سختی مدیریت، داد را بیمار کرد

سیف‌الله داد کارگردان بسیار با استعدادی بود که خود را در حوزه‌های مدیریتی اسیر کرد و فکر می‌کنم همین درگیری‌ها بیماری را به جان او افکند و در نهایت نیز امروز سینما با فقدان او مواجه شده است. «بازمانده» به عنوان یک فیلم استاندارد کافی است تا ثابت کند که کارگردان این فیلم بلد است که کار خود را انجام دهد و به ابعاد حرفه‌ای کار خود به خوبی احاطه دارد. نگاه او در فیلمسازی جهانی بود و محدود به یک جغرافیای خاص و قومیتی ویژه نمی‌شد، او جهانی فکر می‌کرد و جهانی فیلم می‌ساخت اما در چنبره مدیریت سیاسی گرفتار شد که بخش عمده‌ای از نیرو و توانش را گرفت.

او پیش از آنکه در معاونت امور سینمایی مسئولیت قبول کند در حوزه‌های کوچکتر مدیریتی فعالیت می‌کرد که از جمله این حضور‌های تأثیرگذار و مدیریت‌های درخشان می‌توان به حضور در مرکز فیلمسازی اسلامی در اواخر دهه 60 و اوایل دهه 70 اشاره کرد. او با حضور در این مرکز خلأ دانشکده‌های سینمایی را پر کرد. او در مقطعی مدیریت مرکز سینمای مستند و تجربی را هم برعهده داشت که مدیریت موفق او را در این بخش نیز شاهد بودیم.

او به واسطه حضور در این مرکز امکان آن را فراهم می‌کرد تا فیلم‌هایی که معمولاً در اکران عمومی با مشکل مواجه هستند، امکان اکران به دست ‌آورد. سیف‌الله داد به عنوان مدیر سینمایی هم کاملاً موفق بود اما معتقدم مدیریت با روحیه هنری او سازگاری نداشت. او می‌توانست به عنوان فیلمساز تعداد کارهای ارزشمند بیشتری بسازد اما فرصت‌ها از بین رفت. . . از او به عنوان یک انسان ارزشمند و هنرمند یاد می‌کنم که احترام بسیاری برایش قائل هستم.