6 سال پیش بود حدودا؛این همه یک دنده نبود.این همه غیر منطقی هم نبود.6 سال پیش کارلوس محبوب تر از الان بود. یک مربی بزرگ و کارنامه دار که به ایران آمده بود.
6 سال پیش وقتی با او صحبت می کردیم سرِ جنگ نداشت. 6 سال پیش فقط نمی گفت:«زنده باد موافق من» برای مخالفینش هم ارزش و احترام قایل بود.
6 سال پیش کارلوس کی روش دوست داشتنی تر،جنتلمن تر و حتی جذاب تر از الان بود...
این ها همه مربوط به 6 سال پیش بود. حالا اما....
6 سال گذشته؛کی روش اما انگار آدم دیگری شده؛ انگار شعارش این شده:«مرده باد مخالف و منتقد من».
از 6 سال پیش که با او گفت و گو کردم -در آن دیدار همسرش نیز حضور داشت- تا چند روز پیش طرفدار بی چون و چرایش بودم. تا همین چند روز پیش.حتی تا زمانی که اسامی نهایی تیم ملی فوتبال را اعلام کرد.
معتقدم اگر کی روش یا هر مربی دیگری جای کی روش بود هر بازیکنی را خط می زد و هر بازیکنی را با خود به جام جهانی می برد جای انتقاد آنچنانی نبود.
آخر کدام مربی است که دوست نداشته باشد در مهمترین رقابت فوتبالی جهان موفق نباشد؟ کی روش هم حتما دوست دارد در روسیه سربلند باشد. پس حق دارد هر بازیکنی که فکر می کند می تواند در موفقیت تیمش اثرگذار باشد را با خود همراه کند.
تا چند روز پیش طرفدار کی روش بودم. طرفدار اسامی نهایی اش حتی. طرفدار انتخاب هایش اما... اما کاش او درباره علت خط خورد «وریا» و «سیدجلال» اصلا حرف نمی زد. کاش خیلی راحت می گفت دوست ندارم آنها را به روسیه ببرم. کاش می گفت من تصمیم گیرنده نهایی هستم ومن تشخیص می دهم آنها مناسب جام جهانی نیستند. او اما حرف هایی زد که دیگر همه می دانیم و نیازی به تکرار مکرراتش نیست.
کی روش اما در حق یکی مثل شفر بی معرفتی کرد.پیرمرد آلمانی بیشتر و بهتر از هر مربی ایرانی از او حمایت کرد. به تمرینات تیمش رفت.به بازی های تیم ملی رفت. در مصاحبه هایش از او حمایت کرد. به پایش ایستاد. حتی در آخرین بازی تیم ملی هم به ورزشگاه آزادی رفت در حالی که مربیان ایرانی هیچ کدام افتخار نداده بودند این بازی را از نزدیک ببینند.
کی روش البته یارکشی خوبی هم کرد.او محبوب ترین و معروف ترین چهره فوتبال ایران در جهان را با خود همراه کرد. او را روی سن تالار وحدت برد. برایش دست زد. دستش را بالا برد. در وصفش حرف زد هرچند علی دایی نیازی به تمجید ندارد.
کی روش از چشم من افتاد. کی روش از چشم ما افتاد. او البته می تواند در جام جهانی با یک باخت یک بر صفر به تیم های اسپانیا و پرتغال از عادل فردوسی پور جمله:«چقدر خوبیم ما را»تحویل بگیرد و تا چهار سال بعد منتش را سرمان بگذارد.
دنیا البته بد عجیب و غریب است؛ دور نیست روزی که کی روش و تیمش با یک برد، یک مساوی و یک باخت به مرحله بعد صعود کند و قهرمان ابدی ما نام گیرد؛ به این هم راضی هستیم. می دانیم اگر این اتفاق روی دهد و تیممان صعود کند با مشت آهنینش بر سر مخالفانش خواهد زد و آنان را نابود خواهد کرد. اما حاضریم نابود شویم. حاضریم خنده های «عاقل اندر سفیه» اش را ببینیم و دم نزنیم و با کمال میل تحمل کنیم، اما تیممان صعود کند، اما مردممان خوشحال شوند. به این هم راضی هستیم آقای کی روش؛«چقدر خوبیم ما»...
نکته:نگرش ها مهمتر از واقعیت ها هستند.
نظر شما