این فدراسیون سنتی و بی‌برنامه

کاری به این ندارم که فدراسیون فوتبال در مراسم سال قبل کنفدراسیون فوتبال آسیا عنوان بهترین فدراسیون ملی آسیا را درست به دست آورد یا غلط اما در این مورد اطمینان دارم که مدیران این نهاد هنور در این توهم غرق هستند که واقعاً بهترین فدراسیون فوتبال آسیا هستند و از کره‌جنوبی و ژاپن و استرالیا بهتر کار می‌کنند.

در حقیقت این عنوان بود که فدراسیون فوتبال ما را به خواب مدیریتی برد. به عبارت عامیانه باید بگوییم فدراسیون فوتبال، از زمان روی کار آمدن مدیران تازه‌اش فقط سعی کرده طوری کار کند که عامه مردم آن را بهتر می‌پسندند. این مدل برنامه‌ریزی و حرکت باعث شد فوتبال ما فاقد آینده‌نگری و مدیریت راهبردی شود. در انتخاب سرمربی تیم‌ملی که یکی از شاخصه‌های ارزیابی عملکرد مدیریت است، آنقدر بی‌هدف تیراندازی کردیم که همه آسیا متوجه شد این فدراسیون برنامه‌ای خاص برای تیم‌ملی کشورش ندارد. مدتی کلمنته را بر سر زبانها انداختیم بعد به سراغ دایی و مایلی‌کهن و قطبی رفتیم. انتخاب این افراد و قرار دادن آنها در کنار هم نشان می‌دهد هیچ استراتژی خاصی برای انتخاب سرمربی نداشته‌ایم.

قاعدتاً برای انتخاب سرمربی تیم‌ملی باید به فرم بازی بازیکنان کشور و شکل کار سرمربی توجه کنیم و بدانیم این دو آیتم تا چه اندازه نزدیک به هم هستند. فارغ از آنکه نوع تفکر کلمنته چقدر به فوتبال ایرانی نزدیک است یا آنکه چقدر می‌تواند به فوتبال ما کمک کند، مدتی او و خود را مشغول کردیم و بعد هم به سراغ علی دایی رفتیم. این‌بار هم بدون تحقیق در این‌باره که او چقدر می‌تواند به ما کمک کند و آیا او می‌تواند سرمربی موفقی برای تیم‌ملی باشد یا آنکه باید برای این فوتبال قربانی‌اش کنیم. به این دلیل که پارامترها و فاکتورهای انتخاب سرمربی برای ما نامشخص و بی‌هدف بود، برنامه مشخصی هم برای تیم‌ملی در نظر نگرفتیم و این تیم آنقدر بی‌برنامه در این مسیر راهش را ادامه داد تا به بن‌بست خورد.

متأسفانه هنوز هم این فدراسیون از خواب بیدار نشده و فکر می‌کند که اگر کمی شانس می‌آورد، تیم‌ملی را به جام جهانی می‌برد. چون فکر می‌کنم ادامه این خواب خطرناک است و شاید فوتبال ما را به نابودی کامل بکشاند می‌گویم باید این فوتبال را نجات داد. ما از 3 کشور در یک گروه 5 تیمی عقب افتادیم و این حقیقتی است که نمی‌توان منکرش شد. ما اسیر بی‌عدالتی و بدشانسی نشدیم بی‌برنامگی و اداره سنتی فدراسیون فوتبال ما را قربانی کرد. اینکه فدراسیون فوتبال هنوز مدعی است که بدشانسی گریبان تیم‌ملی را گرفت، این نشانه فوق‌العاده بدی است. مشکلاتی که فدراسیون فوتبال در 3 سال اخیر داشته و به وجود آورده آرام‌آرام دارد خودش را نشان می‌دهد و من متعجبم که مدیران ورزش چرا اینها را نمی‌بینند.

4 تیم ما به راحتی از رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا حذف شدند و تیم‌ملی هم در مسابقات مقدماتی جام جهانی از 3 تیم عقب افتاد. این نشان می‌دهد فوتبال ما به هیچ‌‌وجه مسیر پیشرفت و توسعه را طی نمی‌کند. با این وضع باید منتظر بمانیم قطر و امارات و اردن از ما پیشی بگیرند. شیوه سنتی و غیر‌مدرنی که مدیران فدراسیون فوتبال برای اداره این نهاد انتخاب کرده‌اند هیچ امیدی را به آینده ایجاد نمی‌کند و در این میان کلمات برای تفسیر این شیوه آنقدر نخ‌نما شده که نمی‌توان حق مطلب را با چند جمله درباره حقیقت موجود و آینده فوتبال ایران گفت.

ما نیازمند تغییر نگرشی اصولی و فوری هستیم تا فوتبال از این وضع رها شود. فوتبالی که روزگاری ادعای برتری در فوتبال قاره را داشت، حالا آنقدر ناتوان شده که نتواند به راحتی امارات را در تهران شکست دهد. آنقدر ناتوان شده که به معجزه برای شکست دادن کره شمالی معتقد و متوسل شود. تیم‌ملی نباید این حال و روز را داشته باشد و این حقیقتی است که همه اهالی فوتبال در ایران را آزرده و مکدر کرده است. فوتبال ایران باید نجات داده شود تا روزهای تیره‌تر و خطرناکتری را تجربه نکند.