روزی حضرت آیت الله العظمی سبحانی منزل ما بود و پخش زنده شبکه المستقلة را می‌دیدیم که یکی از وهابی‌ها را از ریاض فرستاده بودند که پاسخگویی به شبهات ابن‌تیمیه داشته باشد. یک نفر زنگ زد و شبهه را مطرح کرد و آن وهابی هم با ذکر نام کتاب و جلد و صفحه، سوال را زیبا پاسخ داد. نفراتی دیگر از آمریکا و بغداد و بحرین زنگ زدند و جواب داد و خیلی حضور ذهن دقیقی داشت و با ذکر جلد و صفحه، پاسخ می‌داد. حضرت آیت الله العظمی، محکم روی زانوی خود زد و فرمود:
آیا ما توانسته‌ایم در حوزه، مانند ایشان را تربیت کنیم که در ماهواره، به این شکل از اهل بیت (علیهم السلام) دفاع کند. من، آن لحظه و احساسات حضرت آیت الله العظمی سبحانی را به هیچ‌وجه فراموش نمی‌کنم که با یک احساساتی این تعبیر را فرمودند که رگ‌های من به لرزه افتاده بود.
اعتراف به کوتاهی، خودش نوعی شجاعت است. توجه داشته باشید که در طول این 30 سال، نتوانسته‌ایم حتی در مراکز تخصصی هم نیروی توانمندی که بتواند در عرصه بین المللی و ماهواره و اینترنت، از اهل بیت (علیهم السلام) دفاع کند، تربیت کنیم یا به فکرش نبودیم. اگر کسی به صورت خودجوش، مسائلی را انجام داد، مربوط به خودش بود. وگرنه، برنامه‌ریزی‌ای که بتوانیم نیروهای ورزیده‌ای را برای بحث و مناظره و پاسخگویی به شبهات مطرح کنیم، این‌چنین مرکزی را در طول این 30 سال، بنده نشنیده‌ام که داشته باشیم و خبر ندارم.
امروز پاسخگویی به شبهات نیازمند روش شناسی است. روش شناسی نیازمند درک درست جامعه شناختی، درک درست روان شناختی و رویارویی درست با واقعیت های جامعه امرز است. ابتدا باید بفهمیم که در عصر حاضر، شیعه با چه مشکلاتی مواجه است؟
از سویی امروز اگر بخواهیم در دفاع از اهل بیت (علیهم السلام) در عرصه بین المللی موفق باشیم، با زبان تند و الفاظ گزنده و اهانت آمیز نمی‌توانیم. چون با این کار، حتی دوستان ما هم از اطراف ما پراکنده می‌شوند؛ چه رسد به دشمنان ما. یکی از الطافی که خداوند در حق این‌جانب داشت و توفیق داشتم با شخصیت‌های برجسته وهابی دیدار داشته باشم، این بود که من تلاش می‌کردم نسبت به صحابه و مقدسات اهل‌سنت و خلفاء، مؤدبانه حرف بزنم.
نظر شما