حضور در المپیک؛ این سال هاست که برای فوتبال ما به رؤیا بدل شده است. درست از همان سالی که شاگردان حشمت مهاجرانی توانستند به بازی‌های 1976 مونترال راه پیدا کنند. تیم اصلی بزرگسالان ایران با همه ستاره هایش راهی بازی‌های المپیک شد و پس از آن دیگر هیچ وقت ایران در بازی‌های فوتبال المپیک جایی نداشت.
نه اینکه هیچ وقت دیگر به المپیک صعود نکرده باشیم که در سال 1980 شاگردان حسن حبیبی به المپیک رسیدند. علی پروین، محمد صادقی، ناصر حجازی، ابو القاسم‌پور و. . . توانستند تیم را با پیروزی قاطع در 5 بازی متوالی به المپیک مسکو برسانند. ناصر نوآموز، همان روزهای اول پس از انقلاب وقتی توانست ثابت کند نقشی در سرکوب مردم نداشته به ریاست فدراسیون فوتبال رسید و حکم مربیگری را به نام حسن حبیبی زد. حبیبی هم تیم پرستاره‌اش را با اقتدار به المپیک رساند اما نه آن سال که دور بعدش هم سیاست نظام جمهوری اسلامی بر تحریم بازی‌های المپیک در مسکو و شیکاگو بود. در سال 1988 هم که بازی‌ها را در سئول برگزار کردند، شاگردان دهداری را یارای رسیدن به المپیک نبود. این دوره از بازی‌ها همان مسابقاتی بود که معلم اخلاق پیر با ستاره‌های تیمش درگیری‌های بسیاری داشت. گلوله برفی می خورد و دم بر نمی‌آورد.
از سال 1992 نظام فوتبال بازی‌های المپیک تغییر یافت و تیم‌ها تنها می‌توانستند با بازیکنان رده سنی امید شان در مسابقات حاضر شوند.
حسن حبیبی در بازگشت به تیم المپیک ایران در دو دوره از رسیدن به المپیک ناکام ماند و پس از او صفایی تیم سال 2000 را به کوردس آلمانی سپرد اما این مربی گمنام آلمانی هم حضورش در تهران فرجی به همراه نداشت. دادکان برای بازی‌های آتن ابتدا تیم ملی را به دوست قدیمی‌اش مایلی‌کهن سپرد و و بعد هم فرکی را جانشینش کرد اما سرنوشت تیم ملی این بار هم حذف بود و برای المپیک پکن تیم رسیدبه رنه سیموئز برزیلی، مردی که با جامائیکا در جام جهانی حاضر شده بود اما او هم نتوانست در فوتبال ایران طلسم شکنی کند. آن زمان که سیموئز از المپیک باز ماند، علی کفاشیان دبیر کمیته ملی المپیک بود و وقتی تیم ملی از صعود بازماند در پاسخ به این پرسش که حسرت مان 36 ساله شد گفت: «حالا 32 سال به المپیک نرفته ایم، چه فرقی دارد که 36 ساله شود. خیلی خودتان را ناراحت نکنید. فوتبال است دیگر.»
او اما 4 سال بعد خود در مقام رئیس فدراسیون باید مسیر رسیدن تیم به المپیک را هدایت کند. کفاشیان که سه سال قبل استارت تیم المپیکی را باید می‌زد و در ابتدا با سلام و صلوات غلام پیروانی را برای تیم ملی امید آورد. مربی دوست داشتنی شیرازی. مردی که استاد کار با جوانان بود. پیروانی دو سال و نیم بی‌سامانی با تیم امید را تجربه کرد و با ناکامی در بازی‌های آسیایی گوانگژو به بدترین شکل ممکن از تیم امید جدا شد تا وقتی با او درباره تیم امید سخن می‌گفتیم به خبرآنلاین بگوید: «مگر ندیدید گفتند غلام پیروانی اصلاً مربی نبوده، موفقیتی نداشته.» او که دلگیر از فوتبال است. او که دو سال زحمتش را به سرعت از یاد بردند و کنارش گذاشتند. کفاشیان البته خود درباره غلام پیروانی می‌گوید: «ما در حق او کم گذاشتیم و نتوانستیم امکانات لازم را در اختیارش بگذاریم اما شرایط به شکلی بود که امکان ادامه همکاری برای مان وجود نداشت. آدم صادق یعنی شاغلام. من هر بار با او برخورد می‌کردم، پی می‌بردم صداقتی که او در کلامش هیچ کدام از اطرافیانم ندارند.»
پیروانی رفت و بیش از دو سال وقت تیم امید را هم با خود برد تا فدراسیون پس از او به گفته کفاشیان یک مسئول برای اداره تیم امید معرفی کند. هومن افاضلی که در ابتدا قرار بود تنها تیم را تمرین دهد اما حالا صاحب این افتخار بزرگ می‌شود که به عنوان مرد اول فنی روی نیمکت تیم بنشیند و علی کفاشیان هم از همه بخواهد حمایتش کنند چون بحث ملی در میان است.
افضلی که شاید این سمت را در رویایش هم نمی‌دید از این پس صاحب افتخار داشتن برند مربیگری ملی است و وقتی این جمله را با یکی از اعضای سرشناس طرح می‌کنیم، می‌گوید: «این اشتباهی بود که کمیته تیم‌های ملی از ابتدا انجام داد اما حالا دیگر چاره‌ای نیست. در فاصله دو روز به بازی که نمی‌شود برایش مربی گذاشت. حتی اگر چوب هم روی نیمکت گذاشته بودیم باید از او حمایت می‌کردیم. هومن که قبلا هم دستیار دایی در تیم ملی بوده است. الان باید همه ملی فکر کنیم.» و این جمله را کفاشیان هم تصدیق می‌کند و می‌گوید: «او خیلی هم بد نیست. بگذاریم کارش را بکند. تیم ملی را تخریب نکنیم.»
و حالا برای بازی با قرقیزستان، این حریف گمنام چاره‌ای نیست جز انجام همان که کفاشیان می‌گوید. بردن این تیم در تهران نباید کار سختی باشد. حتی با هومن افاضلی. این البته نظر ماست چون عزیز محمدی نایب رئیس فدراسیون وقتی اصرار می‌کند باید از این تیم حمایت شود، می‌گوید: «تیم حریف ناشناخته است. اگر اینجا یک دفاع کنند و مساوی بگیرند و بازی برگشت را ببازیم و حذف شویم می‌دانید چه اتفاقی می‌افتد؟ بر همه ما و شما واجب است از تیم ملی امید حمایت کنید تا بازیکنان با انگیزه به مصاف حریف شان بروند.»
حسرت رسیدن به المپیک بی‌شک در این مرحله 40 ساله نمی‌شود اما با اتفاقاتی که بر این تیم در این سه سال گذشته افتاده شانس به صعود امیدهای مان کورسویی است کمرنگ‌تر از همیشه. کابوسی که این فوتبال را دیگر یارای تحملش نیست.
151 40
نظر شما