: از دل همین توسعه اقتصادی یکسویه و شتابان و غیرفرهنگی، توسعه سیاسی ای با همین مشخصات سه گانه بیرون آمد. دولت فعلی نیز از دل همان توسعه سیاسی یکسویه، شتابان و غیرفرهنگی بیرون آمد. یعنی افراط آن دوره به تفریط این دوره منجر شد.
مشروح گفت و گو با عماد افروغ را در صفحه سیاسی بخوانید.
نظر شما