به گزارش خبرآنلاین، متن این یادداشت به این شرح است:
«از روزی که نسیم آزادی در این مرز و بوم وزید و ایران از زیر بار طاقت‌فرسای زورگویان سابق رهایی یافت، مردم انتظار بهبودی اوضاع را داشتند. ولی آیا آنها به آرزوی خود رسیدند؟ آیا واقعاً خرابی‌های ما ترمیم شد؟ آیا فریاد بینوایان و بیچارگان خاموش گردید؟
آنجا که عیان است، چه حاجت به بیان است. ببینیم که علت این کم‌محلی چیست و چرا به فریاد جراید که نماینده‌ی احساسات مردم‌اند، گوش نمی‌دهند؟ هر روز صدها هزار برگ روزنامه به عناوین مختلف در این مملکت منتشر می‌شود و هر کدام اقلا یک صفحه‌ی خود را به ذکر خرابی‌ها و خودسری‌ها صرف کرده و برای رفع این‌گونه نواقص دلایل کافی ایراد می‌کنند. ولی آیا کوچک‌ترین اثری در وضع رقت‌بار مملکت کرده است؟ آیا متعمداً به وضعیت توجه نمی‌کنند و یا کثرت مشغله به آنها اجازه‌ی بررسی نمی‌دهد؟ اگر چنین است، پس وای به حال بیچارگان این کشور!
مصادر امروز ما چقدر گوش سنگین و دل سخت‌اند که گویی پنبه در گوش نهاده‌اند و معلوم نیست مرجع تظلم کیست و چه کسی باید بداد مردم برسد و تا کی این وضعیت لاتکلیفی ادامه خواهد داشت! اگر چنین است باید گفت: هرچه آید سال نو، گوییم دریغ از پارسال»
این سند را در ادامه ببینید:
محسن کمالیان، محققی که آثار متعددی درباره امام موسی صدر تا کنون منتشر کرده معتقد است این یادداشت نشان از این دارد که امام موسی صدر از همان زمانی که طلبه جوانی بوده دردمندی و احساس مسؤلیت دربرابر مشکلات مردم با ایشان همراه بوده است. به عقیده کمالیان جنس این دردمندی همانی است که در سال‌های بعدی زندگانی امام موسی صدر ایشان را بر آن داشت تا فعالیت‌های مختلفی از جمله راه‌اندازی حرکت‌المحرومین و مقاومت لبنانی را برای دفع محرومیت و دفع تجاوز پایه‌گذاری کند.
نظر شما