«شط» اندیشه و راه شریعتی و طالقانی که زمانی به دریای «نهضت» ریخت، در زمانی دیگر در «نظام» از حرکت باز ایستاد. از این‌رو، فرزندان فکری آن «تبار» تاریخی می‌بایست جنبش آن رود را باردیگر و این‌بار در جامعه ازسرمی‌گرفتند و این کار سترگ بس دشوار می‌نمود. اعظم خانم اما از پای نمی‌نشست... و همگی شاهد بودیم چگونه یک تنه و تا روز آخر عمر بر ادامهٔ راه-کار خویش اصرار می‌ورزید: در کار طاقت‌فرسای انتشار منظم مجله، در راه ناممکن تشکل‌بخشی اجتماعی و..، اینهمه، در کنار مشکلات مادرانهٔ مدیریت فرزندان.
در همراهی‌هایی که با ایشان داشتیم، همواره پیگیری این بانوی بزرگوار، برغم همهٔ مشغله‌ها، و حسن تشخیص وی در درک اهمیت کارهای بنیادی فکری، مرا به اعجاب وامی‌داشت.
«طالقانی» این نام نمادین برای پویندگان راه نوپیرایی، در تاریخ معاصر مبارزات ملی این سرزمین، همچنان زنده خواهد ماند. با درود و بدرود.
* دکترای فلسفه از دانشگاه سوربن پاریس
* منتشر شده در کانال شخصی
نظر شما